Με το διαδραστικό και πολυθεματικό φιλοζωικό πρόγραμμα «Ζωο…φιλώντας μαθήματα άδολης αγάπης» η εθελοντική ομάδα «Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων» (Ζω.Ε.Σ.) επισκέφθηκε άλλο ένα δημοτικό σχολείο του Αγίου Δημητρίου Αττικής, αυτή τη φορά το 7ο, ολοκληρώνοντας επιτυχώς για φέτος τις ενημερώσεις της κι ανανεώνοντας το ραντεβού της με τους μαθητές τη νέα χρονιά.
Ο Δήμος Αγίου Δημητρίου στο πλαίσιο της υλοποίησης του προγράμματος για τη διαχείριση των αδέσποτων και των δεσποζόμενων ζώων της πόλης, ξεκίνησε μια πολύ σημαντική συνεργασία με την ομάδα «Ζω.Ε.Σ.» προκειμένου να υλοποιήσει φιλοζωικές εκπαιδευτικές συναντήσεις σε όλα τα σχολεία του και σε όλες τις βαθμίδες.
Όπως αναφέρει ο Δήμος Αγίου Δημητρίου στόχος αυτής της πρωτοβουλίας είναι να ενημερωθούν, να ευαισθητοποιηθούν και να εκπαιδευτούν όλοι οι μαθητές και οι μαθήτριες μαζί με τους εκπαιδευτικούς τους στα θέματα των ζώων, δεσποζόμενων και αδέσποτων.
«Γιατί οι δρόμοι των πόλεων της χώρας μας δεν πρέπει να έχουν πια αδέσποτα, πεινασμένα και εγκαταλελειμμένα ζώα, και για να το καταφέρουμε αυτό θα πρέπει να καλλιεργηθεί η φιλοζωική συνείδηση μέσα στα σχολεία. Γιατί τα παιδιά μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο» επισημαίνει σε ανακοίνωσή του ο Δήμος Αγίου Δημητρίου.
Κατερίνα Παπαποστόλου
Γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, αυτός ήταν τελικά ο μαγικός κόσμος που ήθελα να ζήσω! Που πάντα τον αποτύπωνα με λέξεις στο χαρτί! Και σε όλες τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις! Δασκάλα στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, Εκπαιδεύτρια πλέον σκύλων, Αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει» και Δημιουργός του αγαπημένου μου παιδιού, της ομάδας Ζω.Ε.Σ! Ακλόνητη πάντα στο στόχο μου, «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά» κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου. Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε φορά και πάω. Παραμένω σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και γω ανήκω περήφανα σε αυτούς!
Όλες οι δημοσιεύσεις
