Αν ένα ίσον κανένα, τότε πόσα αλήθεια είναι τα πολλά;

Ζώντας σε μια χώρα όπου τα περιστατικά κακοποίησης ζώων αλλά και ανθρώπων είναι πλέον μια ωμή πραγματικότητα αλλά και μια καθημερινότητα δυστυχώς, όσοι απομείναμε ευαίσθητοι θεατές σε όλα αυτά, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα συνεισφέρουμε οικονομικά όσο μπορούμε και στη χειρότερη απλώς θα σχολιάζουμε από τον καναπέ μας εκ του ασφαλούς διαδικτυακά, κατακρίνοντας τους ελάχιστους εθελοντές που δίνουν κάθε μέρα έναν άνισο αγώνα ενάντια σε θηρία που είναι έτοιμα να κατασπαράξουν οποιοδήποτε έμψυχο ον του πλανήτη.

Το πιο σοκαριστικό όμως και είναι πλέον δεδομένο είναι ότι τίποτα πια δε μας σοκάρει.

Γράφει για τις «Ιστορίες Αδέσποτων» η κα Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός, Εκπαιδεύτρια Σκύλων (Απόφοιτη της Kynagon Dog Trainers Academy) και Υπεύθυνη της Ομάδας «Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων» (Ζω.Ε.Σ.)

Σ’ έναν κόσμο τόσο ανισόρροπο, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις περνάνε πολύ βαθιά κρίση και οι ψυχικές διαταραχές ολοένα και πληθαίνουν υπάρχει μια διαταραχή εξίσου σοβαρή και επικίνδυνη, η οποία στις μέρες μας τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα περισσότερο, αρχίζει και λαμβάνει διαστάσεις απειλητικές.

Μιας που υπάρχουν και άνθρωποι σήμερα που δηλώνουν ζωόφιλοι, σωτήρες ζώων και ακτιβιστές και που δυστυχώς διαπράττουν σε βάρος των ζώων σοβαρά εγκλήματα. Είναι αυτοί οι οποίοι στοιβάζουν ζώα στα σπίτια και στις αυλές τους, κάτω από ελεεινές συνθήκες ζωής, χωρίς καμία ιατρική φροντίδα, χωρίς καν την απαραίτητη τροφή.

Ζώα καταδικασμένα σε υποσιτισμό, αφυδάτωση, αρρώστιες και κατά συνέπεια σε πρώιμο θάνατο. Ζώα που πολλές φορές φτάνουν μεγάλα διψήφια και τριψήφια νούμερα και είναι αναγκασμένα να συμβιώνουν όλα μαζί, αρσενικά, θηλυκά αστείρωτα που να γεννάνε ασταμάτητα, άλλα να γίνονται επιθετικά, άλλα φοβικά. Και όλα τους να υποφέρουν.

Ζωο…συλλέκτες λοιπόν και να πως σκιαγραφείται μια τέτοια προσωπικότητα.

«Με λέν τάδε, και ζω πολύ ευτυχισμένα με τα … ζώα στο διαμέρισμα/ αυλή μου (όπου αποσιωπητικά βάλτε από 50 και πάνω ζώα που πολλές φορές μπορεί να φτάνουν και τα 400!). Δεν τρώω η ίδια για να φάνε τα ζώα μου και είναι όλα υγιέστατα (άσχετα αν είναι όλα ετοιμοθάνατα και σκελετωμένα). Δε θέλω καμία βοήθεια από κανένα ζωοφιλικό σωματείο, μιας που από μόνος/η παράγω έργο καλύτερα και χωρίς να τους έχω πάνω στο κεφάλι μου. Δεν είναι άξιοι να με βοηθήσουν.

Βλέπω και για τα ζώα που υποφέρουν τι κάνουν. Πήραν κανένα στο σπίτι τους; Τουλάχιστον εγώ δεν υπάρχει περίπτωση να δω ζωάκι να υποφέρει και να μην το περιθάλψω άμεσα εντάσσοντας το και αυτό στη μεγάλη μου οικογένεια. Δεν πειράζει και να μην εμβολιαστούν φέτος ἠ να μην πάρουν τα χάπια αποπαρασίτωσης τους, αφού δε μου φτάνουν τα χρήματα ή να τρώνε όσο γίνεται χαμηλότερης ποιότητας τροφή, ούτε να στειρωθούν (θα τα προσέχω να μη μου ζευγαρώσουν), γιατί το πιο σημαντικό είναι ότι δε ζούνε στο δρόμο και δε ζούνε σίγουρα και σε ακατάλληλες οικογένειες…..». Και την αφήγηση θα μπορούσαμε να τη συνεχίσουμε και να μην έχει τέλος.

Εξετάζοντας βασικά ψυχολογικά το προφίλ ενός τέτοιου ανθρώπου τα πράγματα λένε οι ειδικοί είναι ξεκάθαρα και απλά. Αν τα ζώα που «συλλέγεις» ζούνε σε περιβάλλοντα που είναι γεμάτα εφημερίδες, μπουκάλια και πολλά σκουπίδια. Αν έχεις ταλέντο στο να κερδίζεις τη συμπόνια και τη συμπάθεια στο πρόσωπό σου μάλλον γιατί έχεις πάρει από πολλών τις πλάτες το πρόβλημα. Αν έχεις την ανάγκη να ασκείς εξουσία και έλεγχο και να ορίζεις τη ζωή κάθε ζώου, γιατί έτσι νιώθεις ισχυρός.

Αν ζεις μια μοναχική και μυστική χωρίς καμιά κοινωνικότητα ζωή. Αν θεωρείς πως αγαπάς τα ζώα όσο κανένας άλλος στον πλανήτη κι αν έχεις μια εμμονή στην αποδοχή της πραγματικότητας, θεωρώντας τον εαυτό σου «σωτήρα» και πιστεύοντας ότι η κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα ζώα σου εύκολα διορθώνεται, τότε δυστυχώς ανήκεις σ’ εκείνους που αποφάσισαν αντί να συλλέγουν χαρτοπετσέτες, γραμματόσημα ή σετ αλληλογραφίας….να συλλέγουν ζώα!

Υπάρχει πάντα μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον συλλέκτη ζώων και σ’ εκείνον που συνειδητά έχει αποφασίσει να αφιερώσει τη ζωή του στη διάσωση και στη φροντίδα των ζώων. Με απλά λόγια αν όλα τα ζώα που φροντίζεις είτε είναι ένα είτε 5 είτε 10 είτε 100 λαμβάνουν την απαραίτητη ιατρική φροντίδα, την εκτόνωση, το σωστό και υγιεινό περιβάλλον, τροφή, νερό και πολλή αγάπη, τότε όχι δε μιλάμε για συλλογή ζώων. Αν όμως ο αριθμός των ζώων γίνεται πιο σημαντικός από τη φροντίδα τους και η μόνιμή σου απάντηση είναι ότι «έλα μωρέ σιγά, τι 15, τι 20, τι 50», τότε μάλλον αρχίζει και υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Τα άτομα ανά τον κόσμο στατιστικά που ανήκουν σ’ αυτό το προφίλ είναι συνήθως γυναίκες σ’ όλες τις ηλικίες πλέον, αλλά κυρίως ηλικιωμένες και μοναχικές. Κυρίες που μαζεύουν όλα τα χτυπημένα και κακοποιημένα ζώα σπίτι τους, αρνούνται κυρίως οποιαδήποτε βοήθεια και δεν προβληματίζονται για το πώς ζούνε ήδη αυτά που είναι στο σπίτι. Αυτές είναι και οι κυρίες που δίνουν μια άλλη διάσταση και περιπλέκουν και οδηγούν σε αδιέξοδο το ζήτημα των δικαιωμάτων των ζώων.

Ζώα που δυστυχώς έπεσαν στα χέρια τους και καταδικάστηκαν σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο, μιας που κανείς δεν τους παρέχει την απαραίτητη ιατρική περίθαλψη, κανείς δεν τα στειρώνει και γεννάνε μέσα στην ίδια αυλή, μπορεί ακόμη και δεμένα, γιατί δεν μπορούν να διαχειριστούν την επιθετικότητα τους, ζώα να πολλαπλασιάζονται συνεχώς, να ζούνε μέσα στις ακαθαρσίες τους, πολλές φορές να μη βλέπουν καν το φως της ημέρας, να μην εκτονώνονται και σίγουρα να μη σιτίζονται κανονικά. Με λίγες λέξεις να περιμένουν μαρτυρικά το θάνατό τους.

Το πιο ακραίο χαρακτηριστικό τους είναι ότι αρνούνται να δώσουν τα ζώα τους για υιοθεσία και βλέπουν παντού εχθρούς μιας που όλοι θέλουν το κακό των ζώων εκτός από τους ίδιους.

Η διαχωριστική γραμμή που χωρίζει τον ζωο-συλλέκτη από το ζωόφιλο είναι ότι ο πρώτος δεν έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα, η οποία είναι ουσιαστικά διαταραγμένη, γιατί στην ουσία σκοπός και των δύο είναι η σωτηρία όλων των ζώων. Απλώς όσο πιο γρήγορα αντιληφθείς πως δεν μπορείς να τα σώσεις όλα, τόσο δε χάνεις εύκολα τα λογικά σου.

Διαβάζοντας προσεκτικά όλα τα παραπάνω κι αναλογιζόμενοι το πόσα ζώα έχουμε ο καθένας μας στο σπίτι, ας απαντήσουμε με απόλυτη ειλικρίνεια σε ερωτήσεις όπως:

• Τα βγάζω πέρα με τόσα ζώα;
• Μπορώ να τα πηγαίνω όλα στον κτηνίατρο για πρόληψη και θεραπεία;
• Αν αρρωστήσουν έχω αρκετά χρήματα για φάρμακα, ειδικές τροφές και επεμβάσεις;
• Είμαι σίγουρος/η ότι δεν τα έχω αμελήσει και νιώθουν και αυτά ευτυχισμένα;
• Ζούνε σε συνθήκες απόλυτης ευζωίας; Αντέχω οικονομικά να τα στειρώσω όλα;
• Αν δε μπορώ να τα κρατήσω όλα, πώς θα καταφέρω και τι θα κάνω ώστε να υιοθετηθούν από άλλους και να ζήσουν καλά;
• Αν πάθω κάτι ή πεθάνω τι θα απογίνουν τα ζώα μου;
• Έχω εξασφαλίσει από τώρα μια λύση για αυτά;

Οι τρεις μάλιστα τελευταίες ερωτήσεις είναι οι πιο σημαντικές γιατί είναι και τα απολύτως εμφανή χαρακτηριστικά όλων αυτών των ψυχικά διαταραγμένων ανθρώπων. Δε στειρώνουν, γιατί αρνούνται να πάνε ενάντια στη φύση του ζώου, δε δίνουν για υιοθεσία, γιατί κανείς δεν είναι πιο άξιος να τα φροντίσει και το πιο σημαντικό και που βλέπουμε καθημερινά είναι ότι φεύγουν από αυτή τη ζωή και τα ζώα βρίσκονται στο έλεος των δικών τους αρχικά ανθρώπων, που πραγματικά σπάνια νοιάστηκαν γι’ αυτά.

Η αλήθεια είναι πως μόνο τα τελευταία 4 χρόνια από όλη τη φιλοζωική μου πορεία, ζω με 3 ζώα μέσα στο σπίτι, γιατί κάποιος ανεύθυνος (συν)πολίτης μου αποφάσισε να μη στειρώσει τη σκύλα του, κάποιος άλλος του χάρισαν ένα κουτάβι και μετά το βαρέθηκε και το πέταξε στα σκουπίδια και γιατί κάποιος άλλος αποφάσισε να κακοποιήσει ένα ζώο, γιατί δεν είχε πού αλλού να ξεσπάσει την οργή και το θυμό του για την άθλια ζωή του.

Το τελευταίο πράγμα που είμαι είναι αργόσχολη και σίγουρα δεν έχω άπλετο ελεύθερο χρόνο. Από τη μέρα όμως που αποφάσισα να εντάξω 12 πατούσες στην καθημερινότητα μου και να αναλάβω τη ψυχική τους κυρίως διάσωση, άλλαξα όλη τη ζωή μου. Για να μπορούμε όλοι μαζί να συμβιώνουμε αρμονικά και να τυγχάνουμε της απαραίτητης φροντίδας και άνθρωποι και σκύλοι. Βέβαια εδώ θα πέσει από πολλούς η πρωτοκλασάτη δικαιολογία – επιχείρημα – καραμελίτσα «Δεν έχεις ακόμη παιδιά, γι’ αυτό. Ας είχες, θα σου έλεγα εγώ». Είναι τόσοι όλοι αυτοί οι μισάνθρωποι τελικά που έχεις να αντιμετωπίσεις.

Σαφώς και συνεχίζω και να περιθάλπω, και να ταΐζω ζώα στο δρόμο, τα οποία με όλα όσα βλέπω γύρω μου, καλύτερα στο τέλος όλοι μας θα πούμε που στερούνται «δεσπότη», από το να είναι στοιβαγμένα, έρμαια του ανθρώπινου εγωισμού και σαφώς και πονάω πολύ για όλη αυτή την κακοποίηση ζώων και ανθρώπων γύρω μου. Αλλά δε θα γίνω ποτέ η «πλάτη» στην οποία άλλοι θα φορτώσουν τη δική τους ανευθυνότητα.

Για να αγαπήσεις ένα ζώο αληθινά, θα πρέπει πρώτα να αγαπήσεις τον εαυτό σου και να τα έχεις βρει μαζί του. Οπότε όλοι εκείνοι που θεωρούν όλους εμάς που συμβιώνουμε και με ζώα μαζεμένα από το δρόμο ψυχικά ελλειμματικούς και ότι δεν έχουμε άλλωστε αλλού να διοχετεύσουμε την αγάπη, πάντα μόνο μια φιλική συμβουλή θα δίνω: Τις ώρες που σπαταλάτε στο διαδίκτυο κατακρίνοντας όλους εκείνους που δε ντρέπονται να «ποστάρουν» ζητώντας βοήθεια και υιοθετούν ζώα, ενώ τόσοι άνθρωποι πεινάνε, αξιοποιήστε τες δημιουργικά και εσείς ως εθελοντές σε πολλά ορφανοτροφεία και γηροκομεία της χώρας, αλλά και πλάι σε ομάδες εξαιρετικών ανθρώπων που εθελοντικά καθημερινά σιτίζουν ανθρώπους στο δρόμο.

Ο κόσμος θα αλλάξει σιγά – σιγά, δεν μπορεί! Αρκεί να αντιληφθούμε πως ενωμένοι μόνο όλοι μαζί μπορούμε. Πως όταν παλεύουμε για να σώσουμε ψυχές, όσα μας ενώνουν είναι πιο πολλά από όσα μας χωρίζουν.

Ως τότε όλοι οι υπόλοιποι, το νου μας! «Συλλέγουμε» όσα ζώα αντέχει η τσέπη μας, ο χώρος μας και ο χρόνος μας. Τα ζώα θέλουν φαγητό, νερό, ιατρική περίθαλψη, εκτόνωση, καθαρό αέρα, χάδι και πολλή αγάπη. Και αν δούμε ότι κάπου «ξεφεύγουμε», υπάρχουν τόσοι ειδικοί δίπλα μας, αξιόλογοι επιστήμονες να μας βοηθήσουν. Κακό δεν είναι. Μεγαλύτερο κακό όλων είναι να έχεις πρόβλημα και να μην το αποδέχεσαι.