Άλογο ον…άνθρωπος μισόζωος

Τα εγκλήματα κατά των ζώων δεν έχουν ούτε τέλος ούτε έλεος. Αντιθέτως οι ψυχοπαθείς δολοφόνοι πολλαπλασιάζονται και η ευστροφία τους ολοένα και δουλεύει με γοργούς ρυθμούς στην επινόηση της επόμενης σφαγής του άμαχου πληθυσμού.

Η καθημερινότητα δε της ελληνικής οικογένειας τα περιλαμβάνει πλέον όλα! Σαν τις διαφημίσεις στην τηλεόραση! Χαρούμενες εκδρομές στη φύση, κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια, χαλαρές στιγμές με επιτραπέζια παιχνίδια κι έναν σκύλο πάντα, ο οποίος σε κάθε σπίτι που μπαίνει έχει δύο προοπτικές.

Γράφει για τις «Ιστορίες Αδέσποτων» η Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός, Εκπαιδεύτρια Σκύλων και εμπνεύστρια – υπεύθυνη της ομάδας Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων (Ζω.Ε.Σ.)

Η μία και πιθανότερη προοπτική είναι να φάει τα καινούρια παπούτσια ή τον καναπέ, γιατί άλλωστε ποιός δίνει χρήματα να τον εκπαιδεύσει, και σύντομα και «πολιτισμένα», αφού μάλιστα του ανήκει, να πεταχτεί από το μπαλκόνι. Από ψηλά, μπορεί και από την ταράτσα για να είναι σίγουρος για τη θανατηφόρα πτώση.

Αφού πρώτα φροντίσει να του σπάσει τα δόντια από το ξύλο. Με την ίδια ευκολία επίσης, θα βάλει φωτιά σε γάτες, θα κλείσει τα κουτάβια που γέννησε η σκύλα του στο τσουβάλι, θα δέσει αρκετές πέτρες στο λαιμό του σκύλου και θα τον πετάξει στο ποτάμι, θα παρατήσει τον ανάπηρο σκύλο του στην πρώτη πλατεία που θα βρει, θα σουβλίσει το σκύλο του ή τη γάτα του γείτονα κρεμώντας τους σε μια ταμπέλα απέναντι από σχολείο ή θα καθαρίσει και θα περιφέρει ως τρόπαιο ένα ακόμη ζώο προς εξαφάνιση, ως «κυνηγός – ισορροπιστής της φύσης» που είναι.

Στην καλύτερη θα τον αλυσοδέσει στην αυλή παρέχοντάς του καλώς εχόντων των πραγμάτων τροφή και νερό. Ποιός άλλωστε έχει μπει στο ψυχισμό του σκύλου για να αντιληφθεί πως είναι ένα πλάσμα που το μόνο που θέλει είναι συντροφικότητα και αγάπη;

Το πιο ανατριχιαστικό όλων είναι ότι όλα αυτά δεν αποτελούν σενάρια ταινίας επιστημονικής φαντασίας, αλλά τη θλιβερή ελληνική πραγματικότητα και κάπως έτσι φτάσαμε σ’ ένα σημείο πλέον, το πιο σοκαριστικό για μένα, όπου τίποτα πια να μη μας σοκάρει.

Όταν πάω να γράψω κάθε φορά για τα φιλοζωικά δρώμενα, δεν ξέρω αλήθεια με ποια κατηγορία «αδέσποτων» να πρωτοασχοληθώ. Όλα αυτά τα θλιμμένα μάτια κρύβουν μέσα τους μια πονεμένη ιστορία. Και το συναίσθημα πάντα της εγκατάλειψης. «Εγκαταλείπω»: Αφήνω κάτι/κάποιον σ’ ένα σημείο, ώστε να μη χρειάζεται να φροντίζω πια γι’ αυτό. Επομένως παρατάω από πάνω μου την ευθύνη. Έλληνας! Ένας λαός που ποτέ δεν ευθύνεται για τίποτα.

Ούτε καν για τις κυβερνήσεις που ο ίδιος εκλέγει. Όπου Υπουργοί θα φωτογραφηθούν μπροστά σε σκοτωμένους καρχαρίες και μεγαλοκυρίες θα ποζάρουν φορώντας πάνω τους μια ακόμη δύστυχη αλεπού ή άτυχα μινκ που θυσιάστηκαν για να ζεστάνουν κρύες καρδιές ικανοποιώντας τη ματαιοδοξία σε αυτού του είδους τους κύκλους «ανθρώπων».

Από την άλλη οι «φιλόζωοι» που τα γνωρίζουν όλα. Και δε δέχονται κριτική στον τρόπο ζωής τους. Κυκλοφορούν τα ζώα τους ελεύθερα, χωρίς λουρί, αφήνουν τις ακαθαρσίες τους να τις πατήσει ο επόμενος, τα φυλακίζουν σε μπαλκόνια και αυλές, τα εκπαιδεύουν μόνοι τους με βία, μαλώνουν ανελέητα και ασταμάτητα μεταξύ τους για το πόσα ζώα έσωσε ο καθένας τους. Και το βασικότερο παρανομούν και δεν τιμωρήθηκε ποτέ κανείς τους.

Τιμωρήθηκαν μόνο διαδικτυακά από τους χιλιάδες φιλόζωους που πλέον από πολλούς χαρακτηρίζονται οι γραφικοί ιντερνετικοί επαναστάτες μα είμαι βέβαιη πως δεν ιδρώνει το αυτί τους. Θυμώνω με τον τσαμπουκά, θυμώνω με την μαγκιά,

Θυμώνω και οργίζομαι με τον καθένα που δρα απάνθρωπα και εξευτελιστικά για την κάθε ψυχή. Και τρομάζω για το πόσοι τελικά είναι οι μισάνθρωποι γύρω μου.

Σαφώς και δεν είσαι υποχρεωμένος να βάλεις στη ζωή σου έναν σκύλο, επειδή τον είχαν οι γονείς σου ή οι συγγενείς σου. Το γεγονός όμως πως μετά το θάνατό τους το πετάς στο δρόμο, μεταθέτοντας την ευθύνη στους λιγοστούς ευαίσθητους εθελοντές σε καθιστά φιλάνθρωπο;

Όλη αυτή η απανθρωπιά απέναντι στα ζώα με θλίβει αρχικά και έπειτα με οδηγεί σ’ ένα και μοναδικό συμπέρασμα. Πως καθένας πορεύεται με τη ψυχολογική διαταραχή του. Ο σκύλος είναι το παιδί που δεν «έδεσε» κοντά του, ο/η σύντροφος που δεν κατάφερε να κρατήσει, η κοινωνική αποδοχή που ποτέ δεν κέρδισε.

Είναι το αντικείμενο επιβολής της δύναμής του. Και για μένα όχι αυτός δεν είναι ο επικίνδυνος, μιας που είναι ψυχικά άρρωστος. Ο επικίνδυνος είναι ο γείτονας και ο περαστικός που βλέπει μια ψυχή να είναι καταδικασμένη και να υποφέρει και εκείνος συνεχίζει τη ζωή του. Ακούνε ουρλιαχτά από βιασμούς σκύλων από τους ιδιοκτήτες του, σιωπούν, λένε πως είναι απλά ένα ζώο και αλλάζουν πλευρό. Και όταν μαθαίνουν πως βιάστηκε το παιδί της ίδιας οικογένειας τότε εξαγριώνονται και θέλουν να αυτοδικήσουν.

Κάθε μέρα να εξαθλιώνονται από την πείνα και τις ασθένειες ζώα δεσποζόμενα, γιατί είχαν την ατυχία να αγαπήσουν τον λάθος άνθρωπο και γιατί ήθελαν ένα σπίτι και ένα πιάτο φαγητό. Τι ζήτησαν…

Ελλάδα τέλη του 2016, λες και είναι η Μογγολία του 13ου αιώνα, με ηγέτη τον Τζένγκις Χαν, τον ανελέητο σφαγέα των εθνών, όπου το 1226 προχώρησε στην τελευταία γενοκτονία του πληθυσμού για να τους αποτελειώσει και οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 600.000-2,5 εκατομμύρια νεκρούς που σφαγιάστηκαν και με τα ζώα πρώτα να μην γλιτώνουν από την εκδικητική του λαίλαπα.

Αν γεννιόταν λίγους αιώνες αργότερα, ίσως και κόμμα του να υπήρχε σήμερα στην ελληνική Βουλή, γιατί ως λαός είμαστε λίγο βαθιά μέσα μας υποστηρικτές των δολοφόνων των ανθρώπινων ψυχών.

Αναρωτιέμαι εν τέλει τους άστεγους τους φροντίζουν όσοι κατηγορούν εκείνους που νοιάζονται μόνο για τα ζώα; Κάνουν τον ίδιο αγώνα για αυτούς; Έχω δει φιλοζωικά σωματεία να συγκεντρώνουν είδη πρώτης ανάγκης για ανθρώπους και δεν είδα φιλανθρωπικό σωματείο να οργανώνει σχεδόν ουδέποτε καμία δράση για τα αδέσποτα ζώα. Ποιός είναι λοιπόν περισσότερο φιλάνθρωπος; Σοβαρά σκεφθείτε το!

Νεοέλληνας μισό-ζωος- Ουγκ: Πρωτόγονο επιφώνημα που μας παραπέμπει στον άνθρωπο της προϊστορικής εποχής που δεν ήταν και το πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα νοημοσύνης. Δηλώνει τον χαζό άνθρωπο, μειωμένης αντίληψης. Αν το «γκουγκλάρεις», εμφανίζει πολιτικούς και τις μπότες, για τις οποίες για το καθένα ζευγάρι σφαγιάζονται χιλιάδες μωρά. Τυχαίο;

Η χώρα άλλαξε το ίδιο και η νοοτροπία. Εκφράσεις όπως «είσαι γαϊδούρι, είσαι βόδι, μα τι ζώον!», δεν μένουν πλέον στο απυρόβλητο, γιατί δε φταίνε σε τίποτα αυτά τα τόσο καλόβολα ζωάκια. Είσαι γαϊδούρι, αλλά κουβαλάς από τη μέρα που γεννήθηκες τόνους πραμάτειας, είσαι βόδι αλλά σφαγιάζεσαι για να έρθει το βοδινό στο καθημερινό τραπέζι, είσαι ζώον, αλλά ούτε νιώθεις ούτε λογικά σκέφτεσαι.

Τα ζώα θα παραμένουν πάντα η ανώτερη μορφή πάνω στον πλανήτη. Το μοναδικό άλογο ον είναι τελικά και θα είναι για πάντα ο άνθρωπος. Γιατί στερείται λόγου και νόησής. Γιατί βασανίζει τις τετράποδες ψυχές, είτε είναι δεσποζόμενες είτε αδέσποτες, άρα δεν διαθέτει νόηση και γιατί δε μιλάει για το έγκλημα που συντελείται δίπλα στην πόρτα του. Επομένως μάλλον δεν έχει τελικά και λόγο όπου είναι αναγκαίος.

Ξέρετε καμιά φορά με τρομάζει η ψυχοσύνθεση του σκύλου, όταν σκέφτομαι πως αν ο ίδιος ο εγκληματίας που το πέταξε από το μπαλκόνι κατέβει μετά να το περιμαζέψει, εκείνο θα τον γλύψει, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης που το έσωσε. Σκεφτείτε μόνο πόσο καιρό περιμένουν στο σημείο εκεί που τα παράτησαν εκείνον που τα άφησε! Πόσα έχουμε να μάθουμε ακόμη από το σκύλο! Έχει τη δύναμη της συγχώρεσης μέσα του, τη δύναμη της αληθινής αγάπης.

Ο μέσος όρος ζωής ενός αδέσποτου ζώου ανέρχεται σε 1,5 με 2 χρόνια. Ο μέσος όρος ζωής ενός δεσποζόμενου σκύλου φτάνει ακόμα και τα 18 χρόνια. Δηλαδή ο άνθρωπος του, που το εγκαταλείπει του στερεί πάνω από δεκαπέντε χρόνια ζωής. Του στερεί δηλαδή το δικαίωμα να ζήσει…

Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των αδέσποτων πεθαίνει κάθε χρόνο από αιτίες που σχετίζονται με τον άνθρωπο (αυτοκίνητα, φόλες), ενώ περισσότερα από τα μισά πέφτουν θύματα κακοποίησης. Αυτά τα υπέροχα «αλητάκια» του δρόμου με το σπινθηροβόλο βλέμμα, αναγκάζονται να δίνουν καθημερινό αγώνα για να επιβιώσουν επειδή ο άνθρωπος τους εγκατέλειψε. Εκείνα δεν θα τον εγκατέλειπαν ποτέ! Ακόμη και αν έμενε χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά, χωρίς καθόλου χρήματα.

Το θέμα έχει σίγουρα βαθύτερες ρίζες, μιας που ο άνθρωπος αν και «εξημέρωσε» το σκύλο δεν αντιλήφθηκε ότι θα έπρεπε και να τον θρέφει αλλά και να είναι δίπλα του σε όσα ωραία και σε όσα άσχημα έρθουν. Πέρασαν δηλαδή χιλιάδες χρόνια και ακόμη αναρωτιούνται οι άνθρωποι γιατί υπάρχουν τόσα πολλά αδέσποτα. Αυτά σιτίζονται και περιθάλπονται από φιλεύσπλαχνους φιλόζωους που γνώρισαν πρώτα την «ηλιθιότητα» ορισμένων ανθρώπων. Τα αδέσποτα είναι ξέρετε συμπολίτες μας μόνο που «απολαμβάνουν» τη μόνιμη χρόνια ταξική διαίρεση, πολίτες ενός κατώτερου Θεού.

Μήπως και οι άνθρωποι με οποιουδήποτε είδους αναπηρία έτσι δεν αντιμετωπίζονται σήμερα; Δεν ιδρυματοποιούνται από μια ελληνική κοινωνία που ουδέποτε αποδέχθηκε το διαφορετικό, που ουδέποτε σηκώθηκε να επαναστατήσει αν δεν πλήττονταν τα δικά της συμφέροντα;

Και αν πολλοί ισχυρίζονται πως ο σκύλος έρχεται κοντά σου μόνο για το «κόκκαλο», μόνο για το συμφέρον τότε από αρχαιοτάτων χρόνων γιατί….. «Αργον δ’ αυ κατά μοίρα λάβεν μέλανος θανάτοιο…Αυτίκ’ ιδόντα Οδυσύα εεκοστώ ενιαυτώ….», μοίρα δηλαδή είχε και ο Άργος, το μαύρο θάνατο, είκοσι χρόνια τον περίμενε…

Ο Νίκος Δήμου, αναφέρει απόλυτα εύστοχα πως τα ζώα «στέκονται πάντα δίπλα μας βράχοι τελειότητας και σιγουριάς. Και είναι κοντά στη φύση, την ίδια στιγμή που ο άνθρωπος είναι ενάντια, είναι η γέφυρα που μας ενώνει με τη ζωή πριν από τη γνώση, ίσως και με τη ζωή μετά τη γνώση. Γιατί παρέχουν απλόχερα σταθερότητα, εμπιστοσύνη, δεν ταλαντεύονται συναισθηματικά, δεν παλινδρομούν, δεν αμφιβάλλουν ούτε αμφισβητούν, δεν έχουν άγχος ούτε ζωής ούτε θανάτου και ζούνε τη ζωή τους με μια αγάπη διαυγής, σταθερή, χωρίς προϋποθέσεις, ούτε διαθέσεις ούτε διακυμάνσεις.

Το ζώο είναι απλά η υπέρβαση της ιστορίας, αλλά ανήκει στη φύση και η παρουσία του για τον άνθρωπο είναι το βάλσαμο για τις οδύνες της ύπαρξης…».

Αφιερώνω το παραπάνω άρθρο σ΄ ένα σκύλο που δεν είναι πια ανάμεσα μας, αλλά ξόδεψε το χρόνο του διαδηλώνοντας με κίνδυνο τη ζωή του, ανάμεσα σε χημικά, πολύ περισσότερες φορές από ότι ο Ελληναράς παρόλο που του πήραν το σπίτι, του έκοψαν το ρεύμα και το νερό, έχασε τη δουλειά του, έφυγαν μετανάστες τα παιδιά του και ζει σήμερα σε συνθήκες που σχεδόν αγγίζουν την αθλιότητα από όλες τις απόψεις.

Και έφυγε από αυτή τη ζωή στα χέρια και στο σπίτι ενός από τους λιγοστούς εθελοντές που κάθε μέρα παλεύουν στο δρόμο με τα δίποδα θηρία για τους τετράποδους αγγέλους. Και υποκλίνομαι σε όλους εκείνους που, αν και η ζωή τους χάρισε πολλά μερίδια στην ευτυχία, ευγνώμονες αποφάσισαν να πορευτούν χαρίζοντας τα με τη σειρά τους, σε όλους εκείνους που δυστυχώς δυστυχούν…

Και όταν λυγίζω πολλές φορές από την ανθρώπινη αχαριστία, αντικρύζω τις τρεις ψυχές που μεγαλώνω και θυμάμαι πάντα με συγκίνηση εκείνο το «μητρικό» τους φιλί στο μέτωπο κάθε φορά που τους απλώνω το χέρι. Είναι οι οδηγοί μου για να σώσω περισσότερες παιδικές ψυχές, περισσότερες αδέσποτες κραυγές…