Κατοικούν μόνιμα στο δρόμο, ψάχνουν να φάνε από τα σκουπίδια και συχνά μας ακολουθούν στις βόλτες μας, άλλοτε χαρούμενα και άλλοτε θλιμμένα μέρα και νύχτα.
Άλλα ζούνε ελάχιστα, άλλα έχουν μαρτυρικό θάνατο και άλλα πιο τυχερά βρίσκουν οικογένεια και πεθαίνουν ευτυχισμένα μέσα σε μια αγκαλιά.
Γράφει για τις «Ιστορίες Αδέσποτων» η Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός, Εκπαιδεύτρια Σκύλων και εμπνεύστρια – υπεύθυνη της ομάδας Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων (Ζω.Ε.Σ.)
Όταν πάω να γράψω κάθε φορά για τα φιλοζωικά δρώμενα, δεν ξέρω αλήθεια με ποια κατηγορία «αδέσποτων» να πρωτοασχοληθώ. Όλα αυτά τα θλιμμένα μάτια κρύβουν μέσα τους μια πονεμένη ιστορία. Και το συναίσθημα πάντα της εγκατάλειψης. «Εγκαταλείπω»: Αφήνω κάτι/κάποιον σ’ ένα σημείο, ώστε να μη χρειάζεται να φροντίζω πια γι’ αυτό. Επομένως παρατάω από πάνω μου την ευθύνη. Χαρακτηριστικό της ελληνικής φυλής…
Ο λόγος για τα αδέσποτα ζώα και την Παγκόσμια Μέρα Αδέσποτων Ζώων, στις 4 Απριλίου κάθε χρόνο που καθιερώθηκε με πρωτοβουλία των ολλανδικών φιλοζωικών οργανώσεων το 2010, με σκοπό την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας σχετικά με την τύχη των 600 εκατομμυρίων αδέσποτων ζώων που υπολογίζεται ότι ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες σε όλο τον κόσμο.
Μια μέρα αφιερωμένη σε όλα εκείνα τα πλάσματα που ζουν κάτω από σκληρές συνθήκες στους δρόμους, υποσιτίζονται, υποφέρουν από το κρύο ή την αφόρητη ζέστη, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα τροχαίου, κακοποιούνται και πεθαίνουν αβοήθητα. Στην κόλαση που λέγεται «ζωή στους δρόμους της Ελλάδας» και στα κολαστήρια που λέγονται «Δημοτικά Κυνοκομεία».
Ο μέσος όρος ζωής ενός αδέσποτου ζώου ανέρχεται σε 1,5 με 2 χρόνια. Ο μέσος όρος ζωής ενός δεσποζόμενου σκύλου φτάνει ακόμα και τα 18 χρόνια. Δηλαδή ο άνθρωπος του, που το εγκαταλείπει του στερεί πάνω από δεκαπέντε χρόνια ζωής. Του στερεί δηλαδή το δικαίωμα να ζήσει…
Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των αδέσποτων πεθαίνει κάθε χρόνο από αιτίες που σχετίζονται με τον άνθρωπο (αυτοκίνητα, φόλες), ενώ περισσότερα από τα μισά πέφτουν θύματα κακοποίησης. Αυτά τα υπέροχα «αλητάκια» του δρόμου με το σπινθηροβόλο βλέμμα, αναγκάζονται να δίνουν καθημερινό αγώνα για να επιβιώσουν επειδή ο άνθρωπος τους εγκατέλειψε. Εκείνα δεν θα τον εγκατέλειπαν ποτέ! Ακόμη και αν έμενε χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς καθόλου χρήματα.
Η μέρα αυτή δεν είναι σίγουρα γιορτή, αν θυμόμαστε κάθε φορά τις ασταμάτητες σοκαριστικές κακοποιήσεις ζώων, αλλά περισσότερο μέρα αφύπνισης για όλες εκείνες τις κοιμισμένες συνειδήσεις που βλέπουν το κακό να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους και δεν κάνουν τίποτα.
Δε μιλούν. Για τις 3.000.000 σχεδόν ψυχές που καθημερινά βρίσκονται σε ένα μόνιμο φλερτ με το θάνατο.
Καταφύγια εθελοντών χωρίς πόρους να παλεύουν να φροντίσουν τα αδέσποτα, χωρίς κρατική επιχορήγηση. Δήμοι να δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση και να μη διαθέτουν το παραμικρό ευρώ για τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων. Φιλοζωικές να λογομαχούν στο διαδίκτυο, λες και έχουν τόσο ανυπέρβλητα πράγματα να τους χωρίζουν. «Φιλόζωοι» να καταριούνται και να χυδαιολογούν όλη μέρα. «Ιδιοκτήτες» να εγκαταλείπουν τα ζώα τους γιατί μεταναστεύουν στο εξωτερικό. Νεογέννητα ζώα να πετιούνται στα σκουπίδια και άλλα να εγκαταλείπονται δεμένα σε πάρκα, έξω από σχολεία και αυλές με τα υπάρχοντα τους.
Οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα οδήγησε και σε περικοπές στην αγάπη και τη φροντίδα για τους πιο πιστούς μας φίλους. Και πάντα τα ζώα πλήρωναν το κόστος ενός συστήματος που χρόνια τώρα παραπαίει. Πού πάει η αγάπη, όταν μέσα μας δε φωλιάζει; Πού πάει;
Λύση υπάρχει. Και η λύση του προβλήματος των εκατομμυρίων αδέσποτων ζώων βρίσκεται πρωταρχικά στην παιδεία και έπειτα στην υιοθεσία, στις αυστηρές ποινές για τους παραβάτες, αλλά κυρίως στην ανάληψη της υποχρέωσης από τον κάθε ένα από εμάς για σεβασμό και προστασία όλων των πλασμάτων της γης που βρίσκονται σε κίνδυνο.
Η Παγκόσμια Μέρα των Αδέσποτων Ζώων αποτελεί μια ακόμη αφορμή για να μιλήσουμε καταρχήν σε όλους για αγάπη και σεβασμό και να βοηθήσουμε όλοι μαζί λίγο περισσότερο τους χιλιάδες εθελοντές, συνεισφέροντας στο έργο τους με όποιο τρόπο μπορούμε και κυρίως υιοθετώντας υπεύθυνα ένα ζώο από τα υπερπλήρη καταφύγια της χώρας μας ή από τους γεμάτους πόνο δρόμους…
Τα αδέσποτα άλλωστε δεν έπεσαν σίγουρα από τον ουρανό! Είναι πλάσματα παρατημένα στους δρόμους από τα δήθεν αφεντικά τους, γιατί για οποιοδήποτε λόγο δεν τα θέλουν πια και έτσι απλά τα πέταξαν! Ως πράγματα!
Φταίει η νοοτροπία και η παιδεία μας, φταίει η ανευθυνότητά μας και οι γρήγορες αποφάσεις μας. Φταίει πλέον η απανθρωπιά και η αδιαφορία μας. Φταίνε οι παράνομες εισαγωγές πάρα πολλών ζώων, οι παράνομοι εκτροφείς που ολοένα πληθαίνουν, και οι ανεύθυνοι κυνηγοί που τα παρατάνε, μόλις τους «χαλάσουν».
Φταίει σίγουρα η χρήση βάναυσων μορφών εκπαίδευσης στα ζώα, η οποία προκαλεί επιθετικότητα και στρες που τα οδηγεί τελικά στο δρόμο. Φταίει η Πολιτεία που δεν τηρεί τις υποχρεώσεις της και οι νόμοι που είναι επιεικείς όταν επιβάλλονται. Φταίνε οι ήδη χρεοκοπημένοι Δήμοι, στους οποίους έχει περάσει η ευθύνη διαχείρισής των αδέσποτων της χώρας, με προδιαγραφές προγραμμάτων περισυλλογής και περίθαλψης για τα αδέσποτα, να μοιάζουν να αναφέρονται σε άλλη χώρα ονειρική, που δεν τηρούν ούτε τα ελάχιστα.
Φταίει ο εγωισμός μας, τα μίση μας, τα πάθη μας, οι αντιπάθειες μας. Που συνεχίζουν να μας χωρίζουν. Ακόμη και οι φιλόζωοι σε στρατόπεδα! Αυτά τα πλάσματα δεν καταλαβαίνουν από διαμάχες. Ξέρουν μόνο να αγαπούν άδολα και παντοτινά.
Υπεύθυνη υιοθεσία για τα αδέσποτα ζώα λοιπόν, και δεν εννοούμε μόνο τη στείρωση, την ιατρική περίθαλψη, τη σίτιση και γενικότερα την απόλυτη ευζωία τους, αλλά το βασικότερο την υπομονή και το κουράγιο όλων εκείνων που υιοθετούν ζώα από το δρόμο και από τα κλουβιά. Την πάταξη κάθε μορφής βίας.
Το πιο σημαντικό στην περίπτωση των αδέσποτων ζώων είναι πως το ρητό εδώ «τι ένα, τι δύο….τι δέκα….», σίγουρα δεν ισχύει. Πόσα άλλωστε μπορείς να σώσεις. Γιατί εδώ μιλάμε για σωτηρία μιας ψυχής ολοκληρωτικά και όχι για «συλλογή» ψυχών.
Υιοθετώ μια τόσο βασανισμένη ψυχή σημαίνει του κρατώ το χέρι και του χαρίζω τη δεύτερη ζωή του, και του μαθαίνω και πάλι να αγαπάει, να εμπιστεύεται και να αρχίζει να ζει. Γίνομαι ο ήρωας του! Του κρατώ το χέρι μέχρι το τέλος του δρόμου του και δίνω στο παραμύθι της ζωής του το πιο αίσιο τέλος.
Μέρα αφύπνισης και η σημερινή λοιπόν, και ας βγούμε από το σκοτάδι μας, ας διαχειριστούμε το θυμό μας και τη θλίψη μας, ας ενωθούμε όλοι μας για έναν κοινό σκοπό. Πέρα από προσωπικές αντιπάθειες και εχθρότητες. Πέρα από κατάρες και αντιδικίες. Αγαπάμε βαθιά όλοι μας τα ζώα; Τότε τι έχουμε να χωρίσουμε;
Η υπάρχουσα κοινωνικο-οικονομική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας σαφέστατα και αποτελεί τροχοπέδη για να ευδοκιμήσουν προσπάθειες ευαισθητοποίησης πάνω σε ζωοφιλικά θέματα, αλλά ας προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε πως είναι και μια ευκαιρία για να ξαναδούμε όλα εκείνα που τελικά αξίζουν.
Η «πεποίθηση» πως όταν πεινούν άνθρωποι, το δράμα των ζώων γίνεται πολυτέλεια, δεν πρέπει να περάσει. Υπάρχει τροφή, στέγη και στοργή για όλους, αρκεί ο κόσμος να ανακαλύψει τον καλό του εαυτό. Και να αντιληφθεί πως όλα τα έμβια όντα νιώθουν όπως και εκείνος.
Εγώ προσωπικά θα αρνούμαι να παρακολουθώ εικόνες κακοποίησης που σοκάρουν και ουρλιαχτά «μωρών» που στοιχειώνουν όλη τη ζωή μου, και θα παραμένω πάντα δίπλα και αισιόδοξα με τα μάτια κολλημένη στις φωτεινές εξαιρέσεις, στα λαμπρά παραδείγματα, στους ανθρώπους που είχαν το κουράγιο και υιοθέτησαν ζώα από το δρόμο κακοποιημένα, βασανισμένα και ετοιμοθάνατα. Ζώα που με αγάπη και φροντίδα, πέρασαν τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο και αγκαλιά σήμερα με τους ανάδοχους «γονείς» τους ατενίζουν πια το μέλλον με αισιοδοξία.
Αφιερώνω το παραπάνω άρθρο σ΄ ένα σκύλο που δεν είναι πια ανάμεσα μας, αλλά ξόδεψε το χρόνο του διαδηλώνοντας με κίνδυνο τη ζωή του, ανάμεσα σε χημικά, πολύ περισσότερες φορές από ότι ο «Ελληναράς», παρόλο που του πήραν το σπίτι, του έκοψαν το ρεύμα και το νερό, έχασε τη δουλειά του, έφυγαν μετανάστες τα παιδιά του και ζει σήμερα σε συνθήκες που σχεδόν αγγίζουν την αθλιότητα από όλες τις απόψεις.
Και σ’ έναν πρίγκιπα. Που βρήκε την καλή νεράιδα του, μα μας κοιτά πλέον από ψηλά, γιατί όταν γεννήθηκε, είχε την ατυχία να τον παραλάβουν μάγισσες.
Και σε μια πριγκίπισσα. Στη Διώνη. Που νίκησε τους εφιάλτες της, αναγεννήθηκε από τις στάχτες της και αγωνίζεται κάθε μέρα για να μεταμορφώσει ζωοφιλικά μια ολόκληρη γενιά.
Η σιωπή είναι συνενοχή και στην περίπτωση που κάποιοι επιμένουν να κλέβουν βάναυσα τις ζωές αυτών των πλασμάτων θέλει ΚΡΑΥΓΗ. Γιατί δυστυχώς δε θα αργήσει να έρθει και η σειρά μας.
Και όπως πολύ εύστοχα έγραψε με σπρέι κάποιος κάπου κάποτε σε έναν τοίχο «Όταν ήρθαν για τα αδέσποτα δε μίλησες, όταν έρθουν για σένα, ποιος θα γαβγίσει;»…
Κατερίνα Παπαποστόλου
Γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, αυτός ήταν τελικά ο μαγικός κόσμος που ήθελα να ζήσω! Που πάντα τον αποτύπωνα με λέξεις στο χαρτί! Και σε όλες τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις! Δασκάλα στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, Εκπαιδεύτρια πλέον σκύλων, Αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει» και Δημιουργός του αγαπημένου μου παιδιού, της ομάδας Ζω.Ε.Σ! Ακλόνητη πάντα στο στόχο μου, «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά» κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου. Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε φορά και πάω. Παραμένω σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και γω ανήκω περήφανα σε αυτούς!
Όλες οι δημοσιεύσεις
