Εθελοντισμός, θα πει “εμείς”, όχι “εγώ”.

Γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου

Εθελοντισμός σημαίνει πως κάνω ό, τι καλύτερο μπορώ, στη θέση πολλές φορές του ανύπαρκτου κρατικού μηχανισμού, για όλα τα «πλάσματα» που δεν έχουν φωνή να μιλήσουν για να αγωνιστούν για τα δικαιώματα τους. Εθελοντισμός σημαίνει βγαίνω από το «εγώ» και πηγαίνω πάντα στο «εμείς».

Ο ακτιβισμός όμως μόνος του και όλοι αυτοί οι δίποδοι ήρωες που νυχθημερόν βρίσκονται στο δρόμο και παλεύουν με θηρία, δεν πείστηκα ποτέ πως είναι η μοναδική και οριστική λύση στο θέμα με τα αδέσποτα, καθώς στη χώρα μας ζούνε πλέον 6.000.000 κάτω από συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, κάτω από τις ίδιες στις οποίες φυσικά ζούνε και πολλοί άνθρωποι. Με εγκλήματα εναντίον τους που δε γνωρίζουν όρια, δε γνωρίζουν τέλος. Δίχως έλεος και δίχως λογική. Γιατί πίσω από τον εγκληματία που σήκωσε το όπλο στον διπλανό του, κρύβεται το παιδί, ο έφηβος ή ο ενήλικας που βασάνισε και σκότωσε ένα ζώο και ουδέποτε του τιμωρήθηκε.

Γιατί οι νόμοι ποτέ δεν εφαρμόστηκαν απόλυτα στη χώρα. Γιατί η φιλοζωική παιδεία ήταν και είναι μέσα στα ίδια τα σχολεία ανύπαρκτη.
Από τη μία κοιτώ την υπερδύναμη που νιώθει ένας άνθρωπος όταν επιβάλλεται σε μια ανυπεράσπιστη ψυχή και που θα είναι πάντα κάτι που απόλυτα θα με συγκλονίζει. Και επιστημονικά αυτή είναι και η πρώτη αιτία για την οποία κάποιος βασανίζει μια αθώα ψυχή. Και από την άλλη κοιτώ με
«δέος» κάθε μέρα και τις αντιπαραθέσεις στους φιλοζωικούς κύκλους. Βρισιές, χυδαιολογίες, κατάρες, αντιπαλότητες. Τα ζώα όμως;….. Τα ζώα δεν καταλαβαίνουν από μίση, πάθη και αντιπάθειες. Αυτά μονάχα αγαπούν. Άδολα, αληθινά, παντοτινά. Δίχως τέλος, δίχως όρια.

Τι πιο σπουδαίο να παλέψεις για να αφήσεις έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που βρήκες. Αρκεί όμως μονάχα η αγάπη;….. αν δεν πιάσεις το χέρι από ένα πλάσμα που υποφέρει και να ξέρεις πώς πρέπει να ηρεμείς τις νύχτες τις κραυγές του, δεν έχεις καταφέρει τίποτα….Σε έναν δρόμο είναι μακρύ και γεμάτος πόνος μα και χαρές και συγκινήσεις. Για να μείνεις στη μνήμη του ως εκείνος που το βοήθησε να βαδίσει σε νέα μονοπάτια για να χτίσει από την αρχή τη νέα ζωή του. Δίχως πόνο και ανασφάλεια. Ένας κόσμος δικαιοσύνης και ισότητας για όλους!

Δυστυχώς όσοι δρούμε ακτιβιστικά στην φιλοζωική μας πορεία παράλληλα βρισκόμαστε να αναλωνόμαστε περισσότερο στο να προσπαθούμε να εξηγήσουμε στον καθένα, όταν δεν ικανοποιούμε τις παράλογες απαιτήσεις του, και να αναλωνόμαστε να απαντάμε σε ψέματα και συκοφαντίες. Και να προσπαθούμε να πείσουμε πως το να αγαπάς και να πονάς αυτά τα πλάσματα δε σε καθιστά αυτόματα γραφικό, μισάνθρωπο και ψυχικά ελλειμματικό. Πως τελικά δεν αγαπάμε τα ζώα γιατί μας λείπει κάτι, μα γιατί χωρίς να τα αγαπάμε μας λείπουν πολλά κομμάτια του εαυτού μας. Να τους αφήνεις όλους αυτούς πίσω! Αυτό να κάνεις!

Γιατί σε πείθουν πλέον πως δεν πολεμούν για το καλό των ζώων σίγουρα μα ούτε και των ανθρώπων. Και δεν αγαπούν κανέναν πέρα από τον εαυτό τους.
Χρόνια γεμάτα τρέξιμο, αγωνία και πόνο και με απώτερο μόνο σκοπό να σώσουμε όλα τα ζώα και να αντιμετωπίζουμε πάντα καταστάσεις που πραγματικά σε κάνουν να πονάς, γιατί έχεις να κάνεις με αθώα πλάσματα που έχουν μεγαλείο ψυχής και είναι εντελώς ανυπεράσπιστα, έρμαια της ανθρώπινης ανευθυνότητας και αναλγησίας. Να κάνεις ό, τι μπορείς παραπάνω από τις δυνάμεις σου πολλές φορές, και σίγουρα αυτό που καταλαβαίνεις να είναι ότι όσο χώρο, χρήμα και χρόνο και αν διαθέσεις, δεν μπορείς δυστυχώς να τα σώσεις όλα. Μέσω της παιδείας όμως ναι!!! Μπορείς!!! Να τα γκρεμίσεις όλα συθέμελα και να τα ξαναφτιάξεις από την αρχή. Όπως εσύ θες!

Τίποτα όμως από όλα όσα κάνουν όλοι οι ακτιβιστές του κόσμου αρκούν αν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί δεν είναι πάντα εκεί να επιμένουν να μιλούν στα παιδιά, για την υπεύθυνη υιοθεσία ζώου, για τη στείρωση και για την κακοποίηση απέναντι στα ζώα. Για μόνο έτσι δε θα επιτρέψουμε να συνεχίζεται η βαναυσότητα απέναντι σε ανήμπορες ψυχές. Μπορούμε όλοι μαζί, αν ενωθούμε, να τη σταματήσουμε.

Κοιμάμαι σκεπτόμενη κάθε βράδυ, τα λόγια του Og Mandino:
«Δεν ήρθα άλλωστε σε τούτον τον κόσμο να νικηθώ, ούτε η αποτυχία τρέχει στις φλέβες μου. Δε θα δώσω προσοχή σε αυτούς που θρηνούν και παραπονιούνται, γιατί η αρρώστιά τους είναι κολλητική. Ίσως συναντήσω την αποτυχία ακόμα και στο χιλιοστό βήμα, και όμως η επιτυχία κρύβεται πίσω από την επόμενη στροφή του δρόμου. Θα χτίσω το κάστρο μου μ’ ένα τούβλο κάθε φορά, γιατί ξέρω πως μικρές προσπάθειες, όταν επαναλαμβάνονται, θ’ αποτελειώσουν κάθε έργο. Θα μοχθώ και θα υπομένω. Θα αγνοώ τα εμπόδια στα πόδια μου και θα προσηλώνω τα μάτια μου στους σκοπούς πάνω από το κεφάλι μου. Όσο υπάρχει αναπνοή μέσα μου, τόσο θα συνεχίσω να επιμένω. Για να νικάω….», και ξυπνώ κάθε πρωί ευγνώμων για όσα μέχρι σήμερα έχω καταφέρει.

Μπροστά μας κάθε ζώο που κρατήσαμε στα χέρια μας και αναστήσαμε. Και όλα μηδενίζονται. Είναι οι ήρωες μας! Γιατί εκπροσωπούν όλα εκείνα τα άθλια παράνομα εκτροφεία, εκείνον που δε στείρωσε το σκυλί του, εκείνον που χρησιμοποίησε βία για να το εκπαιδεύσει, εκείνον που είδε ένα πλάσμα να χαροπαλεύει και δε σταμάτησε, εκείνον που πέταξε ένα ακόμη διαμάντι στα σκουπίδια. Εκείνον που δε μπήκε ποτέ στη θέση του άλλου, δεν συμπόνεσε, δε βοήθησε, δε λύγισε στον πόνο ενός πλάσματος που μέσα στην απόγνωσή του, εκλιπαρούσε για βοήθεια. Και ούτε άκουσε τα ουρλιαχτά του να στοιχειώνουν τις νύχτες του. Και δε γονάτισε μαζί του για να το βοηθήσει και πάλι να σταθεί στα πόδια του και να κάνουν μαζί μια νέα αρχή. Σε έναν ανθρωπινότερο κόσμο. Όπου δε θα χωρίζεται σε δίποδη και τετράποδη η αγάπη και η αλληλεγγύη.

Μέσα στα άθλια κλουβιά και στις κρύες αφιλόξενες γωνιές των δρόμων τα πνευμόνια δεν αναπνέουν. Εκεί φωλιάζει μονάχα ο φόβος και γεννιέται μια ζωή δίχως αύριο. Ούτε γιορτές είναι οι σφαγές χιλιάδων «αμάχων» για να βρεθούν στο πιάτο μας. Η να φορεθούν για να ζεστάνουν τάχα το σώμα μας. Ένας θα είναι πάντα ο στόχος. Γεμάτοι υγεία και δύναμη να χαρίσουμε σε όλα τα αδικημένα πλάσματα αυτού του πλανήτη το μεγαλύτερο δώρο…ΠΙΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ.