Είναι τιμή να διασώζεις ψυχές σήμερα….

Γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου

Οι φιλοζωικές εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, επιτυγχάνουν χρόνο με τον χρόνο όλο και μεγαλύτερη ανταπόκριση του κόσμου που συμμετέχει σε αυτές με σκοπό την προάσπιση των δικαιωμάτων τους και ενισχύουν σαφώς τη διάθεση του να υιοθετήσει κάποιος ένα αδέσποτο ζώο. Μα επιστρέφοντας στην πραγματικότητα πολύ λίγα πράγματα δυστυχώς εντέλει αλλάζουν και πολλές από αυτές τις υιοθεσίες διαπνέονται από ένα μόνιμο αίσθημα ανευθυνότητας!

Έτσι η ιστορία συνεχίζεται….ζώα να σφάζονται ανελέητα για το κρέας τους και να θυσιάζονται στο βωμό της γυναικείας φιλαρέσκειας για τα δέρματα και τις γούνες τους. Να γίνονται πειραματόζωα κυρίως για καλλυντικά και ιατρικούς λόγους, χωρίς ποτέ να αντιληφθεί κανείς πόσο πολύ διαφέρουν οι οργανισμοί μας, αλλά και ανώφελα πολλές φορές να θηρεύονται κυρίως για «χόμπι»
Η κάθε μέρα, αν θυμόμαστε κάθε φορά τις τελευταίες μόνο κακοποιήσεις ζώων στην Ελλάδα, θα πρέπει να αποτελεί μέρα αφύπνισης για όλες εκείνες τις κοιμισμένες συνειδήσεις που βλέπουν το κακό να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους και δεν κάνουν τίποτα.

Η υπάρχουσα κοινωνικο-οικονομική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας σαφώς και αποτελεί τροχοπέδη για να ευδοκιμήσουν προσπάθειες ευαισθητοποίησης πάνω σε ζωοφιλικά θέματα, αλλά ας προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε πως είναι και μια ευκαιρία για εσωτερική ενδοσκόπηση του πραγματικού εαυτού μας και μια ευκαιρία να επιστρέψουμε στα σημαντικά και στα ουσιώδη που είναι η υποστήριξη της ζωής, η κοινωνική οργάνωση για ανθρωπιστικούς σκοπούς και η κοινωνική αλληλεγγύη σε όποιον το έχει ανάγκη.
Όλοι όσοι δρούμε φιλοζωικά, θα προσδοκούμε πάντα σε μια μέρα μεγάλης χαράς και ουσιαστικής γιορτής, όταν «εκπαιδευτούμε» ως κοινωνία για το ποια πρέπει να είναι η σχέση μας κυρίως με τα οικόσιτα ζώα. Όταν μάθουμε ότι ούτε κατά διάνοια εγκαταλείπουμε το ζώο μας. Όταν σκεφτόμαστε καλά πριν υιοθετήσουμε ή αγοράσουμε ένα ζώο. Όταν δεν επιτρέπουμε την αναπαραγωγή τους, γιατί φυσικά ποτέ δεν ξέρουμε τι θα απογίνουν οι απόγονοί τους. Όταν μάθουμε ότι το να μαζεύουμε τις ακαθαρσίες του σκυλιού μας είναι δείγμα πολιτισμού και σεβασμού στο συνάνθρωπο.

Όταν έχουμε το ζώο μας υγιές και απόλυτα εκπαιδευμένο. Γιατί και τα αδέσποτα δεν έπεσαν σίγουρα από τον ουρανό!! Είναι πλάσματα παρατημένα στους δρόμους από τα δήθεν «αφεντικά» τους, γιατί για οποιοδήποτε λόγο δεν τα θέλουν πια και έτσι απλά τα πέταξαν!! Και είναι δημιουργήματά μας, αν δε στειρώνουμε τα ζώα μας.

Ζούμε σε εποχές που βασιλεύει σίγουρα η αδιαφορία και αυτή για μένα υποδηλώνει ότι συναινώ και συμμετέχω σε ό, τι εγκληματικό συμβαίνει δίπλα μου σε βάρος και των ζώων και των ανθρώπων, που αν δεν φτάσει στο σπίτι μου, δύσκολα θα αντιδράσω. Και το κακό σήμερα πολλαπλασιάζεται.

Όχι μόνο από αυτούς που διαπράττουν τα εγκλήματα, αλλά και από εκείνους περισσότερο που βλέπουν και δεν κάνουν τίποτα. Νιώθω ότι σε μια κοινωνία όπου όλα είναι αναλώσιμα, στο τέλος αναλώσιμο είδος θα γίνουμε και εμείς και πολύ με φοβίζει ότι δε θα είναι εκεί κάποιος να υψώσει τη φωνή του για μας και να αγωνιστεί για τα δικαιώματα μας. Όσο η ανθρώπινη ανοησία και απληστία δεν έχει τέλος, τόσο τα περιστατικά απανθρωπιάς απέναντι σε ζώα και σε ανθρώπους θα πολλαπλασιάζονται.

Αδέσποτα ζώα που ξεψυχούν φιλόζωων από κακοποίηση από υπανθρώπους, ζώα δεσποζόμενα που αλυσοδένονται για όλη τους τη ζωή, ζώα καθημερινά αβοήθητα να εξακολουθούν να πονάνε και να αποζητούν τα αυτονόητα, άλλα να στοιβάζονται ως σκουπίδια στα αυτοκίνητα καθαριότητας του Δήμου, και να πετάγονται σε χωματερές ως εστίες μικροβίων που απειλούν τη δημόσια υγεία. Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας. Μη γελιέστε….

Και όταν μπορεί κάποιος να έχει την απόλυτη αναισθησία για να προκαλέσει ένα τέτοιο μεγάλο κακό σ’ ένα οποιοδήποτε πλάσμα, εμείς είμαστε οι ευαίσθητοι που εξακολουθούμε να έχουμε ενσυναίσθηση για τα πλάσματα αυτά; Σε κάθε πλάσμα άλλωστε αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία για να ζήσει και να πειστεί πως υπάρχει και η καλή πλευρά αυτού του κόσμου.

Η ζωοφιλία είναι στάση ζωής. Μένεις πολύ συχνά με άδειο πορτοφόλι, δεν έχεις ποτέ σπίτι συμμαζεμένο, δε σου μένει σχεδόν ποτέ ελεύθερος χρόνος. Χάνεσαι για λίγο από τους φίλους σου, κοιμάσαι λιγότερο, έχεις περισσότερο άγχος, κλέβεις χρόνο από την οικογένεια σου και περισυλλέγεις ζώα που υποφέρουν. Αλλά και αυτό πάντα με μέτρο, καθώς συλλέκτης ζώων απαγορεύεται να είσαι. Κοιμάσαι όμως τα βράδια ήσυχα και ξυπνάς με ένα χαμόγελο ανακούφισης που και σήμερα είσαι υγιής για να προσφέρεις εκεί όπου υπάρχει δυστυχία, γιατί πολύ απλά αισθάνεσαι πως δεν είσαι τίποτα περισσότερο παρά διασώστης ψυχών και είσαι απόλυτα περήφανος γι’ αυτό.

Οι ψυχές δε σώζονται στο δρόμο. Μακάρι να γινόταν. Πόσα όμως να σώσεις και πόσα να μαζέψεις; Ακριβώς από πίσω σου θα υπάρχει ο επόμενος που θα πετάξει. Τα πράγματα θα αλλάξουν, όταν αλλάξει η παιδεία μας και η κουλτούρα μας γενικότερα, όταν μιλήσουμε για αγάπη άδολη σε κάθε σχολείο και καταφέρουμε να διαμορφώσουμε μελλοντικούς πολίτες ευσυνείδητους που θα σέβονται οτιδήποτε ζει και αναπνέει πάνω στον πλανήτη. Και εμείς ως εκπαιδευτικοί έχουμε χρέος αυτό τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να κάνουμε……