Η Κατερίνα

Δασκάλα, Εκπαιδεύτρια Σκύλων, Ζωοθεραπεύτρια και Συγγραφέας και πάνω από όλα η καλύτερη μαμά του κόσμου, που μετρά μαζί μας κάθε χρόνο χιλιάδες χιλιόμετρα σε όλη την Ελλάδα για να εκπαιδεύσει φιλοζωικά μαθητές στα σχολεία αλλά και ενήλικες σε δημόσιες δράσεις και άλλα τόσα χιλιόμετρα στο εξωτερικό αλλά και αμέτρητες ώρες διαβάσματος για να σπουδάζει συνεχώς πάνω στο αντικείμενο που τόσο αγαπά, την συνεκπαίδευση παιδιών με τα ζώα, ώστε μια μέρα η καθημερινή παρουσία ειδικά εκπαιδευμένου σκύλου μέσα σε μια σχολική τάξη να γίνει πραγματικότητα.

Με μια 20ετή εμπειρία στην κατάρτιση και εκπόνηση φιλοζωικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων και πολλών διακρίσεων αλλά και βραβείων για αυτά, οι σπουδές της σε Ελλάδα και εξωτερικό, η επιμονή, η υπομονή, η θέληση, η ασταμάτητη δουλειά, η μόρφωση και η επαναστατικότητά της αλλά και το αεικίνητο του χαρακτήρα της, η ψυχική της ηρεμία και η συμπόνια που αποπνέει στο βλέμμα της, την κατατάσσουν σίγουρα ανάμεσα στις δυναμικές γυναίκες που αποφάσισαν να κυνηγήσουν τα μεγάλα όνειρά τους, μα εργάζονται σκληρά για αυτά, χωρίς να τους έχει χαριστεί τίποτα.

Μοναχοπαίδι δύο εξαιρετικών γονιών με μια βαθιά αγάπη και σεβασμό μεταξύ τους που τους χώρισε μονάχα ο θάνατος, μιλά συχνά για τα παραμυθένια παιδικά της χρόνια. Για το παιδικό της δωμάτιο που ήταν ασφυκτικά γεμάτο λούτρινα ζώα και παραμύθια σχετικά με αυτά αλλά και την πικρία της κάθε φορά που οι γονείς της έπρεπε να της εξηγήσουν πως είναι πολύ δύσκολο να μεγαλώσει μια κότα ή ένα αρνί στο διαμέρισμά τους. Κόρη του Χαριλάου Παπαποστόλου, Δημάρχου στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, που στη δεκαετία του ’80 είχε στο γραφείο του αλλά και παντού μαζί του τον αδέσποτο σκύλο που είχε διασώσει, έχασε τον μπαμπά της δυστυχώς στα 8 της χρόνια, μα η τεράστια αγάπη για τα ζώα που εκείνος της είχε εμφυσήσει από μωρό αλλά και η συμπόνια της για αυτά, για των οποίων τα δικαιώματα μάχεται από παιδί, τη συντροφεύουν ως ένα αμύθητης αξίας φυλακτό σε όλη την πορεία της ζωής της μέχρι σήμερα! Κόρη της Μαίρης Παπαποστόλου, μιας δυναμικής γυναίκας που στα 40 της στάθηκε μητέρα και πατέρας μαζί για εκείνη μέχρι το τέλος της ζωής της, γνωστή σε όλους για την τεράστια φιλανθρωπική της δράση μα και τη στήριξή της στα όνειρα του παιδιού της, αποτέλεσε σταθμό για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα της Κατερίνας που χρόνια τώρα πορεύεται θέλοντας να κάνει περήφανους τους γονείς της που είναι σίγουρη πως την προστατεύουν από έναν «άλλο» κόσμο. Από τεσσάρων ετών μαθαίνοντας μπαλέτο και πιάνο, εκπαιδευόμενη στη λεγόμενη «αυτοσυγκράτηση», στα δεκαεπτά της χρόνια ένιωσε πως αυτοί οι χώροι δεν της ταιριάζουν καθόλου. Και έτσι δεν ξαναχόρεψε και δεν ξαναέπαιξε πιάνο σχεδόν ποτέ! Στα 22 της ήξερε να κατασκευάζει μαριονέτες και κούκλες θεάτρου, είχε πάρει μέρος σε πολλές εκθέσεις, έχοντας ήδη κάνει πάρα πολλά ταξίδια στο εξωτερικό, ήξερε Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Ισπανικά, γνώριζε την τέχνη της κεραμικής και του χειροποίητου κοσμήματος, ζωγράφιζε ασταμάτητα μα τελικά αποφάσισε να μάθει άριστα τη γλώσσα των σκύλων! Κρατώντας στα χέρια όλες τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες μα και ένα μεγάλο όραμα να αλλάξει τον κόσμο, βρέθηκε το 2003 Δασκάλα σε ένα απομακρυσμένο χωριό στα Χανιά όπου εκεί ξεκίνησαν όλα… Συνάντησε ένα αποτρόπαιο έγκλημα που της αποκάλυψε ότι έκανε ένας μαθητής Δημοτικού και έτσι αποφάσισε να οργανώσει όλο το υλικό από τα εκπαιδευτικά προγράμματα που εκπονούσε από την πρακτική της ακόμη ως Δασκάλα στο Πανεπιστήμιο.

Υπέρμαχος της άποψης πως για να αλλάξει ο κόσμος, πρέπει να αλλάξει αρχικά ο καθένας από εμάς, κάνοντας ακόμη και μια ελάχιστη αλλαγή κάθε φορά, έχει αφιερώσει όλη τη ζωή της στην προώθηση μαθημάτων φιλοζωίας, περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης και ενσυναίσθησης σε μικρούς και μεγάλους, εντός και εκτός των σχολείων. Αναζητώντας κανείς το παρελθόν της, τις σπουδές της και τα όνειρά της, ανακαλύπτει πως θα μπορούσε να είναι σήμερα εισαγγελέας, δημοσιογράφος, πιανίστρια, μπαλαρίνα, ζωγράφος, σχεδιάστρια μόδας, γλύπτρια, θεατρολόγος!  Για να περάσει τελικά από τους πρώτους στο Παιδαγωγικό του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Παιδικό της όνειρο να μιλάει στους ανθρώπους για τα ζώα και να γίνει συγγραφέας και τα πέτυχε ήδη και τα δύο!

Με συνοδοιπόρους τη Διώνη που κάποτε κάποιος μαχαίρωσε και πυροβόλησε και βρέθηκε αιμόφυρτη από την Κατερίνα να παλεύει για τη ζωή της, τον Άξελ που έζησε αλυσοδεμένος τα πρώτα χρόνια της ζωής του και στην πορεία κάποιος του ξήλωσε τις μεμβράνες από τις πατούσες του και τον Πόθο, που πετάχτηκε κουτάβι στα σκουπίδια, σκύλοι που είναι σήμερα εγκεκριμένοι από το ΥΠΑΙΘ για όλα τα σχολεία γενικής και ειδικής αγωγής, εργάζεται εδώ και είκοσι χρόνια ως Δασκάλα ενώ δηλώνει πως δεν θα νιώσει ποτέ την απόλυτη ευτυχία αν έστω και ένα πλάσμα υποφέρει στον δρόμο ή ζει φυλακισμένο σε ένα κλουβί.

Αγαπά πολύ τη θάλασσα που την έζησε ως Δασκάλα σε απομακρυσμένα νησιά, μα αγαπά πολύ και το βουνό, λόγω της καταγωγής της από ένα εκπληκτικό χωριό των Ζαγοροχωρίων. Αγαπά με πάθος τους σπουδαίους ανθρώπους στη ζωή της για τους οποίους νιώθει απέραντη ευγνωμοσύνη και θα έφτανε για εκείνους όπως λέει η ίδια στην άκρη του κόσμου! Αγαπά άδολα, αληθινά και δίχως όρια και θεωρεί ένα από τα ελαττώματά της την αδυναμία της να απομακρυνθεί από ανθρώπους που συχνά οι σχέσεις μαζί τους φαντάζουν αδιέξοδο.

Χαρακτηριστικό της η γεμάτη ήθος στάση και η έλλειψη θυμού και εκδίκησης στα λόγια της, όταν πρόκειται να μιλήσει στα social media για περιστατικά κακοποίησης ζώων.  Με εξαιρετική «πένα», έχει υπογράψει πολύ σημαντικά φιλοζωικά άρθρα που έχουν αλλάξει τις αντιλήψεις για τα ζώα, ενώ θίγει συχνά κοινωνικά στερεότυπα που σε οδηγούν να γίνεσαι πολύ συχνά αυτό που σε προστάζει η κοινωνία να ακολουθήσεις και να βυθίζεσαι στη δυστυχία. Αποφασισμένη για το όραμά της, ξέρει κάθε στιγμή πού βαδίζει και πού θέλει να φτάσει και ισχυρίζεται πως ουδέποτε αντιμετώπισε ακόμη και το πιο επιθετικό παιδί σε σχολική τάξη ως μελλοντικό δολοφόνο. Αντιθέτως του κράτησε το χέρι και προσπάθησε με αγάπη να του χαράξει τον σωστό δρόμο που έχει οδηγό τη συμπόνια. Στην πορεία της μέχρι σήμερα συναντά και υπερπηδά συνεχώς εμπόδια από πολλούς συναδέλφους της που δεν έχουν καμιά ενσυναίσθηση για τα ζώα, από βίαιους «εκπαιδευτές» σκύλων που επιμένουν να μπαίνουν ακόμη και μέσα στα σχολεία και από «φιλόζωους» υπέρμαχους πρακτικών τύπου «υιοθετήστε λες και δεν υπάρχει αύριο».

Οι σχολικές της τάξεις στολισμένες πάντα με φωτογραφίες ζώων οδηγούν τους μαθητές της σε δρόμους που ποτέ δεν είχαν φανταστεί πως θα δουν.

Αν υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορεί να ανεχτεί είναι όλοι εκείνοι οι «είσαι ό, τι δηλώσεις» που θεωρεί πως έχουν κάνει ζημιά συχνά στη φιλοζωική εκπαίδευση στη χώρα. Πολέμια της «παράνομης εκτροφής» ζώων, των πωλήσεων ζώων σε κλουβιά pet shop αλλά κυρίως όλων εκείνων των βίαιων μεθόδων εκπαίδευσης σκύλων, τα θεωρεί πραγματικές «πληγές» για την αύξηση του αδέσποτου πληθυσμού και την εξαθλίωση που υπάρχει στους ελληνικούς δρόμους, στα κυνοκομεία κολαστήρια αλλά και σε πολλά σπίτια. Στείρωση, υιοθεσίες, αφύπνιση, ενημέρωση, τροφή και νερό στα αδέσποτα, ριζική αλλαγή παιδείας στο σχολείο με ένταξη φιλοζωικών μαθημάτων, εκπαίδευση και ευαισθητοποίηση ενηλίκων με μηνύματα κοινωνικού και φιλοζωικού χαρακτήρα, εφαρμογή των νόμων, καταγγελία κάθε κακοποίησης και εγκατάλειψης, έλεγχος των εισαγωγέων, κλείσιμο των παράνομων εκτροφέων και κυνήγι στους ανεξέλεγκτους κυνηγούς και ψαράδες είναι εκείνα τα οποία θεωρεί ως μια βέβαιη ριζική λύση.

Δουλεύοντας πολλά χρόνια πάνω στην αυτογνωσία της βλέπει φως ακόμη και όταν όλα φαντάζουν σκοτεινά και ακατόρθωτα. «Άνθρωπος να στηριχτείς στη χαρά και στη λύπη» την αποκαλούν οι φίλοι της  για τους οποίους βρίσκει πάντα χρόνο ακόμη και αν το καθημερινό της πρόγραμμα δεν της το επιτρέπει.

Πιστεύοντας ακράδαντα πως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει ακόμη πολύ δρόμο, ώστε να γίνει το σχολείο χώρος χαράς, φαντασίας και δημιουργίας για τους μαθητές, δεν σταματά ποτέ να επινοεί πρακτικές δημιουργικότητας στη διδασκαλική της πορεία. Έχοντας ζήσει συχνά τη φρίκη της αδέσποτης ζωής μέσα από πλάσματα που έχει αναστήσει χαρίζοντάς τους μια δεύτερη ευκαιρία, θα την ακούσεις συχνά να «κραυγάζει» πως δεν είμαστε οι άνθρωποι κυρίαρχοι της φύσης ούτε είμαστε μόνοι μας στον πλανήτη.

Αν δεν ήταν άνθρωπος και ήταν ζώο θα ήθελε να ήταν Πήγασος, ενώ έχει μια ιδιαίτερη σχέση φόβου και θαυμασμού για το «Νερό» που είναι η έμπνευση, η επαφή με τον αρχετυπικό κόσμο των ιδεών, η ενδοσκόπηση και η πνευματική ενατένιση σε ανώτερους κόσμους.

Αν υπάρχει κάτι που τη χαρακτηρίζει κάθε φορά που της δίνεται δημόσιο βήμα είναι η επιμονή της να παρακινήσει όσο γίνεται περισσότερους να συμπονέσουν, να αγαπήσουν και να σεβαστούν όλα τα ζώα και αυτό όχι επειδή αναγκάζονται από τους «νόμους», αλλά επειδή η στάση τους αναγνωρίζουν πλέον πως είναι ηθικά αστήριχτη και αδικαιολόγητη, ανεπίτρεπτη και άκρως ρατσιστική.

Οι λέξεις που γράφει χρόνια τώρα, θεωρεί πως από μόνες τους δεν έχουν σίγουρα τη δύναμη να αλλάξουν τίποτα, αν δεν συνοδευτούν από τις πράξεις όλων μας που θα αναδυθούν από τις ιδέες που «γεννούν» τα συναισθήματα μέσα από τις λέξεις της.  Ενώ θα διαβάσεις δηλώσεις της συχνά πως δεν χρειάζεται να ανησυχείς, όταν διαφοροποιείσαι από τους άλλους και το γεγονός ότι δεν ακολουθούν τους δρόμους της καρδιάς τους οι πολλοί δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς να το κάνεις και εσύ! Δεν έχει κανένα νόημα να ασχολείσαι με το «χθες», γιατί πολύ απλά την επόμενη μέρα δεν είσαι ο άνθρωπος που ήσουν χθες, μιας που όλα μα όλα σε μια και μόνο στιγμή αλλάζουν. Ό, τι δεν της αρέσει και δεν την κάνει ευτυχισμένη, θα το γκρεμίζει όπως συνεχώς λέει «συθέμελα». Και θα το ξαναχτίζει από την αρχή. Μέχρι να γίνει όπως θέλει εκείνη. Μέχρι να σιγήσει και η τελευταία ακηδεμόνευτη κραυγή. Μέχρι οι άνθρωποι και τα ζώα να είναι ίσοι πάνω στον πλανήτη, απολαμβάνοντας τη ζωή που τους αξίζει.