Το νούμερο των αδέσποτων ζώων που υπάρχουν σε ολόκληρο τον κόσμο φαντάζει πραγματικά σοκαριστικό. Περίπου 600.000.000 ζώα καθημερινά βρίσκονται σ’ ένα μόνιμο φλερτ με το θάνατο. Η εικόνα της Ελλάδας, αλλά και πάρα πολλών χωρών είναι αδιανόητα λυπητερή.
Γράφει για τις «Ιστορίες Αδέσποτων» η Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός, Εκπαιδεύτρια σκύλων και εμπνεύστρια της ομάδας «Ζω.Ε.Σ.» (Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων)
Καταφύγια χωρίς πόρους να παλεύουν να φροντίσουν τα αδέσποτα, χωρίς κρατική επιχορήγηση, Δήμοι να δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση και να επιμένουν πως δεν διαθέτουν πόρους για τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων, ιδιοκτήτες να εγκαταλείπουν τα ζώα τους γιατί έχασαν τις δουλειές τους ή μεταναστεύουν στο εξωτερικό, νεογέννητα πλασματάκια να πετιούνται στα σκουπίδια και άλλα να εγκαταλείπονται δεμένα σε πάρκα, έξω από σχολεία και αυλές με το μπολ τους και τα λουριά και σε ειδικές περιπτώσεις ακόμη και με σημείωμα για τους μελλοντικούς ευαίσθητους ιδιοκτήτες που θα τα λυπηθούν και θα τα πάρουν.
Οι περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα οδήγησε και σε περικοπές στην αγάπη και τη φροντίδα για τους πιο πιστούς μας φίλους. Οι δε κακοποιήσεις, σ’ έναν κόσμο που ζούμε και βρίθει ανισορροπίας, όπου άνθρωποι παλεύουν με πολλές ψυχικές νόσους, βρίσκονται για ακόμη μια χρονιά στο ζενίθ όπου η φόλα πλέον δείχνει σοκαριστικά να φαντάζει η πιο απλή λύση, με ζώα να πυροβολούνται, να καίγονται ζωντανά, να χτυπιούνται με ξύλα, να βιάζονται, να πετιούνται με δεμένα πόδια στα ποτάμια ή ακόμα και να κρεμιούνται ζωντανά στα δέντρα. Με ζώα να βασανίζονται από τους ίδιους τους «κηδεμόνες» τους…
Θλίψη για τα ζώα πρώτα απ’ όλα και έπειτα για τον άνθρωπο που πάντα καταλήγει να τα βάλει με τον πιο αδύναμο. Ξεσπά στο ζώο, γιατί θέλει να πολεμήσει το γείτονα, το αφεντικό του στη δουλειά, τη γυναίκα του και ακόμη και τα ίδια τα παιδιά του. «Ήταν στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος» θα πούνε πολλοί, για το πλήγμα που έχει δεχθεί ο αγώνας να περιοριστούν τα αδέσποτα, από την οικονομική κρίση.
Ακόμα και οι Δήμοι που υλοποιούσαν προγράμματα περισυλλογής, στειρώσεων, εμβολιασμού και ηλεκτρονικής σήμανσης έχουν «παγώσει» και μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Είναι λογικό λένε, αφού οι Δήμοι έπαψαν να χρηματοδοτούνται από το 2009 και μια απόφαση κάποτε χρειαζόταν να περάσει από το Εσωτερικών, μετά από το Οικονομικών, να γυρίσει στο Αγροτικής Ανάπτυξης και να ξαναφύγει για το Εσωτερικών, ενώ 9 μέρες χρειάζεται για να ανεβεί έναν όροφο!
Το φαινόμενο δεν παρατηρείται μόνο στην Ελλάδα, καθώς ο άνθρωπος γενικά έχει παρανοήσει την «επιστροφή στη φύση» που πρότεινε ο Ζαν- Ζακ Ρουσό, καθώς αυτό δεν αφορά τα κατοικίδια μιας και ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, ο σκύλος χρειάζεται την παρουσία και την αρωγή του αφεντικού του, ενώ η εγκατάλειψή του από τον άνθρωπο τον αναγκάζει να επιβιώσει σε άθλιες, επικίνδυνες και ανθυγιεινές αγελαίες συνθήκες.
Το φαινόμενο της εγκατάλειψης είναι παγκόσμιο και εξαρτάται από τις τοπικές πολιτιστικές ιδιαιτερότητες. Οι κοινωνικές αναταραχές στον αραβικό κόσμο και την Ευρώπη αλλά και η οικολογική καταστροφή από το σεισμό και το τσουνάμι στην Ιαπωνία πριν λίγα χρόνια οδήγησαν χιλιάδες κατοικίδια στο δρόμο. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, στη χώρα την παραδοσιακά ευαίσθητη σε ό,τι αφορά τα κατοικίδια, οι Αρχές πρόσφατα συγκέντρωσαν πάνω από 130.000 αδέσποτους σκύλους, ενώ ένας στους είκοσι θανατώθηκαν καθώς δε βρέθηκαν «ανάδοχα» αφεντικά γι’ αυτούς.
Στις Η.Π.Α. επίσημα στοιχεία εμφανίζουν τα «καταφύγια» αδέσποτων να υποβάλλουν σε ευθανασία ποσοστό 50% των ζώων που φιλοξενούνται σε αυτά. Προκαλώντας την οργή των φιλοζωικών οργανώσεων σε όλο τον κόσμο, το Κοινοβούλιο της Ρουμανίας ψήφισε νομοσχέδιο που καθιστά νόμιμη τη θανάτωση αδέσποτων σκύλων από τις δημοτικές αρχές, ενώ η διοργάνωση του Euro 2012 από την Ουκρανία έφερε το πρόβλημα των αδέσποτων σκύλων στην επιφάνεια και ανατέθηκε σε ιδιωτική εταιρεία να «λύσει» το πρόβλημα αυτό με τον καθιερωμένα δυστυχώς παραδοσιακό τρόπο. Την εύκολη λύση. Τη θανάτωσή τους. Στην ίδια χώρα πληροφορίες θέλουν το Δήμο Λιζιτσάνικ να έχει κατασκευάσει κινητό κρεματόριο, στις φλόγες του οποίου τα σκυλιά πετιούνται ζωντανά.
Δε θα ξεχάσει κανείς το μαγικό τρόπο που εξαφανίστηκαν τα αδέσποτα από την Αθήνα εν μία νυκτί για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ενώ ρίγη και οργή προκαλεί η επιχείρηση εξόντωσης αδέσποτων σκύλων στο Σότσι εν όψει της έναρξης των προηγούμενων Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων, όπου ιδιωτική εταιρεία προσελήφθη για τις μαζικές δολοφονίες των ζώων λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα των Αγώνων, και ενώ ο δήμος είχε δεσμευτεί πως θα δημιουργήσει καταφύγια για τα χιλιάδες αδέσποτα.
Αν γυρίσουμε τη ματιά μας και τα προσέξουμε είναι παντού. Και είναι πολλά και είναι πολύ ταλαιπωρημένα σωματικά και ψυχικά. Και ζητιανεύουν ένα κομμάτι φαγητό, λίγο νερό, ένα χάδι, λίγη προσοχή. Υποφέρουν σιωπηλά, δε μιλάνε, αλλά μπορούμε και διαβάζουμε αυτά που λένε. Και μπορούμε να τα βοηθήσουμε.
Και γιατί είναι τόσα πολλά; Γιατί φταίει η νοοτροπία και η παιδεία μας. Φταίει η ανευθυνότητά μας και οι γρήγορες αποφάσεις μας. Φταίει πλέον η απανθρωπιά μας. Φταίνε οι παράνομες εισαγωγές πάρα πολλών ζώων από χώρες του ανατολικού μπλοκ, οι εκτροφείς χωρίς καμιά άδεια που μας περιτριγυρίζουν και οι ανεύθυνοι κυνηγοί που τα παρατάνε, μόλις τους «χαλάσουν». Φταίει η Πολιτεία που δεν τηρεί τις υποχρεώσεις της και οι νόμοι που είναι επιεικείς και επιβάλλονται σπάνια.
Η ευθύνη για τα αδέσποτα έχει περάσει στους ήδη χρεοκοπημένους Δήμους, αλλά η αδειοδότηση των καταστημάτων πώλησης παραμένει στην εποπτεία του υπουργείου, μη βάζοντας φρένο στο παράνομο εμπόριο. Όταν δε περιγράφονται οι προδιαγραφές προγραμμάτων για τα αδέσποτα, μοιάζει να αναφέρονται σε άλλη χώρα ονειρική. Φταίνε όλα αυτά και ακόμη περισσότερα, αλλά τα ζώα τα ίδια ποτέ για τίποτα δε φταίνε.
Αυτά πληρώνουν απλά τη ματαιοδοξία μας και την επιβολή της δύναμης μας, καθώς ως άνθρωποι, ξεχνάμε ποιανού δημιουργήματα είμαστε, και μετατρεπόμαστε στους κυρίαρχους της φύσης που αποφασίζουμε για την τύχη των όντων που μας χαρίστηκαν για να μας κάνουν ευτυχισμένους.
Αφύπνιση, ενημέρωση, υιοθεσίες και στειρώσεις, λίγη τροφή και νερό, ριζική αλλαγή παιδείας στο σχολείο με ένταξη φιλοζωικών μαθημάτων, εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση ενηλίκων με μηνύματα κοινωνικού και φιλοζωικού χαρακτήρα, εφαρμογή των νόμων, καταγγελία κάθε κακοποίησης και εγκατάλειψης, έλεγχος των εισαγωγέων, των Pet Shop και κλείσιμο των παράνομων εκτροφέων και κυνήγι στους ανεξέλεγκτους κυνηγούς. Τραυματίζουν συχνά και ανθρώπους απλά δε το λένε! Και τότε μόνο θα αρχίσει να αχνοφαίνεται η ελπίδα.
Κάθε μέρα να είναι μέρα συμπόνιας, εκδήλωσης πρωτοβουλιών και ανάληψης δράσης. Όσο και όπως μπορούμε! Φιλοζωικές οργανώσεις, δίκτυα εθελοντών και καταφύγια παλεύουν καθημερινά να φροντίσουν και να προστατεύσουν τους αδέσποτους της χώρας.
Οι σκύλοι και οι γάτες που αναζητούν ένα σπίτι είναι χιλιάδες και είναι αυτό το όνειρο ζωής τους. Η οικονομική κρίση φέρνει θύματα και ανθρώπους και ζώα. Μας κάνει απάνθρωπους και οι κακοποιήσεις είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο. Σκύλοι και γάτες που γλίτωσαν από αυτοκίνητα, φόλες, κρύο και πείνα, γίνονται θύματα των ψυχολογικών ελλειμμάτων που βασανίζουν το σύγχρονο άνθρωπο.
Ας βγούμε από το σκοτάδι μας, ας διαχειριστούμε το θυμό μας και τη θλίψη μας, ας ενωθούμε όλοι μας για έναν κοινό σκοπό. Να κάνουμε ανθρώπους ευτυχισμένους και «ουρές» χαρούμενα να κουνιούνται. Η φιλοζωία δε θέλει χρήματα, δε θέλει κόπο, δε θέλει πανεπιστημιακό τίτλο για να την ασκήσεις. Είναι απλώς μια στάση ζωής!
Εγώ προσωπικά θα παραμείνω αισιόδοξα με τα μάτια κολλημένη στις φωτεινές εξαιρέσεις, στα λαμπρά παραδείγματα, στους ανθρώπους που υιοθέτησαν ζώα από το δρόμο κακοποιημένα, ζώα δίποδα, τυφλά, ζώα βασανισμένα και ετοιμοθάνατα.
Ζώα που με λίγη αγάπη και φροντίδα, πέρασαν τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο και αγκαλιά με τους ανάδοχους «γονείς» τους ατενίζουν πια το μέλλον με αισιοδοξία. Ανήκω σ’ αυτούς, έχω πολλούς φίλους φωτεινές εξαιρέσεις και είναι κάτι για το οποίο νιώθω πολύ τυχερή και περήφανη.
Και πάντα θα αγωνίζομαι, γιατί ελπίζω σ’ ένα ακόμη φωτεινότερο αύριο περισσότερο φιλάνθρωπο και φιλόζωο. Τα ζώα άλλωστε είναι τα μόνα που δεν εκδιώχθηκαν από τον Παράδεισο, ενώ ο άνθρωπος ναι…
Κατερίνα Παπαποστόλου
Γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, αυτός ήταν τελικά ο μαγικός κόσμος που ήθελα να ζήσω! Που πάντα τον αποτύπωνα με λέξεις στο χαρτί! Και σε όλες τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις! Δασκάλα στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, Εκπαιδεύτρια πλέον σκύλων, Αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει» και Δημιουργός του αγαπημένου μου παιδιού, της ομάδας Ζω.Ε.Σ! Ακλόνητη πάντα στο στόχο μου, «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά» κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου. Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε φορά και πάω. Παραμένω σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και γω ανήκω περήφανα σε αυτούς!
Όλες οι δημοσιεύσεις
