Γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου, Αρχισυντάκτρια, Εκπαιδευτικός, Δημιουργός ομάδας Ζω.Ε.Σ, Εκπαιδεύτρια Σκύλων (Απόφοιτη Kynagon Dog Trainers Academy)
Όταν ένα πλάσμα έρχεται στα χέρια σου, είτε το αγόρασες είτε το έσωσες, σε εμπιστεύεται άνευ όρων και για πάντα. Αυτό λέει το βλέμμα του όταν στα μάτια σε κοιτάει, αυτό λέει η σκέψη του, αυτό φωνάζει η καρδιά του! Έρχεται να συμπληρώσει εκείνα τα κομμάτια του εαυτού σου που άλλοτε λείπουν και άλλοτε είναι βαθιά κρυμμένα. Τα πιο άδολα…
Με μέσο όρο ζωής ενός δεσποζόμενου ζώου τα 12 με 15 χρόνια, ένα αδέσποτο θα ζήσει περίπου ενάμιση χρόνο. Πείνα, αφυδάτωση, αρρώστιες, εξαθλίωση, εξευτελισμός, κρύο, βροχή, φόλες, αυτοκίνητα, πυροβολισμοί, πετροπόλεμοι, ανελέητο ξύλο. Αυτά του χάρισες! Ούτε καν έναν αξιοπρεπή θάνατο.
Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των αδέσποτων πεθαίνει κάθε χρόνο από αιτίες που σχετίζονται με τον άνθρωπο, ενώ περισσότερα από τα μισά πέφτουν θύματα κακοποίησης. Αυτά τα υπέροχα «αλητάκια» του δρόμου αναγκάζονται να δίνουν καθημερινό αγώνα για να επιβιώσουν επειδή ο άνθρωπός τους εγκατέλειψε. Εκείνα όμως δεν θα τον εγκατέλειπαν ποτέ! Ακόμη και αν είχαν μείνει χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, χωρίς υπάρχοντα. Πόσα έχουμε να μάθουμε ακόμη από τα ζώα! Έχουν τη δύναμη της συγχώρεσης μέσα τους, τη δύναμη της αληθινής αγάπης, εκείνης της άνευ όρων.
Όλα αυτά τα θλιμμένα μάτια που κάθε στιγμή εγκαταλείπονται κρύβουν μέσα τους και από μια πονεμένη ιστορία όλα τους. Και το συναίσθημα πάντα της εγκατάλειψης. Ζούνε στιγμές εξαθλίωσης από την πείνα και τις ασθένειες, γιατί είχαν την τύχη να αγαπήσουν τον λάθος άνθρωπο και γιατί ήθελαν ένα σπίτι, μια οικογένεια και λίγο φαγητό.
Τι ζήτησαν!
Εγκαταλείπω: αφήνω κάτι/κάποιον σε ένα σημείο, ώστε να μη χρειάζεται να φροντίζω πια γι’ αυτόν, παύω να ασχολούμαι συστηματικά με κάτι/κάποιον, ακόμη κι αν δεν έχω απομακρυνθεί από αυτόν (παθητική κακοποίηση), απομακρύνομαι από κάποιον χωρίς να του προσφέρω τη βοήθεια που όφειλα ή περίμενε από μένα.
"Εκείνα όμως δεν θα σε εγκατέλειπαν ποτέ! Ακόμη και αν είχαν μείνει χωρίς δουλειά, χωρίς σπίτι, χωρίς υπάρχοντα"
Με αφετηρία τον σκύλο του Οδυσσέα που περίμενε πιστά τον κηδεμόνα του, τον τηλεοπτικό Hachiko έπειτα και κατόπιν όλους αυτούς τους σκύλους σήμερα που παραμένουν δίπλα στους τάφους των κηδεμόνων τους αλλά και στο σημείο που εκείνοι τους εγκατέλειψαν, πολύ συχνά αρνούμενοι φαγητό και νερό, γιατί να θεωρήσουμε πως ο σκύλος παραμένει δίπλα μας για εκείνο το κομμάτι «ψωμιού» ή το μπολ με νερό που του δίνουμε;
Σε κάθε περίπτωση πάντως, δεν μπορείς εύκολα να ψυχογραφήσεις εκείνον που θα σηκωθεί το πρωί, θα πιει τον καφέ του, θα ετοιμαστεί με την οικογένειά του για τις καλοκαιρινές διακοπές τους, θα φορτώσει το αυτοκίνητο, θα κλειδώσει την πόρτα και θα αφήσει τον σκύλο τους στην αυλή με λίγο φαγητό και νερό και αυτό όχι πάντα. Αν δεν τον βάλει φυσικά στο αυτοκίνητο και τον αφήσει στο βουνό, αν δεν τον δέσει στο πάρκο με σημείωμα, αν δεν τον αφανίσει για να μην τον κατηγορήσουν ότι τον εγκατέλειψε. Το ζώο που εγκαταλείπει κάποιος συχνά αποτελεί το παιδί που δεν «έδεσε» κοντά του, τον/τη σύντροφο που δεν κατάφερε να κρατήσει, την κοινωνική αποδοχή που ποτέ δεν κέρδισε. Είναι το αντικείμενο επιβολής της δύναμής του.
Πώς να χαρακτηρίσεις έπειτα έναν «άνθρωπο» που θα βάλει στον σκύλο του το λουρί και εκείνος γεμάτος χαρά θα τον ακολουθήσει, γιατί δεν γνωρίζει πως είναι για κείνον η τελευταία του βόλτα.
Μια βόλτα όπως όλες οι άλλες, αλλά αυτή τη φορά χωρίς επιστροφή…
Τι μπορείς να πεις για εκείνον που εγκαταλείπει στον δρόμο τον γέρικο σκύλο του, γιατί δεν βλέπει, δεν ακούει, έχει ακράτεια….και τον στέλνει πού; Μα φυσικά στο θάνατο! Δίχως στιγμή να νοιάζεται για αυτόν.
Πίσω όμως μήπως από όλους εκείνους που μισούν τελικά τα ζώα και φέρονται τόσο απάνθρωπα, βρίσκεται τελικά και ένας «φιλόζωος» που φέρθηκε προκλητικά, γιατί δεν σεβάστηκε τις υποχρεώσεις του; Που θεώρησε ότι «κατέχοντας» ζώα έχει μόνο δικαιώματα; Που βρωμίζει το περιβάλλον με τα περιττώματα του σκύλου του, που τον κρατά μόνιμα δεμένο στο μπαλκόνι να ενοχλεί τους γείτονες ή τον κυκλοφορεί ελεύθερο να επιτίθεται σε άλλα ζώα και ανθρώπους;
Το πιο ανατριχιαστικό όλων είναι ότι όλες αυτές οι εγκαταλείψεις ζώων στις οποίες πολύ συχνά έχει προηγηθεί και κακοποίηση αυτών, δεν αποτελούν σενάρια ταινίας επιστημονικής φαντασίας, αλλά τη θλιβερή ελληνική πραγματικότητα που έπαψε δυστυχώς πλέον να μας σοκάρει.
Σε μια γενιά άλλοι θα εξακολουθούν να δρούνε εθελοντικά, άλλοι θα βοηθούν στο μέτρο που μπορούν, άλλοι θα συνεχίσουν αδιάφοροι και άλλοι θα καταντήσουν δολοφόνοι. Και κάποιοι θα σηκώσουν το βάρος της μεγάλης αλλαγής και του κτισίματος μιας νέας ζωοφιλικής παιδείας.
Όπου δεν θα υπάρχει πλέον ο όρος «εγκατάλειψη» γιατί πολύ απλά θα έχει προηγηθεί εκπαίδευση συνειδητής και υπεύθυνης κηδεμονίας. Όπου δύο πλάσματα, ένα δίποδο και ένα τετράποδο βαδίζουν μαζί σε χαρές και σε λύπες μέχρι το τέλος…
Κατερίνα Παπαποστόλου
Γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, αυτός ήταν τελικά ο μαγικός κόσμος που ήθελα να ζήσω! Που πάντα τον αποτύπωνα με λέξεις στο χαρτί! Και σε όλες τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις! Δασκάλα στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, Εκπαιδεύτρια πλέον σκύλων, Αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει» και Δημιουργός του αγαπημένου μου παιδιού, της ομάδας Ζω.Ε.Σ! Ακλόνητη πάντα στο στόχο μου, «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά» κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου. Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε φορά και πάω. Παραμένω σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και γω ανήκω περήφανα σε αυτούς!
Όλες οι δημοσιεύσεις
