Ήταν 9 Δεκεμβρίου του 2011 όταν ο Άγιος Βασίλης μεταμόρφωσε τον Μύλο Ματσόπουλου, στα Τρίκαλα, στο μεγαλύτερο Χριστουγεννιάτικο θεματικό πάρκο της Ελλάδας, τον « Μύλο των Ξωτικών». Τα παλιά φουγάρα πήραν μπροστά και από τότε δουλεύουν ασταμάτητα, με μοναδικό σκοπό να προσφέρουν χαρά σε μικρούς και μεγάλους. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, κάτι καινούριο συμβαίνει στον Μύλο των Ξωτικών… Μια νέα ιστορία που θα ταξιδέψει μικρούς και μεγάλους σε ένα κόσμο παραμυθένιο και μαγικό!
Το φουγάρο αρχίζει να καπνίζει. Κι άλλο κάρβουνο στη μηχανή. Η επόμενη στάση – η Πρωτεύουσα των Χριστουγέννων. Το Πολικό Εξπρές ξεκινάει από ένα τόπο τόσο μακρινό και φέρνει μαζί του τους αγαπημένους μας χαρακτήρες των Χριστουγέννων. Τι λέτε; Επιβιβαζόμαστε;
Οι Ζω.Ε.Σ. (Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων) για άλλη μια χρονιά από την κεντρική σκηνή του Μύλου μίλησαν (Κάθε Τρίτη & Πέμπτη έως 22/12 και ώρα 10:00-12:00) σε όλα τα σχολεία που επισκέφθηκαν τον χώρο για το «πώς είναι να ταξιδεύεις παρέα με έναν σκύλο» αποδεικνύοντας έμπρακτα για άλλη μια φορά πως η συμβίωσή μας με τα ζώα μας χαρίζει μοναδικές στιγμές και μας πλημμυρίζει με απέραντη αγάπη. Παρέα τους είχαν και τις Παραμυθοκάρτες! Όπου παιδιά από όλη την Ελλάδα είχαν τη χαρά να πλάσουν τις δικές τους ιστορίες! Να γίνουν τα ίδια πρωταγωνιστές τους! Να τις αφηγηθούν, να τις ζωγραφίσουν, να τις δραματοποιήσουν!
Μέσα από το διαδραστικό και πολυθεματικό τους εκπαιδευτικό πρόγραμμα, εγκεκριμένο από το Υπουργείο Παιδείας, «Ζωο…φιλώντας μαθήματα άδολης αγάπης», του οποίου επιστημονική συνεργάτης είναι η Λιάνα Δενεζάκη, η Ιουλία Μπογά, Υπεύθυνη της Ομάδας Τρικάλων- Ιωαννίνων μαζί με δύο ακόμη εθελόντριες, την Δώρα και τη Σάρα ήταν εκεί παρέα με τον σκύλο της, τον Άμλετ για να δείξουν σε όλα τα παιδιά πως τα θαύματα γίνονται, αρκεί να τα πιστεύεις! Ένας σκύλος που κακοποιήθηκε βάναυσα, υιοθετήθηκε από τις Ζω.Ε.Σ. με την ελπίδα κάποτε, όταν εκπαιδευτεί να καταφέρει να συνοδεύσει την ομάδα στις ενημερώσεις της στα σχολεία, μιας που προς το παρόν συνοδεύει την καταπληκτική μαμά του!
Ο Άμλετ είναι ο σκύλος που εγκαταλείφθηκε στον Πλάτανο Ημαθίας και βρήκε θαλπωρή και αγάπη μέσα στην αυλή ενός σχολείου όπου τα παιδιά αποφάσισαν να τον υιοθετήσουν και να ζήσει μαζί τους. Κυνηγημένος από όλο σχεδόν το χωριό, μιας που η χώρα αυτή είναι πολύ πίσω ώστε να δεχτεί πως ένας σκύλος απόλυτα ήρεμος και φιλικός, κοινωνικοποιημένος, εμβολιασμένος και απόλυτα ελεγμένος από κτηνίατρο είναι φυσιολογικό να ζει σε μια αυλή σχολείου, μια νύχτα ξυλοκοπήθηκε άγρια μέσα στην αυλή του σχολείου με αποτέλεσμα από τα χτυπήματα να σπάσει το ένα του πόδι, το οποίο και θα πήγαινε κατευθείαν για ακρωτηριασμό.
Διασώθηκε από την δημιουργό της ομάδας Ζω.Ε.Σ., κ. Παπαποστόλου Κατερίνα, Δασκάλα στο σχολείο που είχε υιοθετήσει τον Άμλετ, η οποία και ανέλαβε με την πολύτιμη βοήθεια εθελοντών της ομάδας της την περίθαλψη και την αποθεραπεία του. Μαχητής καθώς είναι το πόδι του επανήλθε σε μια κατάσταση φυσιολογική, ενώ ο ίδιος εμπιστεύτηκε πολύ γρήγορα και πάλι τους ανθρώπους. Λίγες μέρες πριν υιοθετήθηκε από την Ιουλία και ζει σήμερα μαζί της ευτυχισμένος στα Τρίκαλα Θεσσαλίας.
Τη μεγάλη αυτή γιορτή στο Μύλο των Ξωτικών έκλεισε και φέτος, παρέα με τον Άμλετ, η ψυχή της ομάδας Ζω.Ε.Σ., χάρη και στην οποία δημιουργήθηκε η ομάδα αυτή και κατάφερε να ενώσει 80 ανθρώπους σε 22 διαφορετικά σημεία σε όλη τη χώρα και την Κύπρο! Η χαρισματική Διώνη! Εγκαινιάζοντας ταυτόχρονα το φετινό ταξίδι της ομάδας σε όλα τα σχολεία της χώρας αλλά και τη συνεργασία μαζί μας!
Στις 2 Ιανουαρίου 2018 στις 4 μ.μ. στην κεντρική σκηνή του Μύλου, ο σκύλος αυτός που ενώ κάποτε σφάχτηκε και πυροβολήθηκε, κατάφερε μέχρι σήμερα να συναντήσει πάνω από 50.000 παιδιά, μίλησε με τον δικό της τρόπο για την αγάπη. Εκείνη την αγάπη που απλόχερα σου χαρίζουν τα ζώα, σε μεταμορφώνουν και σε καθοδηγούν! Και όπως και πέρσι έδωσε τη χαρά σε χιλιάδες παιδιά να έρθουν σε επαφή μαζί της απολαμβάνοντας τις θεραπευτικές ιδιότητες που σου χαρίζει ένας σκύλος. Τα ζώα που μας διδάσκουν να κυνηγάμε πάντα τα μεγάλα μας όνειρα! Αφού συζήτησαν παρέα με τη μαμά της την Κατερίνα Παπαποστόλου το τι σημαίνει «Υιοθετώ Υπεύθυνα έναν σκύλο» ήρθε η μεγάλη στιγμή που από ό, τι φαίνεται λατρεύει η Διώνη!
Κάθισαν λοιπόν όλοι μαζί σε έναν τεράστιο κύκλο να παίξουν με τις «Ιστορίες με Μουσούδες» από τις Παραμυθοκάρτες αρχίζοντας να διαλέγουν χρώματα! Κόκκινο για τον ήρωα, πορτοκαλί για τον τόπο, κίτρινο για τον στόχο, πράσινο για το εμπόδιο, γαλάζιο για τον φίλο, μπλε για το μαγικό αντικείμενο και μωβ για το τέλος! Και έπλασαν την ομορφότερη ιστορία που μονάχα τα παιδιά μπορούν να επινοήσουν!
«Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας πανέξυπνος σκύλος! Η Διώνη! Μα ήταν λυπημένη γιατί ήταν αδέσποτη και γιατί ήταν μόνη της μέσα στη νύχτα. Ώσπου περιπλανήθηκε μόνη και έρημη μέχρι να βρει ένα μέρος για να κοιμηθεί. Καθώς ήταν πριγκίπισσα που μάλλον είχε φύγει από ένα μακρινό παλάτι βρήκε μια τεράστια πράσινη πολυθρόνα και ανέβηκε πάνω της για να κοιμηθεί και να δει το ομορφότερο όνειρο. Στόχος της να βρει έναν βοηθό παρέα με έναν δικό του σκύλο που ήξερε τη γλώσσα της ώστε να καταφέρει να βρει το παντοτινό της σπίτι. Και έτσι και έγινε! Την επόμενη κιόλας μέρα ένα ντροπαλό αγόρι με μωβ ζακέτα ήρθε κοντά της και την πήρε αγκαλιά για να ξεκινήσουν ένα μακρινό ταξίδι. Εμπόδιο τους όμως μια κόκκινη σιδερένια σφαίρα που χτύπησε με δύναμη την Διώνη και την έριξε κάτω. Τότε ο βοηθός της έτρεξε και της έδωσε λίγο νερό και ένα πουπουλένιο μαξιλάρι να ξεκουραστεί. Μα ήταν ανίκητη! Έπρεπε γρήγορα να ξανασηκωθεί να συνεχίσει το μεγάλο της ταξίδι. Στο δρόμο τους συνάντησαν μια τυφλή κοπέλα την οποία οδηγούσε ο σκύλος της. «Πόσα καταπληκτικά πράγματα μπορούμε να κάνουμε εμείς οι σκύλο黨, σκέφτηκε και συνέχισαν όλοι μαζί την πορεία τους για να επιστρέψουν στο παλάτι. Έψαξαν παντού να βρούνε το μαγικό αντικείμενο που θα τους οδηγούσε εκεί. Και τότε η πανέξυπνη Διώνη, μιας και δε το έβρισκαν πουθενά, αποφάσισε να το δημιουργήσει μόνη της και έτσι έγραψε ένα βιβλίο για τη ζωή της με κατακόκκινο εξώφυλλο που είναι το χρώμα της τύχης! Μα ήταν τόσο τυχερό σκυλί. Έκλεισαν τα μάτια όλοι μαζί και μέσα σε πολύ λίγα δευτερόλεπτα ήταν όλοι τους μέσα στο παλάτι όπου βρήκαν την κεντρική σκηνή για πρώτη φορά άδεια. Ανέβηκαν μονομιάς όλοι μαζί επάνω, μοίρασαν ρόλους και ξεκίνησαν να παίζουν την πιο όμορφη θεατρική παράσταση «Βλέπω μέσα από τα μάτια ενός αδέσποτου σκύλου!». Και έτσι ζήσαμε εμείς καλά αλλά εκείνοι καταπληκτικά! Μα γιατί είχαν παρέα τους χιλιάδες σκύλους!»
«Το πιο σημαντικό σε αυτές τις δράσεις είναι πως σε μια τόσο γνωστή διοργάνωση σε όλη την Ελλάδα και όχι μόνο με χιλιάδες επισκέπτες καθημερινά δίνεται δημόσιο βήμα σε αυτά τα πλάσματα που κάποιοι κάποτε θεώρησαν επιζήμια σκουπίδια. Να πατάς το πόδι σου σε αυτή την σκηνή και να λες “αξίζει ακόμη και αυτή την γιορτινή μέρα να υπηρετώ πιστά τον εθελοντισμό” .Να προσπαθείς με όο σου το είναι να μεταδώσεις αισθήματα αληθινής και ισορροπημένης ζωοφιλίας και να ακούς από παιδικά στόματα όπως “κυρία, έχω υιοθετήσει και εγώ από τον δρόμο έναν σκύλο. Λες να πολέμησε και ο δικός μου με τον δράκο; “.Να του απαντάς “μα ναι! Είσαι τόσο τυχερός που έχεις δίπλα σου έναν σουπερήρωα!”. Και να κρυφογελάς μέσα σου γιατί είσαι σίγουρη πως αυτό το παιδί κάποτε θα αλλάξει τον κόσμο. Και δε θα γίνει δολοφόνος. Γιατί μαθαίνει από τώρα ότι το να μοιράζεις αγάπη πολλαπλασιάζεται. Και δεν τελειώνει ποτέ. Από τη μια την κοιτούσα σήμερα που ατένιζε το πλήθος κόσμου κάτω από την σκηνή και ταυτόχρονα κοιτούσε στα μάτια και μένα. Ακουμπούσε στην καρδιά μου και στο βλέμμα της διάβαζα την μόνιμη της απορία «είμαι εδώ ασφαλής;» Γιατί οι δολοφόνοι τους πέρα από την ζωή τους, τους κλέβουν κυρίως την αυτοπεποίθηση που όλοι εμείς μετά χτίζουμε βήμα βήμα. Και από την άλλη κοιτούσα τον Άμλετ μου. Και θυμόμουν εκείνη την εφιαλτική μέρα που λιποθύμησε στην αγκαλιά μου από τους πόνους και τους μαθητές μου να τσιριζουν «μας σκότωσαν τον καλύτερό μας φίλο».
Εμένα να σκύβω να τον αγκαλιάσω να λέω μέσα μου πως δε θα ζήσει να τους χαμογελώ με όση δύναμη είχα και να τρέχω με το αμάξι για να τον σώσω. Και τότε σαν όνειρο μου ήρθε η εικόνα του μαζί με τη Διώνη στις 2 Γενάρη της επόμενης χρονιάς πάνω στην κεντρική σκηνή του Μύλου των Ξωτικών. Τότε φάνταζε σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Αλλά δεν το έβαλα κάτω! Και να που και τα πιο τρελά όνειρα γίνονται πραγματικότητα! Αρκεί να μην τα παρατάς ακόμη και όταν όλα φαντάζουν μάταια. Αρκεί να βρίσκεις τον κατάλληλο άνθρωπο που θα του κρατήσει το χέρι για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Δεν ξέρω αν τα αμέτρητα εκπαιδευτικά προγράμματα φιλοζωίας μέσα στην τάξη, αν τα είκοσι ένα χρόνια ακτιβισμού, τα δεκαοκτώ ως δασκάλα εν ενεργεία, όλες οι σπουδές που ασταμάτητα κάνω σχετικά με τον ψυχισμό ενός παιδιού και ενός σκύλου και η επαφή μου με πάνω από 90.000 πλέον παιδιά με καθιστούν την ικανότερη για να φέρω την πολυπόθητη ζωοφιλική αλλαγή παιδείας που οραματίζομαι μα θεωρώ πλέον τόσα χρόνια μετά πως το πείσμα μου μετά από όσα έχω βιώσει ειδικά από ανθρώπους ανίκανους και ματαιόδοξους που στάθηκαν εμπόδια μα δεν κατάφεραν να με λυγίσουν στιγμή είναι ανεπανάληπτο! Η αλλαγή έρχεται πρώτα από μέσα μας. Αρκεί να πεις κάποια στιγμή στη ζωή σου «αν όχι εγώ, ποιος; Αν όχι τώρα, πότε;». Να σηκωθείς, να φορέσεις την αγάπη στα πόδια και να προχωρήσεις. Όσοι δεν αγαπούν τα ζώα είναι ακόμη δυστυχώς πολλοί. Όσοι τα βασανίζουν επίσης. Πίσω από τις πόρτες που κλείνουν ζώα βασανίζονται γιατί δεν στάθηκαν τάχα αντάξια των προσδοκιών των κηδεμόνων τους. Και τα ουρλιαχτά τους ακούγονται τις νύχτες και πολύ συχνά κάνεις δεν τολμά να μιλήσει. Γιατί είναι ζώο το θύμα. Και στο ίδιο σπίτι σφάζεται ή βιάζεται λίγο αργότερα το παιδί τους από τους ίδιους τους γονείς του και όλοι θέλουν να λιντσάρουν τον δολοφόνο. Γιατί είναι άνθρωπος το θύμα. Γιατί τότε ο δολοφόνος δεν τιμωρήθηκε και συνέχισε τη δράση του. Δεν είναι σενάρια ταινίας. Είναι η ωμή πραγματικότητα. Άνοιξε επιτέλους τα μάτια σου και δες! Η Διώνη νίκησε τον δράκο. Μου δίδαξε την αρετή της συγχώρεσης μα εγώ είμαι ακόμη άνθρωπος. Και “εκδικούμαι”. Για αυτά τα πλάσματα τα ζωντανά νεκρά, για αυτά που έθαψα και για όλα όσα έθαψαν άλλοι θέλω να τους νικήσω. Και η νίκη μου θα είναι η ριζική αλλαγή του τρόπου σκέψης τους. Μια χώρα όπου δε θα υπάρχει ούτε ένας Έλληνας πολίτης είτε μικρός είτε μεγάλος που να πει «μα εγώ δεν ήξερα πώς να φέρομαι στα ζώα». Κανείς! Σήμερα πιαστήκαμε σε έναν τεράστιο κύκλο όλοι μαζί! Γονείς, παιδιά, ζώα και εμείς. Και αυτό από μόνο του χαράζει μια νέα εποχή και είναι η καλύτερη αρχή για μας του φετινού μας ταξιδιού που μόλις άρχισε!», δήλωσε η Δημιουργός της Ομάδας Ζω.Ε.Σ. Κατερίνα Παπαποστόλου.
Ένα ακόμη ταξίδι ξεκινά για τις Ζω.Ε.Σ. και φέτος που η έναρξή του έγινε με τον καλύτερο τρόπο! Με μια γιορτή με φίλους τους από όλη την Ελλάδα!
Κατερίνα Παπαποστόλου
Γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, αυτός ήταν τελικά ο μαγικός κόσμος που ήθελα να ζήσω! Που πάντα τον αποτύπωνα με λέξεις στο χαρτί! Και σε όλες τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις! Δασκάλα στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, Εκπαιδεύτρια πλέον σκύλων, Αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει» και Δημιουργός του αγαπημένου μου παιδιού, της ομάδας Ζω.Ε.Σ! Ακλόνητη πάντα στο στόχο μου, «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά» κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου. Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε φορά και πάω. Παραμένω σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και γω ανήκω περήφανα σε αυτούς!
Όλες οι δημοσιεύσεις
