Γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου
Όταν αποφασίσεις να περιηγηθείς στο Διαδίκτυο και να συγκεντρώσεις όλα τα εγκλήματα που συντελούνται τα τελευταία χρόνια σε βάρος των ζώων, αν δε διαθέτεις τεράστια ψυχικά αποθέματα, είναι δεδομένο πως διαταράσσεσαι άμεσα ψυχολογικά. Με λίστες ατελείωτες κακοποιήσεων πόση προσπάθεια να κάνει άραγε να κρατήσει κάποιος που συμπονεί τα ζώα το θυμό του! Γιατί άλλο αγαπώ και άλλο συν-πονώ που σημαίνει πονώ μαζί του.
Ποτέ κανείς δεν ξεκινά την «καριέρα» του ως βασανιστής σε μεγάλη ηλικία και με ένα μεγαλόσωμο θηλαστικό. Που σχεδόν πάντα καταλήγει να είναι άνθρωπος.
Η δύναμη του Διαδικτύου έδωσε βήμα σήμερα και σε μια άλλη κατηγορία όμως μισό-ζωων. Σε εκείνους που με μηδενική γνώση και ενσυναίσθηση, έχουν γνώμη για όλα, υπηρετούν την ημιμάθεια, πίνουν φρέντο κατααγχωμένοι και προβληματισμένοι για την κατάντια της Ελλάδας, αλλά με καμιά διάθεση να εργαστούν για αυτό, κυνηγούν ακόμη την πολυπόθητη θέση στο Δημόσιο, βαριούνται ακόμη και να σηκωθούν από την καρέκλα τους.
Πιστεύουν λένε στο Θεό, που θα φέρει τη θεία δίκη, αλλά με περισσή ευκολία βρίζουν ολημερίς ανελέητα τα θεία, παρκάρουν στις θέσεις ΑμεΑ, και φτάνουν σε σημείο να χειροδικούν επάνω σε εκείνους που δικαιωματικά τους ανήκουν, βλέπουν όλη μέρα τηλεόραση, πάσχουν από έλλειψη κοινωνικής συνείδησης, είναι αγενείς, τσακώνονται για το τίποτα, φυτρώνουν εκεί που δε τους σπέρνουν, τραμπουκίζουν, απειλούν, μεγαλο_ιδεατίζουν για το τίποτα και δεν τους ενδιαφέρει τι γίνεται δίπλα τους αν δεν είναι εκείνοι οι πρωταγωνιστές.
Και όταν στριμωχθούν πετούν το μπαλάκι στο κράτος στο οποίο ζούνε, ως τάχα απ’ τα πλέον διεφθαρμένα παγκοσμίως, με πλήθος νόμων που δεν εφαρμόζονται και αλληλοαναιρούνται, ενώ επιτρέπουν αυθαιρεσίες. Την ίδια μάλιστα ώρα που απαιτούν από το κράτος να τους προστατεύσει, την ίδια στιγμή ψάχνουν τρόπους να παρανομήσουν!
Σκοτώνουν ζώα με το αυτοκίνητο και τα εγκαταλείπουν, προσπερνούν του γείτονα που αλυσοδεμένα χρόνια ουρλιάζουν, πετούν τα κουτάβια που γέννησε για πολλοστή φορά η σκύλα τους, εγκαταλείπουν τα ζώα τους στα βουνά. Πετάγονται σε κάθε post κατάπτυστο ή άρθρο ξεπουλημένου site για υποτιθέμενες επιθέσεις από αδέσποτους σκύλους και απειλούν ότι θα ρίξουν φόλες σε όλα τα αδέσποτα «κοπρόσκυλα», βρίζοντας όλους εκείνους τους προκλητικούς που ενώ πεθαίνουν παιδιά από την πείνα εκείνοι ακόμη ταΐζουν ζώα.
Στο εξωτερικό οι νόμοι είναι απαράβατοι και σκληροί.
Στην Ελλάδα εδώ και χρόνια απαγορεύτηκε η χρήση πνίχτη και το κόψιμο αυτιών. Pet shop τους πουλάνε κανονικά και κτηνίατροι κόβουν αυτιά κρυφά ίσως και εκτός ωραρίου και «αυτό μεταξύ μας». Για το χρήμα; Ίσως και από ανυπαρξία οποιούδηποτε φιλοζωικού συναισθήματος.
Πίσω όμως από όλους εκείνους που μισούν τελικά τα ζώα, βρίσκεται και ένας φιλόζωος που φέρθηκε προκλητικά, γιατί δε σεβάστηκε τις υποχρεώσεις του. Που θεώρησε ότι κατέχοντας ζώα έχει μόνο δικαιώματα. Που βρομίζει το περιβάλλον με τα περιττώματα του σκύλου του, τον κρατά μόνιμα δεμένο στο μπαλκόνι να ενοχλεί τους γείτονες και τον κυκλοφορεί ελεύθερο να επιτίθεται σε άλλα ζώα και ανθρώπους.
Γιατί εκείνος ξέρει!
Όλοι όσοι έχουν ξοδέψει το είναι τους και τη ζωή τους για να μελετάνε τις ωφέλειες που έχει στον ψυχισμό μας η συναναστροφή μας με τα ζώα δεν είναι ανεγκέφαλοι, ούτε ψυχασθενείς ούτε αγράμματοι. Είναι άνθρωποι με βαθιά παιδεία. Πολιτισμό και επίπεδο.
Άνθρωπος μισόζωος…..επικίνδυνος Άχθος αρούρης! Και είναι ακόμη πολλοί.
Η νέα εποχή στη φιλοζωία ξεκινάει τώρα. Και είναι η κατάλληλη εποχή να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν. Σε μια γενιά άλλοι θα εξακολουθούν να δρούνε εθελοντικά, άλλοι θα βοηθούν στο μέτρο που μπορούν, άλλοι θα συνεχίσουν αδιάφοροι και άλλοι θα καταντήσουν δολοφόνοι. Και κάποιοι θα σηκώσουν το βάρος της μεγάλης αλλαγής και του κτισίματος μιας νέας ζωοφιλικής παιδείας. Εκείνοι που δε λύγισαν. Εκείνοι που για χάρη όλων εκείνων των πλασμάτων που χάθηκαν από ανθρώπινα χέρια, όσο οι άλλοι τους κατηγορούν ως μισάνθρωπους, θα αναλάβουν να επαναστατήσουν εκ μέρους των ζώων. Για τα δικαιώματά τους. Και είναι πλέον αρκετοί. Και θα νικήσουν. Γιατί δεν είναι πλέον μόνοι!
Κατερίνα Παπαποστόλου
Γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, αυτός ήταν τελικά ο μαγικός κόσμος που ήθελα να ζήσω! Που πάντα τον αποτύπωνα με λέξεις στο χαρτί! Και σε όλες τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις! Δασκάλα στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, Εκπαιδεύτρια πλέον σκύλων, Αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει» και Δημιουργός του αγαπημένου μου παιδιού, της ομάδας Ζω.Ε.Σ! Ακλόνητη πάντα στο στόχο μου, «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά» κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου. Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε φορά και πάω. Παραμένω σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και γω ανήκω περήφανα σε αυτούς!
Όλες οι δημοσιεύσεις
