Γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός- Ζωοθεραπεύτρια, Συγγραφέας & Ιδρύτρια Ζω.Ε.Σ.
Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτή τη δύσκολη χρονιά για όλους. Η πανδημία όλα τα κυρίευσε. Μας έκλεισε στα σπίτια μας, σταμάτησε τις ζωές μας περίπου για έναν χρόνο και μας έβαλε στη σιωπή. Άλλοι άντεξαν και βγήκαν πιο δυνατοί και άλλοι δυστυχώς όχι. Χάσαμε πολλούς συνανθρώπους μας και αυτό είναι από μόνο του τόσο θλιβερό. Αυτά τα ακηδεμόνευτα «αλητάκια» του δρόμου όμως συνέχιζαν καθημερινά να φλερτάρουν με τον θάνατο. Και μάλιστα πολλά είδαν και πάλι το σκληρό πρόσωπο της ζωής. Πολλά εγκαταλείφθηκαν με την πρόφαση ότι δεν μπορούσε ο «κηδεμόνας» τους να τους δώσει όλα όσα είχαν ανάγκη και πολλά θυσιάστηκαν στον βωμό των «αντιλήψεων» πως τα ζώα ευθύνονται για την πανδημία. Για μια ασθένεια του πλανήτη που είναι ολοζώντανη εδώ να μας υπενθυμίζει πως αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο ζωής μας και τη συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα, θα ερχόμαστε ολοένα και πιο συχνά αντιμέτωποι με αυτές τις καταστάσεις που θα στοιχίζουν τη ζωή σε πάρα πολλούς συνανθρώπους μας. Ένα τεράστιο ποσοστό από αυτά τα πλάσματα χάνει τη μάχη ή ζει μια ζωή κόλαση, μέσα στην ανασφάλεια και στον τρόμο, ενώ ένα σχετικά ευτυχώς πλέον μεγάλο ποσοστό την κερδίζει χάρη σε ανθρώπους ήρωες και μαζί της και μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και στην αγάπη. Υποσιτίζονται, αφυδατώνονται, υποφέρουν από το κρύο ή την αφόρητη ζέστη, αρρωσταίνουν, πέφτουν θύματα τροχαίου, βασανίζονται και κακοποιούνται από ανθρώπινα χέρια και πεθαίνουν πολύ συχνά αβοήθητα. Στοιβάζονται μέσα σε άθλια κλουβιά ελληνικών κυνοκομείων κολαστηρίων και περιμένουν ως αριθμοί καρτερικά τον θάνατό τους. Αυτό είναι για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Αριθμοί μονάχα…
Αν τα αναζητήσουμε με τα μάτια μας και τα προσέξουμε, είναι παντού. Και είναι αμέτρητα και πολύ ταλαιπωρημένα σωματικά και ψυχικά. Βαδίζουν σιωπηλά και ζητιανεύουν τα αυτονόητα. Λίγο φαγητό, λίγο νερό, ένα χάδι, ένα ασφαλές μέρος για να κοιμηθούν, λίγη προσοχή. Υποφέρουν σιωπηλά, δεν μιλάνε, αλλά πολλοί από μας μπορούμε και διαβάζουμε αυτά που λένε. Και μπορούμε να τα βοηθήσουμε έστω από λίγο ο καθένας μας. Ζούνε ανάμεσα μας και ζητούν αυτά που αναζητούμε και εμείς!
Οι φιλοζωικοί αγώνες που δίνονται σε κάθε πεδίο στις μέρες μας, ενισχύουν σαφώς τη διάθεση κάποιου να υιοθετήσει ένα ακηδεμόνευτο ζώο, αντί να αγοράσει κυρίως από κάποιο κλουβί petshop ή από κάποιο παράνομο εκτροφείο, καθώς ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού επιθυμεί να αποκτήσει τον σκύλο ή τη γάτα που θέλει στο χαμηλότερο όμως κόστος! Ο κόσμος συμμετέχει συχνά σε εκδηλώσεις ενδιαφέροντος υιοθεσίας ζώων, το αίσθημα οίκτου για ένα αδέσποτο ζώο τον οδηγεί στην υιοθεσία του, αλλά η ανετοιμότητά του για αυτό, οδηγεί πολύ συχνά το ζώο πίσω, λες και έχει κάρτα αλλαγής. Χαρίζοντάς του απλόχερα έναν δεύτερο βάναυσο ψυχικό θάνατο.
Κατάρες, βρισιές, χυδαιολογίες, αντιδικίες, δικαστικές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους ενεργούς συχνά φιλόζωους είναι καθημερινές διαδικτυακές πρακτικές ακόμη και πάνω στα πτώματα ζώων, με μοναδικό αποτέλεσμα την απομάκρυνση του κόσμου από τη φιλοζωία και την καταδίκη όλων εκείνων των πλασμάτων που δεν έχουν φωνή και έχουν εναποθέσει τη ζωή τους όλη στα χέρια μας.
Το μόνο δεδομένο είναι πως τα ζώα και νιώθουν και σκέφτονται. Το μοναδικό που στερούνται είναι βούλησης και επιλογής, γιατί είναι έρμαια ακριβώς των διαθέσεών μας. Η μέρα τους εξαρτάται από τη διάθεση με την οποία θα ξημερώσει η δική μας μέρα! Μπορεί το βράδυ να κοιμηθούν στο αφράτο μαξιλάρι τους και το επόμενο πρωί να βρεθούν ζητιάνοι στους δρόμους ως περιττοί, επικίνδυνοι, βρώμικοι και ανεπιθύμητοι συμπολίτες μας.
Τα ζώα είναι η πιο αγνή πλευρά της φύσης, η πιο αθώα πλευρά του εαυτού μας, οι πιο πιστοί μας φίλοι. Ενώ εμείς τα δηλητηριάζουμε, εμείς τα κλωτσάμε, εμείς τους κόβουμε τα αυτιά και τις ουρές, εμείς τα πετάμε στα βουνά, στα ποτάμια, στα σκουπίδια για να τα ξεφορτωθούμε, εμείς τα αλυσοδένουμε, εμείς τα τιμωρούμε, εμείς, όταν πεθάνουν, τα στοιβάζουμε ως σκουπίδια στα αυτοκίνητα καθαριότητας του Δήμου. Εμείς καθορίζουμε τη ζωή τους. Εμείς τα πετάμε ως άχρηστα αντικείμενα, γιατί τα βαρεθήκαμε ή γιατί δεν χωράνε πλέον στη ζωή μας.
Τα ακηδεμόνευτα ζώα τα παρατήσαμε όλοι εμείς. Δεν φύτρωσαν ούτε έπεσαν από τον ουρανό.
Ο απλός οίκτος προς τα ζώα είναι άνευ αξίας. Δεν ωφελούν πουθενά εκφράσεις και σχόλια λύπησης στο διαδίκτυο κάτω από κάθε post που ζητά κάποιος εθελοντής φιλόζωος βοήθεια ούτε οι αντιδικίες, οι βρισιές και οι κατάρες κάτω από κάθε εικόνα ενός σουβλισμένου αρνιού ή μιας αγελάδας που κοιτά με απόγνωση την κάμερα λίγο πριν οδηγηθεί στη σφαγή. Εκείνο που οφείλουμε είναι να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε μια ενπαθητική σχέση με όλα τα ζώα, ώστε να αντιληφθούμε όλα τα δεινά που βιώνουν, να τα αγαπήσουμε όπως οφείλει να αγαπήσει και να βοηθήσει ο δυνατός τον αδύναμο και κυρίως όλοι εμείς να αναλάβουμε δράση υπέρ τους, κόντρα στην απάνθρωπη, ανήθικη και απαράδεκτη συμπεριφορά πολλών άλλων απέναντί τους. Όσο οι άλλοι ακολουθούν συνήθειες του παρελθόντος που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, εμείς όλοι να κάνουμε τη διαφορά. Και να καταστρώσουμε από κοινού το σχέδιο δράσης μας υπέρ τους με λογική και με συναίσθημα, με το μυαλό και τις καρδιές μας απολύτως δεκτικές και κινητοποιημένες. Γιατί η κόλαση που αντιμετωπίζουν κάθε λεπτό της μέρας όλα τα ζώα δεν είναι μια υπόθεση ή ένα δίλημμα μα η θλιβερή πραγματικότητα. Τους συμπεριφερόμαστε με απαξίωση ως σύγχρονους δούλους, τα σφάζουμε, τα τρώμε, τα φοράμε, τα χλευάζουμε, τα στέλνουμε στα εργαστήρια πειραμάτων, τα καταδικάζουμε στις όποιες άγριες διαθέσεις μας. Αυτή είναι συνήθως η ζωή τους και δεν είναι σίγουρα στρωμένη με ροδοπέταλα…
Σε μια χώρα που τα παρατημένα ζώα στο μεγαλύτερο ποσοστό τους είτε κακοποιούνται, είτε δολοφονούνται, είτε είναι πρώην δεσποζόμενα που εγκαταλείφθηκαν, για να έρθει η αλλαγή πρέπει να αλλάξουν ριζικά πρώτα οι πεποιθήσεις. Και για να αλλάξουν οι πεποιθήσεις πρέπει πρώτα κάποιος να πιστέψει σε αυτή την αλλαγή. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η όποια αλλαγή θα είναι προσωρινή ή ψεύτικη και μάλιστα πολύ συχνά έρμαιο προεκλογικών υποσχέσεων.
Στείρωση, υιοθεσίες, αφύπνιση, ενημέρωση, λίγη τροφή και νερό, ριζική αλλαγή παιδείας στο σχολείο με ένταξη φιλοζωικών μαθημάτων, εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση ενηλίκων με μηνύματα κοινωνικού και φιλοζωικού χαρακτήρα, εφαρμογή των νόμων, καταγγελία κάθε κακοποίησης και εγκατάλειψης, έλεγχος των εισαγωγέων, όσων Pet Shop εξακολουθούν να συντηρούν τα puppy mills, κλείσιμο των παράνομων εκτροφέων και κυνήγι στους ανεξέλεγκτους κυνηγούς. Και τότε μόνο ίσως αρχίσει να αχνοφαίνεται η ελπίδα. Υπάρχουν στην Ελλάδα «πρακτικές» που δεν αρκεί μονάχα να αλλάξουν. Χρειάζεται να γκρεμιστούν και να ξαναχτιστούν. Από την αρχή σε νέες βάσεις και δεδομένα.
Η κατάσταση στα ακηδεμόνευτα ζώα είναι δυστυχώς αυτή που περιγράφηκε όσο πιο σύντομα γινόταν παραπάνω. Τι γίνεται όμως και με τα υπόλοιπα ζώα; Εκείνα που γίνονται τροφή μας, εκείνα που γδέρνονται και σκοτώνονται για να γίνουν ο ρουχισμός μας, εκείνα που πέφτουν θύματα των κυνηγών, εκείνα που γίνονται αντικείμενα πειραμάτων και που αγγίζουν αυτά μονάχα σήμερα περίπου 115 εκατομμύρια ετησίως; Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο πόνος είναι ίδιος για όλα τα πλάσματα.
Μήπως θα έπρεπε να βαδίσουμε ολοένα και πιο κοντά στις συνέπειες των πράξεών μας και να μην κρυβόμαστε πίσω από αυτές; Μήπως θα έπρεπε να ξεκινήσουμε σιγά σιγά να νιώθουμε τον αντίκτυπο κάθε πράξης βίας και εξευτελισμού των ζώων ακόμη και αν δεν βάλαμε για αυτό το ίδιο το χέρι μας;
Σε άλλα νέα σε όλο τον κόσμο περισσότερα από 650 είδη ζώων απειλούνται με εξαφάνιση, ταυρομαχίες συνεχίζουν μια υποτιθέμενη άθλια παράδοση, σαφάρι αφανίζουν άμαχο αθώο ζωικό πληθυσμό «γιατί έτσι τους αρέσει», ζωολογικοί κήποι μυρίζουν θάνατο από τον εγκλεισμό πλασμάτων που τα γεμίζουν φάρμακα και ηρεμιστικά, θαλάσσια πάρκα αιχμαλωτίζουν ζώα μακριά από το φυσικό τους περιβάλλον και τον τρόπο ζωής για τον οποίο προορίστηκαν να ζουν.
Η αντίληψη για την υπεροχή του ανθρώπου απέναντι στα ζώα, στηριζόμενη κυρίως στον «λόγο» που μονάχα ο άνθρωπος διαθέτει σε αντίθεση με τα ζώα, έχει τις καταβολές της στα βάθη των αιώνων και πάνω της πέρασε ο Καρτέσιος, άλλοι φιλόσοφοι, ο Μεσαίωνας, ο Διαφωτισμός και άλλες σημαντικές εποχές να την εδραιώσει. Και μαζί της και την αντίληψη πως ο άνθρωπος διαθέτει χαρίσματα και ικανότητες που τα ζώα υποτίθεται δεν έχουν.
Ο σεβασμός σε κάθε ζώο με το οποίο συνυπάρχουμε δεν είναι υπόθεση ατομική του καθενός μας. Είναι θέμα ριζικής αλλαγής της πολιτικής στάσης που οφείλουμε να έχουμε απέναντι σε κάθε συγκάτοικο στον πλανήτη και στο ίδιο το περιβάλλον.
Όταν μας ενώνει η αγάπη για τα ζώα τίποτα δεν είναι ικανό να μας χωρίσει. Η «πεποίθηση» πως όταν πεινούν άνθρωποι, το να φροντίζεις τα ζώα είναι ανεπίτρεπτο, δεν πρέπει να περάσει. Υπάρχει ευτυχώς τροφή, στέγη και στοργή για όλους αρκεί ο καθένας μας να θελήσει να βγάλει προς τα έξω την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Αρκεί η αποδοχή πως όλα τα έμβια όντα νιώθουν όλα το ίδιο.
Οι λέξεις που γράφω στα άρθρα και στα βιβλία μου, δεν έχουν σίγουρα τη δύναμη να αλλάξουν τίποτα από μόνες τους, αν δεν συνοδευτούν από τις πράξεις όλων μας που θα αναδυθούν από τις ιδέες που «γεννούν» τα συναισθήματα μέσα από αυτές τις λέξεις. Και όλοι μαζί μπορούμε να τα καταφέρουμε. Πουθενά και ποτέ κανείς μόνος. Έλα μαζί μας!
Οι γονείς μου έχουν πεθάνει πολλά χρόνια πριν. Ο μπαμπάς μου, όταν ήμουν μονάχα 7 ετών, ενώ μου είχε φέρει στην αγκαλιά μου το πρώτο παρατημένο από άλλους πλάσμα, ενώ ήμουν 3 ετών. Και η μαμά στα 30 μου, στην πιο δημιουργική μου ηλικία. Μα πριν εκείνη «φύγει» αναστήσαμε οι δυο μας πολλά ακηδεμόνευτα ζώα και βοηθήσαμε κάθε πλάσμα που είχε ανάγκη, χωρίς να ξεχωρίζουμε αν έχει δύο ή τέσσερα πόδια. Το ξέρω πως δεν θα διαβάσουν τα βιβλία μου ποτέ μα ούτε θα έχουν τη χαρά να μοιραστούν μαζί μου τα θετικά αποτελέσματά του αγώνα μου που κάνω αμέτρητα χρόνια τώρα. Παρ’ όλα αυτά, χρωστώ όλα τα βήματά μου σε αυτούς τους νέους γεμάτους ελπίδα δρόμους στην ενθάρρυνση, στη στήριξη και στην αγάπη τους που με κυριεύει από τα παιδικά μου χρόνια ακόμη, αλλά και στις ασταμάτητες διδαχές τους να κοιτάζω πέρα από την επιφάνεια των ανθρώπων, των πραγμάτων και των καταστάσεων και να στρέφομαι αγέρωχη και αγωνιστική προς οτιδήποτε αποκαθιστά τη δύναμη και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Και εκεί που άλλοι μου κλείνουν βάναυσα μπροστά μου πόρτες, εγώ να ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα και να ξεπηδώ αθόρυβα στο φως, συνεχίζοντας αλύγιστα την πορεία μου μέχρι το τέλος του δρόμου που η ίδια έχω ορίσει.
Αυτή τη νέα χρονιά είμαστε ξανά όλοι μαζί! Να το θυμάστε!
Κατερίνα Παπαποστόλου
Γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, αυτός ήταν τελικά ο μαγικός κόσμος που ήθελα να ζήσω! Που πάντα τον αποτύπωνα με λέξεις στο χαρτί! Και σε όλες τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις! Δασκάλα στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, Εκπαιδεύτρια πλέον σκύλων, Αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει» και Δημιουργός του αγαπημένου μου παιδιού, της ομάδας Ζω.Ε.Σ! Ακλόνητη πάντα στο στόχο μου, «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά» κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου. Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε φορά και πάω. Παραμένω σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και γω ανήκω περήφανα σε αυτούς!
Όλες οι δημοσιεύσεις
