Δεν ήρθα άλλωστε σε τούτον τον κόσμο για να νικηθώ…

Γεννήθηκα με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα και μεγάλωσα προσπαθώντας να κάνω ό, τι καλύτερο μπορώ για όλα τα πλάσματα που δεν έχουν φωνή να μιλήσουν για να αγωνιστούν για τα δικαιώματα τους.

Γράφει για τις «Ιστορίες Αδέσποτων» η Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός, Εκπαιδεύτρια Σκύλων (Απόφοιτη Kynagon Dog Trainers Academy) & Δημιουργός της Ομάδας «Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων» (Ζω.Ε.Σ.)

Ο ακτιβισμός παρόλο που τον υπηρέτησα για πολλά χρόνια πιστά και παρόλο που όλοι αυτοί οι δίποδοι ήρωες που νυχθημερόν βρίσκονται στο δρόμο και παλεύουν με θηρία, χαίρουν του σεβασμού και της απεριόριστης εκτίμησής μου, δεν πείστηκα ποτέ πως είναι η μοναδική και οριστική λύση στο θέμα με τα αδέσποτα, καθώς στη χώρα μας ζούνε πλέον 3.000.000 κάτω από συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης, κάτω από τις ίδιες στις οποίες φυσικά ζούνε και πολλοί άνθρωποι.

Μεγάλωσα προσπαθώντας να κάνω ό, τι καλύτερο μπορώ
για όλα τα πλάσματα που δεν έχουν φωνή

Με εγκλήματα εναντίον τους που δε γνωρίζουν όρια, δε γνωρίζουν τέλος. Δίχως έλεος και δίχως λογική. Γιατί πίσω από τον εγκληματία που σήκωσε το όπλο στον διπλανό του, κρύβεται το παιδί, ο έφηβος ή ο ενήλικας που βασάνισε και σκότωσε ένα ζώο και ουδέποτε του τιμωρήθηκε.

Γιατί οι νόμοι ποτέ δεν εφαρμόστηκαν απόλυτα στη χώρα. Από τη μία κοιτώ την υπερδύναμη που νιώθει ένας άνθρωπος όταν επιβάλλεται σε μια ανυπεράσπιστη ψυχή και που θα είναι πάντα κάτι που απόλυτα θα με συγκλονίζει.

Και επιστημονικά αυτή είναι και η πρώτη αιτία για την οποία κάποιος βασανίζει μια αθώα ψυχή. Και από την άλλη κοιτώ με «δέος» κάθε μέρα και τις αντιπαραθέσεις στους φιλοζωικούς κύκλους. Βρισιές, χυδαιολογίες, κατάρες, αντιπαλότητες. Τα ζώα όμως; Τα ζώα δεν καταλαβαίνουν από μίση, πάθη και αντιπάθειες. Αυτά μονάχα αγαπούν. Άδολα, αληθινά, παντοτινά. Δίχως τέλος, δίχως όρια.

Τι πιο σπουδαίο λένε να μάθεις να κυνηγάς τα όνειρά σου. Γεννημένη μέσα στην αγάπη για όλα τα έμψυχα όντα, σε μια οικογένεια που πάλευε να μου μάθει την αλληλεγγύη και την ισότητα σε όλα τα πλάσματα και που όσο μεγάλωνα έλεγα πως όνειρό μου ήταν να μάθω για να μιλώ για τα ζώα. Σε παιδιά. Για να πω κάποτε πως συνέβαλα στο να τα διαπλάσω ζωοφιλικά. Και να τους κάνω έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που εγώ βρήκα.

Τα ζώα δεν καταλαβαίνουν από μίση, πάθη και αντιπάθειες
Αυτά μονάχα αγαπούν

Έπρεπε λοιπόν πρώτα να παλέψω για την πρόσβαση στη γνώση. Γιατί η «πρακτική» που στην περίπτωση αυτή είναι η συμβίωση με τα ζώα δεν θα είχε καμιά ισχύ αν δε συνοδευόταν από την επιστημονική γνώση. Είχα μονάχα την αγάπη! Αρκεί η αγάπη; Αν δεν πιάσεις το χέρι από ένα πλάσμα που υποφέρει και να ξέρεις πώς πρέπει να ηρεμείς τις νύχτες τις κραυγές του, δεν έχεις καταφέρει τίποτα….

Για να γεννηθούν οι Ζω.Ε.Σ. πέρασα από σαράντα κύματα. Από πολλές στεναχώριες και από πολλά εμπόδια. Που συνήθως μου τα έβαζαν άνθρωποι που βοήθησα. Το είδα αρχικά σαν μια τεράστια σκάλα, την οποία προσεκτικά έπρεπε να ανέβω για να μην πέσω. Χωρίς να ανεβοκατεβαίνω. Χωρίς να κοιτάω κάτω και πίσω. Με ρίσκο για το κάθε επόμενο σκαλί.

Οι Ζω.Ε.Σ. «εμφυτεύθηκαν» ως ιδέα στα Χανιά της Κρήτης σ’ ένα χωριό με σοβαρά εγκλήματα απέναντι στα ζώα, όπου μοχθούσα να μετατρέψω τις παιδικές κλωτσιές στ’ αδέσποτα σε φιλιά. Γεννήθηκαν σε κείνο το μοναδικό μπαλκόνι μου πάνω στο βράχο όπου χτυπούσε το κύμα από τη φουρτουνιασμένη χειμωνιάτικη θάλασσα στην Αστυπάλαια μου και μετά από πολύ μεγάλη πορεία ολοκληρώθηκαν τον Ιανουάριο του 2015!

Οι Ζω.Ε.Σ. γεννήθηκαν σε κείνο το μοναδικό μπαλκόνι μου πάνω στο βράχο
όπου χτυπούσε το κύμα στην Αστυπάλαια μου

ΟΙ Ζω.Ε.Σ. γεννήθηκαν αφού μεσολάβησαν πολλές διασώσεις αδέσποτων ζώων, αφού αποχαιρέτησα τον 18χρονο Ορφέα, τον πρώτο σκύλο που διέσωσα από τα σκουπίδια, αφού έθαψα πολλά ζώα που χτυπήθηκαν βάναυσα από ανθρώπινα χέρια και αφού αποφάσισα να πορευτώ με τρία υπέροχα σκυλιά, να παλέψουμε μαζί για να νικήσουμε τους δαίμονες τους και να ατενίζουμε το μέλλον πλέον με αισιοδοξία.

Τόσα χρόνια και στιγμή δε λύγισα! Ξέρω για ποιο λόγο άλλωστε εδώ ήρθα. Να προσφέρω στο μέτρο του δυνατού όσα μπορώ και να κοιμάμαι το βράδυ ήσυχα. Συγχωρώντας τους όλους. Έναν – έναν.

Συνολικά 158 σχολεία μέχρι τώρα, χιλιάδες παιδιά, 15 υποομάδες, τρεις μοναδικοί σκύλοι, σε 15 σημεία να έχω αφήσει κομμάτια της ψυχής μου, συμμετοχή σε δύο πολύ μεγάλα φεστιβάλ για ζώα, συνεντεύξεις σε ραδιόφωνα, εφημερίδες, ιστοσελίδες και τηλεόραση, συνεργασία και συναντήσεις με πολύ αξιόλογους και σπουδαίους ανθρώπους του πολιτισμού και της Τέχνης.

Συνολικά 158 σχολεία μέχρι τώρα, χιλιάδες παιδιά,
15 υποομάδες, τρεις μοναδικοί σκύλοι

Με την Έφη Καραγιάννη, ιδιοκτήτρια του www.alexandriamou.gr που μου κράτησε αρχικά το χέρι για να υλοποιήσουμε αυτό το όραμα, με την Ζωή Μποζαγλυκίδου, μια σπουδαία ακτιβίστρια, με τον Δημήτρη Γραμματικάκη να μεταδίδει αρχικά στην Αθήνα μόνο τη φωνή μου, με τον Δημοσθένη Μουμιάδη, πολύ σημαντικό Δάσκαλό μου που νίκησε τη βία ενάντια στα ζώα, μας πήρε από το χέρι με τη Διώνη και μας χάραξε το δρόμο, και με άλλους 40 νέους ανθρώπους, ενεργούς εθελοντές στις Ζω.Ε.Σ., που με πάθος καθημερινά αγωνίζονται μαζί μου, αλλά και άλλους αμέτρητους αφανείς ήρωες που μας στηρίζουν με κάθε τρόπο σε οτιδήποτε καινοτόμο επιχειρήσουμε.

Ώστε όλοι μαζί μια γερή αλυσίδα για να προστατέψουμε όλα εκείνα τα πλάσματα που κάθε μέρα κάπου εκεί έξω υποφέρουν και ζητούν μια ακόμη ευκαιρία. Στη ζωή και στην αγάπη.

Στα μέλη της μεγάλης πλέον οικογένειάς μου, δεν τους υποσχέθηκα ποτέ πως σίγουρα θα νικήσουμε. Τους υποσχέθηκα όμως πως θα είμαι εκεί μαζί τους ως το τέλος για να αντέξουμε και πως ο δρόμος είναι μακρύς και γεμάτος πόνος μα και χαρές και συγκινήσεις.

Αλλά να μείνουμε στην ιστορία ως η εθελοντική ομάδα που θα βαδίσει σε νέα μονοπάτια για να χτίσει από την αρχή ένα νέο μοντέλο ζωοφιλικής παιδείας που θα αντικαταστήσει το υπάρχον ως επικίνδυνο και ξεπερασμένο. Αυτό θέλω!

Θέλω να μείνουμε στην ιστορία ως η εθελοντική ομάδα
που θα βαδίσει σε νέα μονοπάτια
για να χτίσει από την αρχή ένα νέο μοντέλο ζωοφιλικής παιδείας

Δυστυχώς στη φιλοζωική μου πορεία παράλληλα βρέθηκα να αναλώνομαι περισσότερο στο να προσπαθώ να εξηγήσω στον καθένα, όταν δεν ικανοποιούσα τις παράλογες απαιτήσεις του, και να αναλώνομαι να απαντώ σε ψέματα και συκοφαντίες.

Και να προσπαθώ να πείσω πως το να αγαπάς και να πονάς αυτά τα πλάσματα δε σε καθιστά αυτόματα γραφικό, μισάνθρωπο και ψυχικά ελλειμματικό. Πως τελικά δεν αγαπάμε τα ζώα γιατί μας λείπει κάτι, μα γιατί χωρίς να τα αγαπάμε μας λείπουν πολλά κομμάτια του εαυτού μας.

Τους έχω αφήσει όλους αυτούς πίσω μου. Γιατί με έπεισαν πλέον πως δεν πολεμούν για το καλό των ζώων σίγουρα, μα ούτε και των ανθρώπων. Και δεν αγαπούν κανέναν πέρα από τον εαυτό τους.

Χρόνια γεμάτα τρέξιμο, αγωνία και πόνο και με απώτερο μόνο σκοπό να σώσω όλα τα ζώα και να αντιμετωπίζω πάντα καταστάσεις που πραγματικά σε κάνουν να πονάς, γιατί έχεις να κάνεις με αθώα πλάσματα που έχουν μεγαλείο ψυχής και είναι εντελώς ανυπεράσπιστα, έρμαια της ανθρώπινης ανευθυνότητας και αναλγησίας.

Δεν αγαπάμε τα ζώα γιατί μας λείπει κάτι, μα γιατί χωρίς να τα αγαπάμε
μας λείπουν πολλά κομμάτια του εαυτού μας

Πιστεύω πως έκανα ό, τι μπορούσα, παραπάνω από τις δυνάμεις μου πολλές φορές, και σίγουρα αυτό που κατάλαβα είναι ότι όσο χώρο, χρήμα και χρόνο και αν διαθέσεις, δεν μπορείς δυστυχώς να τα σώσεις όλα. Μέσω της παιδείας όμως ναι!!! Μπορείς!!! Να τα γκρεμίσεις όλα συθέμελα και να τα ξαναφτιάξεις από την αρχή. Όπως εσύ θες!

Ένας ακόμη χρόνος κλείνει σήμερα μέσα στις Ζω.Ε.Σ. και με βρίσκει με το κεφάλι ψηλά, έχοντας κερδίσει την αγάπη των παιδιών, των ζώων, εχθρούς μα και πάρα πολλούς φίλους που από την αρχή εκτίμησαν και στήριξαν την προσπάθεια μας να φέρουμε πολιτισμό και γνώση στη χώρα.

Έχω μάθει στη ζωή μου να αγωνίζομαι μόνη για τα ιδανικά μου με ήθος και αξιοπρέπεια, χωρίς δεκανίκια, μιας που δυστυχώς αποχαιρέτησα πολύ νωρίς τους γονείς μου. Και θέλω κάθε μέρα από εκεί που είναι, να είναι περήφανοι για μένα.

Μια ακόμη διαδρομή 365 ημερών στις Ζω.Ε.Σ σήμερα φτάνει στο τέλος της. Κλείνει ένας σημαντικός κύκλος. Μα ανοίγει ένας άλλος. Καλύτερος και πιο μεγάλος.

Έχω μάθει στη ζωή μου να αγωνίζομαι μόνη για τα ιδανικά μου
με ήθος και αξιοπρέπεια
μιας που δυστυχώς αποχαιρέτησα πολύ νωρίς τους γονείς μου

Αποχαιρετώ έναν Δεκέμβρη γεμάτο αναμνήσεις! Ενημερώσεις σε σχολεία στη Θεσσαλονίκη, στη Φλώρινα, στην Αστυπάλαια, στα Χανιά.

Δύο μεγάλες εκστρατείες ζωοφιλικών ενημερώσεων σε σχολεία του Δήμου Αγίου Δημητρίου και Μοσχάτου-Ταύρου στην Αθήνα μετά από συνεργασία με τους εκπληκτικούς τους Δημάρχους, την ανάθεση σε μας των ενημερώσεων για πάνω από 25 σχολεία που επισκέφθηκαν το Μύλο των Ξωτικών στα Τρίκαλα Θεσσαλίας και την ανέλαβε μόνο του ένα 20χρονο κορίτσι που στιγμή δε λύγισε σε κανένα εμπόδιο.

Τη συμμετοχή μας για ένα μήνα στο Χριστουγεννιάτικο Χωριό Jingle Spells του Δήμου Κηφισιάς, την παρουσία μας στο φιλοζωικό μπαζάρ του συλλόγου Αδέσποτοι Φίλοι της Ξάνθης στην Ξάνθη αλλά και του φιλοζωικού σωματείου Νίκαιας-Κερατσινίου.

Αλλά και την προσπάθεια μας να στηρίξουμε με την πολύτιμη βοήθεια των Εκπαιδευτηρίων Μαντουλίδη και της μοναδικής μου Εύης Μαντουλίδου με το τεράστιο φιλοζωικό της έργο, όπου μέσω των «ημερολογίων με ουρά» τη σχολή σκύλων οδηγών τυφλών Λάρα.

Ένας αγώνας δρόμου να τα προλάβω όλα που κλείνει με την παρουσία της Διώνης στην κεντρική σκηνή του Μύλου των Ξωτικών στις 2 Γενάρη! Όπου θα στήσουμε τη μεγαλύτερη του χρόνου γιορτή! Γιατί ένας σκύλος όλα τα μπορεί. Και θα πατήσει το πόδι του εκεί για να κηρύξει την έναρξη του φετινού δικού μας αγώνα. Και να αποδείξει πως όπου εισέρχεται ένας σκύλος, έρχεται ταυτόχρονα και ο πολιτισμός.

Όπου εισέρχεται ένας σκύλος, έρχεται ταυτόχρονα και ο πολιτισμός

Με απόλυτη συναισθηματική φόρτιση, κρατώ στα βάθη της καρδιάς μου τις μοναδικές και ανεπανάληπτες στιγμές που ζήσαμε όλοι μαζί ως τώρα και μας ένωσαν ως μια τεράστια ομάδα να «πολεμούμε» για να κάνουμε όλα τα έμψυχα όντα ευτυχισμένα. Από δω και πέρα όμως για όλους μας ανοίγει διάπλατα ο δρόμος.

Θα συνεχίσουμε το έργο μας ακάθεκτοι στα σχολεία με τους κατάλληλους ανθρώπους του χώρου που θα αποφασίσουν να συμπορευτούν μαζί μας σ’ έναν δύσκολο αγώνα γεμάτο συγκινήσεις, να διαπλάσουμε μέσα από διαδραστικές παρουσιάσεις, θεατρικά παιχνίδια, χειροτεχνικές κατασκευές, μουσική, χορό και τραγούδι και την ουσιαστική επαφή με τα ζώα, ψυχές που θα πούνε ένα τεράστιο ΟΧΙ στα εγκλήματα που συντελούνται σε βάρος όλων των ψυχών.

Μιλώντας κάθε φορά από αυτή τη θέση, ως δασκάλα και ως εκπαιδεύτρια σκύλων πάντα θα σας εκλιπαρώ! Όσες ενημερώσεις και αν κάνουμε ως Ζω.Ε.Σ. δεν αρκούν, αν δεν είστε εσείς ως γονείς και ως συνάδελφοι εκπαιδευτικοί πάντα εκεί να επιμένετε να μιλάτε στα παιδιά σας, για την υπεύθυνη υιοθεσία ζώου, για τη στείρωση και για την κακοποίηση απέναντι στα ζώα.

Γιατί μόνο έτσι δε θα επιτρέψετε να συνεχίζεται η βαναυσότητα απέναντι σε ανήμπορες ψυχές. Μπορούμε όλοι μαζί, αν ενωθούμε, να τη σταματήσουμε.

Θα συνεχίσουμε το έργο μας ακάθεκτοι στα σχολεία
σ’ έναν δύσκολο αγώνα γεμάτο συγκινήσεις

Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όλους εκείνους, κι έναν – έναν ξεχωριστά, που στήριξαν και στηρίζουν αυτό το όραμα μέχρι σήμερα. Τον φίλο Καρασταμάτη Γιάννη και την Βάγγυ Υφαντοπούλου, ιδιοκτήτες του pet shop Amazonios, που καθιστούν δυνατές τις δημόσιες δράσεις μας, όλους εκείνους που εθελοντικά συμμετείχαν στα φεστιβάλ που λάβαμε μέρος και ανέλαβαν τη ψυχαγωγία χιλιάδων παιδιών.

Την πολυτάλαντη και αγαπημένη μου Χριστίνα Έλληνα, ιδιοκτήτρια της ιστοσελίδας www.istories.adespoton.gr, που νιώθω πως από την αρχή πορευόμαστε μαζί μ’ έναν κοινό στόχο και είναι πάντα δίπλα μου.

Και φυσικά ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Βασίλη Γουλιέλμο, που εκτός από το σημαντικό βήμα που μου έδωσε στα φεστιβάλ του, μου εμπιστεύτηκε το μοναδικό περιοδικό για ζώα στην Ελλάδα. Και με κινητοποίησε ώστε να ξεκινήσω και πάλι να γράφω. Μα και να γνωρίσω ανθρώπους της Τέχνης και του Πολιτισμού που τόσο αγαπούν τα ζώα.

Πόσα ευχαριστώ στην ζωγράφο Λαμπροπούλου Ματίνα, στην ταλαντούχα Χατζίκου Στέλλα, στην τραγουδίστρια Παπουλάκου Σοφία, στην ηθοποιό Κορινθίου Μαρία, στις δημοσιογράφους Πασχαλινού Αννίτα, στην Κλαούντια Έγγερς, στη Μαριάννα Καλαϊτζή και στον Θοδωρή Σούκα.

Στη συγγραφέα και εικονογράφο παιδικών βιβλίων Λιάνα Δενεζάκη που έχουμε μπροστά μας σπουδαίο κοινό μέλλον. Στην συνάδελφο Έφη Μαμαρέλη για το δρόμο που μου άνοιξε, στον Θέμη Δημητρακόπουλο για την αμέριστη συμπαράσταση του αλλά και τον τεράστιο αγώνα του μέσα από τη θέση του στο Υπουργείο Παιδείας για την προστασία των ζώων.

Και στη Χρίστινα Ι. για την τεράστια αγάπη της. Εκείνη ξέρει. Είμαστε τόσοι πολλοί και αυτό από μόνο του θα φέρει την αλλαγή.

Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όλους εκείνους
που στηρίζουν αυτό το όραμα μέχρι σήμερα

Μα το μεγαλύτερο ευχαριστώ σε κάθε μια από τις 15 ομάδες και στον καθένα τους ξεχωριστά που αφήνουν τις δουλειές τους, ώστε να τρέχουν στα σχολεία και να μιλάνε για αληθινή αγάπη.

Συνοδοιπόροι σε αυτό το μεγάλο όραμα. Στη Μαρία, στη Σοφία, στην Ειρήνη, στη Γιάννα, στο Δημήτρη, στη Μαρίκα, στην Έλενα, στην Πηνελόπη, στη Λιάνα, στην Αλίκη, στην Αλεξάνδρα, στη Μάρτα, στη Μαρία, στην Ευαγγελία, στη Λένα, στη Μαρία, στην Κατερίνα, στη Βιργινία, στη Μαρία, στην Αφροδίτη, στο Δημήτρη, στη Δήμητρα, στο Γιάννη, στη Μαρία, στη Νατάσσα, στη Νόρμα, στην Εύα, στην Νικολέτα, στη Φένια, στην Ανθή και στην Ιουλία.

Στην Αστάρτη, στην Νέμεσις και στην Τρούφα που εκπαιδεύονται για να πορευθούν μαζί μας! Είμαστε οικογένεια!

Κοιμάμαι σκεπτόμενη κάθε βράδυ, τα λόγια του Og Mandino: «Δεν ήρθα άλλωστε σε τούτον τον κόσμο να νικηθώ, ούτε η αποτυχία τρέχει στις φλέβες μου. Δε θα δώσω προσοχή σ’ αυτούς που θρηνούν και παραπονιούνται, γιατί η αρρώστιά τους είναι κολλητική. Ίσως συναντήσω την αποτυχία ακόμα και στο χιλιοστό βήμα, κι όμως η επιτυχία κρύβεται πίσω από την επόμενη στροφή του δρόμου.

Θα χτίσω το κάστρο μου μ’ ένα τούβλο κάθε φορά, γιατί ξέρω πως μικρές προσπάθειες, όταν επαναλαμβάνονται, θ’ αποτελειώσουν κάθε έργο. Θα μοχθώ και θα υπομένω. Θα αγνοώ τα εμπόδια στα πόδια μου και θα προσηλώνω τα μάτια μου στους σκοπούς πάνω από το κεφάλι μου.

Όσο υπάρχει αναπνοή μέσα μου, τόσο θα συνεχίσω να επιμένω. Για να νικάω….».

Η επιτυχία κρύβεται πίσω από την επόμενη στροφή του δρόμου

Και ξυπνώ κάθε πρωί ευγνώμων για όσα έχω, την αναζητώ, της κρατώ το χέρι, όπως εκείνη τη μέρα του Σεπτέμβρη του 2011 που την έσφιξα πρώτη φορά στην αγκαλιά μου και κοιτώντας τη ματωμένη από την πληγή του λαιμού της, μπλούζα μου, της σήκωσα ψηλά το κεφάλι, την κοίταξα κατάματα και της φώναξα μέσα από τους λυγμούς μου:

«Ζήσε και θα σε κάνω πριγκίπισσα. Να γυρίσουμε όλα τα σχολεία για να μην υπάρξει άλλη Διώνη….»! Και έτσι παίρνω δύναμη πως όλα τα μπορώ.

Μπροστά μου η Διώνη και η ορμή της μέσα από το βλέμμα της και όλα μηδενίζονται, όπως λέει και η Ιουλία. Μπροστά μου η ευαισθησία του Άξελ και το ταμπεραμέντο του Πόθου και όλα μοιάζουν να είναι εφικτά. Είναι οι ήρωες μου!

Γιατί εκπροσωπούν όλα εκείνα τα άθλια παράνομα εκτροφεία, εκείνον που δε στείρωσε το σκυλί του, εκείνον που χρησιμοποίησε βία για να το εκπαιδεύσει, εκείνον που είδε ένα πλάσμα να χαροπαλεύει και δε σταμάτησε, εκείνον που πέταξε ένα ακόμη διαμάντι στα σκουπίδια.

Ζήσε και θα σε κάνω πριγκίπισσα. Να γυρίσουμε όλα τα σχολεία
για να μην υπάρξει άλλη Διώνη…

Εκείνον που δε μπήκε ποτέ στη θέση του άλλου, δεν συμπόνεσε, δε βοήθησε, δε λύγισε στον πόνο ενός πλάσματος που μέσα στην απόγνωσή του, εκλιπαρούσε για βοήθεια. Και ούτε άκουσε τα ουρλιαχτά του να στοιχειώνουν τις νύχτες του.

Και δε γονάτισε μαζί του για να το βοηθήσει και πάλι να σταθεί στα πόδια του και να κάνουν μαζί μια νέα αρχή. Σ’ έναν ανθρωπινότερο κόσμο. Όπου δε θα χωρίζεται σε δίποδη και τετράποδη η αγάπη και η αλληλεγγύη.

Μέσα στα άθλια κλουβιά και στις κρύες αφιλόξενες γωνιές των δρόμων τα πνευμόνια δεν αναπνέουν. Εκεί φωλιάζει μονάχα ο φόβος και γεννιέται μια ζωή δίχως αύριο. Ούτε γιορτές είναι οι σφαγές χιλιάδων «αμάχων» για να βρεθούν στο πιάτο μας. Ή να φορεθούν για να ζεστάνουν τάχα το σώμα μας.

Μέσα στα άθλια κλουβιά και στις κρύες αφιλόξενες γωνιές των δρόμων
τα πνευμόνια δεν αναπνέουν

Εὐχομαι η νέα χρονιά να μας βρει όλους γεμάτους υγεία, δύναμη και ενωμένους σ’ έναν κοινό στόχο.

Να χαρίσουμε σε όλα τα αδικημένα πλάσματα αυτού του πλανήτη το μεγαλύτερο δώρο! ΠΙΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ. Εις το επανιδείν…