Εγκαταλείπω, σημαίνει καταδικάζω σε θάνατο.

Γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου

Από τη μία καταφύγια εθελοντών χωρίς πόρους να παλεύουν να φροντίσουν τα αδέσποτα, χωρίς κρατική επιχορήγηση, Δήμους να δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση, και να μη διαθέτουν το παραμικρό ευρώ για τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων, φιλοζωικές να λογομαχούν στο διαδίκτυο, λες και έχουν τόσο ανυπέρβλητα θέματα να τους χωρίζουν, «φιλόζωοι» να καταριούνται και να χυδαιολογούν όλη μέρα και από την άλλη ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ να εγκαταλείπουν τα ζώα τους γιατί μεταναστεύουν στο εξωτερικό, γιατί απολύθηκαν από τη δουλειά, γιατί πολύ απλά τα βαρέθηκαν και δεν τα θέλουν άλλο!

Γιατί ΚΗΔΕΜΟΝΕΣ δεν μπορεί να ονομάζονται! Θεωρούν τα ζώα τους ιδιοκτησία τους και επομένως υπό την απόλυτη κυριαρχία τους για να καθορίζουν τη ζωή τους και να επιλέγουν το θάνατό τους. Κάθε μέρα νεογέννητα ζώα να πετιούνται στα σκουπίδια και άλλα να εγκαταλείπονται δεμένα στα βουνά, σε πάρκα, έξω από σχολεία και αυλές με την «προίκα» τους και σε ειδικές περιπτώσεις ακόμη και με «μελοδραματικά» σημειώματα. Από την ἀλλη, pet shop να πουλάνε ακόμη σε κλουβιά ζώα, εκπαιδευτές να δηλώνουν «θετικοί», αλλά να φορούν πνίχτες και ηλεκτρικά κολάρα στα σκυλιά για να τα εκπαιδεύσουν, παράνομοι εκτροφείς να ξεφυτρώνουν από παντού, σελίδες στο διαδίκτυο για παράνομα ζευγαρώματα και πουθενά σχεδόν πλήρης εφαρμογή των νόμων.

Την ίδια στιγμή πάντως που οι «φιλόζωοι» λογομαχούν στο διαδίκτυο για το ποιος έσωσε πρώτος ένα ζώο ή έδωσε τα περισσότερα χρήματα για αυτό, ένα ακόμη ζώο πεθαίνει από τα χέρια ψυχικά άρρωστων που κυκλοφορούν ελεύθεροι και είναι για τα παιδιά που έρχονται επικίνδυνοι. Και όσοι δεν αγαπάνε τα ζώα, ας παλέψουν τουλάχιστον για αυτά τα παιδιά, αν όντως τα νοιάζονται περισσότερο

Όταν ένα πλάσμα έρχεται στα χέρια σου, είτε το αγόρασες είτε από την κόλαση της αδέσποτης ζωής το έσωσες, σε εμπιστεύεται άνευ όρων και για πάντα. Αυτό λέει το βλέμμα του όταν στα μάτια σε κοιτάει, αυτό λέει η σκέψη του, αυτό φωνάζει η καρδιά του! Έρχεται να συμπληρώσει εκείνα τα κομμάτια του εαυτού μας που άλλοτε λείπουν και άλλοτε είναι βαθιά κρυμμένα. Τα πιο άδολα….
Με μέσο όρο ζωής ενός δεσποζόμενου ζώου τα 12 με 15 χρόνια, ένα αδέσποτο θα ζήσει σε μέσο όρο ενάμιση χρόνο.

Του στερείς δηλαδή εσύ που το ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕΣ σχεδὀν όλη τη ζωή του. Πείνα, αφυδάτωση, αρρώστιες, εξαθλίωση, εξευτελισμός, κρύο, βροχή, φὀλες, αυτοκίνητα, πυροβολισμοί, πετροπόλεμοι, ανελέητο ξύλο. Αυτά του χάρισες! Ούτε καν έναν αξιοπρεπή θάνατο. Αλήθεια κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και σου αρέσει το είδωλό σου;

Εγκαταλείπω:αφήνω κάτι/κάποιον σε ένα σημείο, ώστε να μη χρειάζεται να φροντίζω πια γι’ αυτόν, παύω να ασχολούμαι συστηματικά με κάτι/κάποιον, ακόμη κι αν δεν έχω απομακρυνθεί από αυτόν (παθητική κακοποίηση), απομακρύνομαι από κάποιον χωρίς να του προσφέρω τη βοήθεια που όφειλα ή περίμενε από μένα.

Τη βοήθεια που όφειλα ως Υπεύθυνος Κηδεμόνας του ή περίμενε από μένα. Σκύλοι που παραμένουν πάντα μωρά και είσαι εσύ ο πάροχος όλων των αγαθών τους. Με αφετηρία τον σκύλο του Οδυσσέα που περίμενε πιστά τον κηδεμόνα του, τον Hachiko έπειτα και κατόπιν όλους αυτούς τους σκύλους σήμερα που παραμένουν δίπλα στους τάφους των κηδεμόνων τους αλλά και στο σημείο που εκείνοι τους εγκατέλειψαν, γιατί να θεωρήσουμε λοιπόν πως ο σκύλος παραμένει δίπλα μας για κείνο το κομμάτι «ψωμιού» ή το μπολ με νερό που του δίνουμε;

Οι σκύλοι μεγαλώνουν με αληθινή αγάπη! Με χώρο, με χρόνο, με χρήματα! Μα κυρίως με αγάπη!
Η εποχή όμως που η επιστήμη θα αποδείξει πως οι σκύλοι έχουν νόηση, έχουν συναίσθημα, έχουν λογική, έχουν ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ, δεν αργεί να έρθει! Γιατί οι σκύλοι μπαίνουν στη θέση του άλλου. Για αυτό και είναι χαρούμενοι, όταν έχουμε και εμείς χαρά και είναι λυπημένοι όταν και εμείς δε νιώθουμε καλά.

Πώς να ψυχογραφήσεις πάντως εκείνον που θα σηκωθεί το πρωί, θα πιει τον καφέ του, θα ετοιμαστεί με την οικογένειά του για τις καλοκαιρινές διακοπές τους, θα φορτώσει το αυτοκίνητο, θα κλειδώσει την πόρτα και θα αφήσει τον σκύλο τους μέσα με λίγο φαγητό και νερό και αυτό όχι πάντα. Αν δεν τον βάλει στο αυτοκίνητο και τον αφήσει στο βουνό, αν δεν τον δέσει στο πάρκο με σημείωμα, αν δεν τον αφανίσει για να μην τον κατηγορήσουν ότι τον εγκατέλειψε.

Ακόμη και τα παλιά μας ρούχα, παπούτσια ή αντικείμενα που τα βαρεθήκαμε τα χαρίζουμε σε όποιους τα έχουν ανάγκη. Δεν τα πετάμε στα σκουπίδια!

Πώς να ψυχογραφήσεις έναν «άνθρωπο» που θα βάλει τον σκύλο του στο λουρί και κείνος γεμάτος χαρά θα τον ακολουθήσει, γιατί δεν γνωρίζει πως είναι για κείνον η τελευταία του βόλτα. Χωρίς επιστροφή…..
Τι μπορείς να πεις για εκείνον που εγακαταλείπει στο δρόμο τον γέρικο σκύλο του, γιατί δε βλέπει, δεν ακούει, έχει ακράτεια….και τον στέλνει ποὐ; Μα φυσικά στο θάνατο!

Η ζωή είναι ένα ταξίδι. Και όταν ταξιδεύεις παρέα με έναν σκύλο τότε η ζωή είναι γεμάτη συγκινήσεις. Τα πνευμόνια δεν ανασαίνουν πίσω από τα κάγκελα των κυνοκομείων-Νταχάου, η ψυχή δεν ανασαίνει στην κόλαση του δρόμου. Οι εποχές αλλάζουν και η ώρα να τα αδειάσουμε όλα πλησιάζει. Τις ψυχές που θα πάρουμε αγκαλιά για να τους χαρίσουμε αυτή τη δεύτερη ευκαιρία στη ζωή που βάναυσα θέλησαν να τελειώσουν άλλοι, θα τους κρατάμε το χέρι για πάντα και θα είμαστε αυτοί που θα τους κλείσουμε τα μάτια, όταν έρθει αυτή η δύσκολη για όλους εμάς ώρα.

Μήπως είσαι ένας από μας; Που θα ξυπνάς το πρωί, θα κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και καθώς γερνάς θα λες ΓΕΡΝΑΩ ΠΛΗΡΗΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ.
Αυτό σημαίνει ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ και τίποτα άλλο! Τελεία και παύλα.