Άνθρωπος μισόζωος επικίνδυνος άχθος αρούρης!

Γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου

Ελλάδα, Μάρτιος 2017

Τα εγκλήματα απέναντι στα ζώα δεν έχουν ούτε τέλος ούτε έλεος. Αντιθέτως οι ψυχοπαθείς δολοφόνοι πολλαπλασιάζονται, και η ευστροφία τους ολοένα και δουλεύει με γοργούς ρυθμούς στην επινόηση της επόμενης σφαγής του άμαχου πληθυσμού. Η καθημερινότητα δε της ελληνικής οικογένειας τα περιλαμβάνει πλέον όλα! Σαν τις διαφημίσεις στην τηλεόραση! Χαρούμενες εκδρομές στη φύση, κυριακάτικα οικογενειακά τραπέζια, χαλαρές στιγμές με επιτραπέζια παιχνίδια και έναν σκύλο πάντα. Είναι της μόδας άλλωστε!

Ο οποίος σε κάθε σπίτι που μπαίνει έχει δύο προοπτικές. Η μία και πιθανότερη είναι να φάει τα καινούρια παπούτσια ή τον καναπέ, γιατί άλλωστε ποιος δίνει χρήματα να τον εκπαιδεύσει, και με συνοπτικές διαδικασίες, την ώρα που η μαμά της οικογένειας εκνευρίσει το σύζυγο, γιατί άργησε να γυρίσει το βράδυ στο σπίτι, ή τα παιδιά του δεν έγιναν εκείνο που αυτός επιθυμούσε, εκείνος θα πάρει το πρώτο εύκαιρο πάντα «αντικείμενο» που δε θα πει όχι σε μια ακόμη αγκαλιά και θα το πετάξει «πολιτισμένα», αφού μάλιστα του ανήκει, από το μπαλκόνι. Από ψηλά, μπορεί και από την ταράτσα για να είναι σίγουρος για τη θανατηφόρα πτώση.Αφού πρώτα φροντίσει να του σπάσει τα δόντια από το ξύλο.

Με την ίδια ευκολία επίσης, θα βάλει φωτιά σε γάτες, θα κλείσει τα κουτάβια που γέννησε η σκύλα του στο τσουβάλι, θα δέσει αρκετές πέτρες στο λαιμό του σκύλου του και θα τον πετάξει στο ποτάμι, θα παρατήσει τον ανάπηρο σκύλο του στην πρώτη πλατεία που θα βρει, θα σουβλίσει το σκύλο του ή τη γάτα του γείτονα κρεμώντας τους σε μια ταμπέλα απέναντι από σχολείο η θα καθαρίσει και θα περιφέρει ως τρόπαιο ένα ακόμη ζώο προς εξαφάνιση, ως «κυνηγός- ισορροπιστής της φύσης» που είναι.

Το πιο ανατριχιαστικό όλων είναι ότι όλα αυτά δεν αποτελούν σενάρια ταινίας επιστημονικής φαντασίας, αλλά τη θλιβερή ελληνική πραγματικότητα και κάπως έτσι φτάσαμε σε ένα σημείο πλέον, το πιο σοκαριστικό για μένα, όπου τίποτα πια δε μας σοκάρει.

Όταν πάω να γράψω κάθε φορά για τα φιλοζωικά της χώρας, δεν ξέρω με ποια κατηγορία «αδέσποτων» να πρωτοασχοληθώ. Όλα αυτά τα θλιμμένα μάτια κρύβουν μέσα τους μια πονεμένη ιστορία. Και το συναίσθημα πάντα της εγκατάλειψης. «Εγκαταλείπω» : Αφήνω κάτι/κάποιον σε ένα σημείο, ώστε να μη χρειάζεται να φροντίζω πια γι’ αυτό. Επομένως παρατάω από πάνω μου την ευθύνη.
Έλληνας! Ένας λαός που ποτέ δεν ευθύνεται για τίποτα.

Και απ’ όλους αυτούς τους δολοφόνους, δεν τιμωρήθηκε ποτέ κανείς τους. Τιμωρήθηκε μόνο διαδικτυακά από τους χιλιάδες φιλόζωους που πλέον από πολλούς χαρακτηρίζονται οι γραφικοί ιντερνετικοί επαναστάτες που είμαι βέβαιη πως από αυτούς κανενός δεν ιδρώνει το αυτί τους.

Θυμώνω με τον τσαμπουκά, θυμώνω με την μαγκιά, θυμώνω και οργίζομαι με τον καθένα που δρα απάνθρωπα και εξευτελιστικά για την κάθε ψυχή. Και τρομάζω για το πόσοι τελικά είναι οι μισάνθρωποι γύρω μου. Ακόμη και τα όρια της αγάπης δύσκολα πλέον τα ξεχωρίζουμε.

Αυτό αποδεικνύει η ζωή των δεσποζόμενων σκύλων! Παραμονή αλυσοδεμένων πλασμάτων σε μπαλκόνια και αυλές χωρίς νερό, χωρίς τροφή, χωρίς καμιά ιατρική περίθαλψη και με οδηγεί σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα.

Πως καθένας πορεύεται με την ψυχολογική διαταραχή του. Ο σκύλος είναι το παιδί που δεν «έδεσε» κοντά του, ο/η σύντροφος που δεν κατάφερε να κρατήσει, η κοινωνική αποδοχή που ποτέ δεν κέρδισε. Είναι το αντικείμενο επιβολής της δύναμής του. Και για μένα όχι αυτός δεν είναι ο επικίνδυνος, μιας που είναι ψυχικά άρρωστος. Ο επικίνδυνος είναι ο γείτονας και ο περαστικός που βλέπει μια ψυχή να είναι καταδικασμένη και να υποφέρει και εκείνος συνεχίζει τη ζωή του. Κοιμάται ήσυχα τα βράδια ακούγοντας το κλάμα αυτής της ψυχής από τους βιασμούς της ή τα χτυπήματα από το ξύλο του αφεντικού της για να σιωπήσει και να μην ενοχλεί τη γειτονιά. Και κάθε μέρα να εξαθλιώνεται από την πείνα και τις ασθένειες, γιατί είχε την τύχη να αγαπήσει τον λάθος άνθρωπο και γιατί ήθελε ένα σπίτι και ένα πιάτο φαγητό. Τι ζήτησε.

Και έχουμε και εκείνους που μας κατηγορούν ως συναισθηματικά ελλειμματικούς, γιατί διαθέτουμε ευαισθησίες για τα ζώα! Και αναρωτιέμαι τους άστεγους τους φροντίζουν όσοι κατηγορούν εκείνους που νοιάζονται μόνο για τα ζώα; Κάνουν τον ίδιο αγώνα για αυτούς; Έχω δει φιλοζωικά σωματεία να συγκεντρώνουν είδη πρώτης ανάγκης για ανθρώπους και δεν είδα φιλανθρωπικό σωματείο να οργανώνει ουδέποτε καμία δράση για τα αδέσποτα ζώα. Ποιος είναι λοιπόν περισσότερο φιλάνθρωπος; Σοβαρά σκεφθείτε το!

Νεοέλληνας μισό-ζωος τελικά Ουγκ: Πρωτόγονο επιφώνημα που μας παραπέμπει στον άνθρωπο της προϊστορικής εποχής που δεν ήταν και το πλέον αντιπροσωπευτικό δείγμα νοημοσύνης. Δηλώνει τον χαζό άνθρωπο, μειωμένης αντίληψης. Αν το «γκουγκλάρεις», εμφανίζει πολιτικούς και τις μπότες, για τις οποίες για το καθένα ζευγάρι σφαγιάζονται χιλιάδες μωρά. Τυχαίο;
Η χώρα άλλαξε το ίδιο και η νοοτροπία. Εκφράσεις όπως «είσαι γαϊδούρι, είσαι βόδι, μα τι ζώον!», δεν μένουν πλέον στο απυρόβλητο, γιατί δε φταίνε σε τίποτα αυτά τα τόσο καλόβολα ζωάκια.
Είσαι γαϊδούρι, αλλά κουβαλάς από τη μέρα που γεννήθηκες τόνους πραμάτειας, είσαι βόδι αλλά σφαγιάζεσαι για να έρθει το βοδινό στο καθημερινό τραπέζι, είσαι ζώον, αλλά ούτε νιώθεις ούτε λογικά σκέφτεσαι.
Ο μέσος όρος ζωής ενός αδέσποτου ζώου ανέρχεται σε 1,5 με 2 χρόνια. Ο μέσος όρος ζωής ενός δεσποζόμενου σκύλου φτάνει ακόμα και τα 18 χρόνια. Δηλαδή ο άνθρωπος του, που το εγκαταλείπει του στερεί πάνω από δεκαπέντε χρόνια ζωής. Του στερεί δηλαδή το δικαίωμα να ζήσει. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των αδέσποτων πεθαίνει κάθε χρόνο από αιτίες που σχετίζονται με τον άνθρωπο (αυτοκίνητα, φόλες), ενώ περισσότερα από τα μισά πέφτουν θύματα κακοποίησης. Αυτά τα υπέροχα «αλητάκια» του δρόμου αναγκάζονται να δίνουν καθημερινό αγώνα για να επιβιώσουν επειδή ο άνθρωπος τους εγκατέλειψε. Εκείνα όμως δεν θα τον εγκατέλειπαν ποτέ. Πόσα έχουμε να μάθουμε ακόμη από το σκύλο! Έχει τη δύναμη της συγχώρεσης μέσα του, τη δύναμη της αληθινής αγάπης.

Αφιερώνω το παραπάνω άρθρο σε ένα σκύλο που δεν είναι πια ανάμεσα μας, αλλά ξόδεψε το χρόνο του διαδηλώνοντας με κίνδυνο τη ζωή του, ανάμεσα σε χημικά, πολύ περισσότερες φορές από ότι ο Ελληναράς παρόλο που του πήραν το σπίτι, του έκοψαν το ρεύμα και το νερό, έχασε τη δουλειά του, έφυγαν μετανάστες τα παιδιά του και ζει σήμερα σε συνθήκες που σχεδόν αγγίζουν την αθλιότητα από όλες τις απόψεις.

Και έφυγε από αυτή τη ζωή στα χέρια και στο σπίτι ενός από τους
λιγοστούς εθελοντές που κάθε μέρα παλεύουν στο δρόμο με τα δίποδα θηρία για τους τετράποδους αγγέλους. Και υποκλίνομαι σε όλους εκείνους που, αν και η ζωή τους χάρισε πολλά μερίδια στην ευτυχία, ευγνώμονες αποφάσισαν να πορευτούν χαρίζοντας τα με τη σειρά τους, σε όλους εκείνους που δυστυχώς, δυστυχούν.