Σήμερα 4ης Οκτωβρίου είναι η «Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων». Μια μέρα που είναι κάθε χρόνο εδώ να μας θυμίζει το 1931 που πρωτοπαρουσιάστηκε σ’ ένα συνέδριο περιβαλλοντιστών στη Φλωρεντία και ολοκληρώθηκε με τη διακήρυξη των δικαιωμάτων των ζώων στο Παρίσι το 1978. Από τότε και μετά, στη μέριμνα του οργανισμού της Ημέρας συμπεριλήφθησαν όλα τα είδη ζώων και επιλέχθηκε η 4η Οκτωβρίου ως θρησκευτική εορτή του Αγ. Φραγκίσκου της Ασίζης, προστάτη – σύμφωνα με την ιστορία – των ζώων.
Γράφει για τις «Ιστορίες Αδέσποτων» η Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός και Εκπαιδεύτρια Σκύλων
Σκοπός της Ημέρας είναι ο εορτασμός όλων των ζωόφιλων του κόσμου, ασχέτως εθνικών, θρησκευτικών, πολιτικών και ιδεολογικών πλαισίων, ενώ με τα γεγονότα και τις εκδηλώσεις που λαμβάνουν χώρα επιτυγχάνεται χρόνο με τον χρόνο όλο και μεγαλύτερη ανταπόκριση του κόσμου στην αντιμετώπιση των προβλημάτων των ζώων, ενώ τονίζεται η σημασία τους στον πλανήτη μας. Επιστροφή όμως τώρα στην πραγματικότητα καθώς από τότε πέρασαν χρόνια πολλά, αλλά λίγα δυστυχώς άλλαξαν.
Έτσι τα ζώα συνεχίζεται να σφάζονται ανελέητα για το κρέας και θυσιάζονται στο βωμό της γυναικείας φιλαρέσκειας για τα δέρματα και τις γούνες τους. Γίνονται πειραματόζωα κυρίως για καλλυντικά και όχι μόνο για ιατρικούς λόγους, αλλά και ανώφελα πολλές φορές θηρεύονται κυρίως για χόμπι. Σκοτώνονται σε έθιμα όπως οι ταυρομαχίες, φυλακίζονται για όλη τους τη ζωή σε «πάρκα» και κάγκελα ζωολογικών κήπων και το κυριότερο και τραγικότερο όλων κακοποιούνται άγρια και καθημερινά και βρίσκουν βασανιστικό θάνατο ικανοποιώντας τις αρρωστημένες σκέψεις ανθρώπων επικίνδυνων που σχεδόν ποτέ για τις πράξεις τους τιμωρήθηκαν.
Η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων δεν είναι γιορτή, αν θυμόμαστε μόνο τις τελευταίες κακοποιήσεις ζώων στην Ελλάδα τις τελευταίες μέρες, αλλά περισσότερο μέρα αφύπνισης για όλες εκείνες τις κοιμισμένες συνειδήσεις που βλέπουν το κακό να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους και δεν κάνουν τίποτα. Δε μιλούν. Ίσως γιατί δεν έχουν αντιληφθεί πως η σιωπή είναι συνενοχή.
Η μέρα σήμερα είναι ακόμη μία για την ευαισθητοποίηση του κοινού και των ειδικών για όλα τα είδη του ζωικού βασιλείου. Για να μας θυμίζει πως όλα τα ζώα ναι, έχουν δικαιώματα και μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή και αν φωνή δεν έχουν, είμαστε εμείς, όλοι όσοι τα αγαπάμε και τα συμπονάμε η φωνή τους. Τη μέρα αυτή οφείλουμε να θυμόμαστε ακόμη περισσότερο πως η δυστυχία δε γνωρίζει φυλή, φύλο, κοινωνική και οικονομική τάξη, δε χωρίζεται σε δίποδη και τετράποδη η ευτυχία.
Η υπάρχουσα κοινωνικο-οικονομική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας σαφώς και αποτελεί τροχοπέδη για να ευδοκιμήσουν προσπάθειες ευαισθητοποίησης πάνω σε ζωοφιλικά θέματα, αλλά ας προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε πως είναι και μια ευκαιρία για εσωτερική ενδοσκόπηση και για να επιστρέψουμε στα σημαντικά και στα ουσιώδη που είναι η υποστήριξη της ζωής, η κοινωνική οργάνωση για ανθρωπιστικούς σκοπούς και η κοινωνική αλληλεγγύη σε όποιον το έχει ανάγκη. Μια ευκαιρία να ενωθούμε και να παλέψουμε προς όφελος του κοινωνικού καλού, βάζοντας στην άκρη προσωπικά μίση, αντιπάθειες και εγωισμούς.
Αυτή η μέρα θα γίνει κάποτε μέρα μεγάλης χαράς και γιορτής, όταν «εκπαιδευτούμε» ως κοινωνία για το ποια πρέπει να είναι η σχέση μας με τα κατοικίδια και όχι μόνο ζώα. Όταν μάθουμε ότι ούτε κατά διάνοια δεν εγκαταλείπουμε ένα ζώο. Όταν σκεφτόμαστε καλά πριν αγοράσουμε ή υιοθετήσουμε ένα ζώο. Όταν δεν έχουμε ένα από τα λιγοστά εκτροφεία με συνθήκες απόλυτης ευζωίας στη χώρα και έτσι δεν επιτρέπουμε στα υπόλοιπα ούτε κατά διάνοια την αναπαραγωγή τους, μιας που καθημερινά 3.000.000 και περισσότερα ζούνε σε άθλιες συνθήκες περιμένοντας το θάνατό τους.
Όταν μάθουμε ότι το να μαζεύουμε τις ακαθαρσίες του σκυλιού μας είναι δείγμα πολιτισμού και σεβασμού στο συνάνθρωπο. Όταν έχουμε το ζώο μας υγιές και απόλυτα εκπαιδευμένο. Όταν μάθουμε να τα προστατεύουμε και να μη θεωρούμε τα αλυσοδεμένα μια φυσιολογική κατάσταση να ζει ένα ζώο, εφόσον έχει νερό και τροφή. Όταν δεν προσπερνάμε το έγκλημα και όταν σκύβουμε στον πόνο τους. ΟΤΑΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΟΠΩΣ ΝΙΩΘΟΥΝ ΕΚΕΙΝΑ. Να αποκτήσουμε δηλαδή ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ. Τα αδέσποτα άλλωστε δεν έπεσαν σίγουρα από τον ουρανό!! Είναι πλάσματα παρατημένα στους δρόμους από τα δήθεν αφεντικά τους, γιατί για οποιοδήποτε λόγο δεν τα θέλουν πια και έτσι απλά τα πέταξαν!! Και γιατί ουδέποτε αντιλήφθηκαν κάτι από τα παραπάνω.
Σε μια γενικότερη κρίση πάντα αποκαλύπτεται η κυρίαρχη ροπή μας, ο πραγματικός μας εαυτός και η κλασσική κακοήθεια, πως όταν πεινούν άνθρωποι το δράμα των ζώων γίνεται πολυτέλεια. Αλλά αυτό δεν πρέπει να περάσει. Υπάρχει τροφή, στέγη και στοργή για όλους, αρκεί ο κόσμος να ανακαλύψει τον καλό του εαυτό. Και να αντιληφθεί πως όλα τα έμβια όντα νιώθουν. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς τον πόνο που νιώθει μια μέλισσα όταν της κόβουν τα φτερά της; Τα ζώα έχουν αισθήματα. Δεν υπάρχουν κακά ζώα, υπάρχουν μόνο κακοποιημένα και μαθημένα στο κακό από τα ακατάλληλα «αφεντικά» τους. Γιατί εδώ δε μιλάς για κηδεμονία.
Ζούμε σε εποχές που βασιλεύει σίγουρα η αδιαφορία και αυτή για μένα υποδηλώνει ότι συναινώ και συμμετέχω σε ό, τι εγκληματικό συμβαίνει δίπλα μου σε βάρος και των ζώων και των ανθρώπων, που αν δεν φτάσει η «φωτιά» στο σπίτι μου, δύσκολα θα σηκωθώ από τον καναπέ μου και θα αντιδράσω. Και το κακό σήμερα πολλαπλασιάζεται. Όχι μόνο από αυτούς που διαπράττουν τα εγκλήματα, αλλά και από εκείνους περισσότερο που βλέπουν και δεν κάνουν τίποτα. Νιώθω ότι σε μια κοινωνία όπου όλα είναι αναλώσιμα, στο τέλος «αναλώσιμο είδος» θα γίνουμε και εμείς και πολύ με φοβίζει ότι δε θα είναι εκεί κάποιος να υψώσει τη φωνή του για μας και να αγωνιστεί για τα δικαιώματα μας.
Αφιερώνω αυτό το άρθρο για αυτή τη μέρα σε όλα τα ζώα που ξεψύχησαν στα χέρια μου από κακοποίηση από ανθρώπινα χέρια, σε όλα εκείνα που αντικρύζω καθημερινά αβοήθητα να εξακολουθούν να πονάνε και σε όλα εκείνα που έθαψα και δεν τα είδα να στοιβάζονται ως σκουπίδια στα αυτοκίνητα καθαριότητας του Δήμου, και να πετάγονται σε χωματερές ως εστίες μικροβίων που απειλούν τη δημόσια υγεία.
Και όταν μπορεί κάποιος να έχει την απόλυτη αναισθησία για να προκαλέσει ένα τέτοιο μεγάλο κακό σ’ ένα οποιοδήποτε πλάσμα, τότε και όλοι εμείς, οι λίγοι ευαίσθητοι που έχουμε απομείνει, θα εξακολουθούμε να έχουμε την απόλυτη ευαισθησία και πάντα θα μας βρίσκουν απέναντι τους όλοι εκείνοι που απειλούν ότι θα το κάνουν. Και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά η υπόσχεση μας για όσους φρικτούς θανάτους είδαμε, και για όλα εκείνα τα άσχημα που προσωπικά βίωσα χρόνια τώρα στην προσπάθεια μου να περάσω μαζί με τα τρία τετράποδα παιδιά μου τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο, εκεί που πρέπει να πείσεις το ζώο σου πως του αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία για να ζήσει και πως υπάρχει και η καλή πλευρά αυτού του κόσμου. Να του απλώσεις το χέρι, να το κρατήσει και να βαδίσετε μαζί για μια δεύτερη νέα ζωή. Μιας που την πρώτη του τη στέρησαν βάναυσα άλλοι.
Η ζωοφιλία είναι στάση ζωής. Μένεις πολύ συχνά με άδειο πορτοφόλι, δεν έχεις ποτέ σπίτι συμμαζεμένο, δε σου μένει σχεδόν ποτέ ελεύθερος χρόνος. Χάνεσαι για λίγο από τους φίλους σου, κοιμάσαι λιγότερο, έχεις περισσότερο άγχος, κλέβεις χρόνο από την οικογένεια σου και περισυλλέγεις ζώα που υποφέρουν. Αλλά και αυτό πάντα με μέτρο, καθώς συλλέκτης ζώων απαγορεύεται να είσαι. Κοιμάσαι όμως τα βράδια ήσυχα και ξυπνάς με ένα χαμόγελο ανακούφισης που και σήμερα είσαι υγιής για να προσφέρεις εκεί όπου υπάρχει δυστυχία, γιατί πολύ απλά αισθάνεσαι πως δεν είσαι τίποτα περισσότερο παρά διασώστης ψυχών και είσαι απόλυτα περήφανος γι’ αυτό.
Οι ψυχές δε σώζονται στο δρόμο. Μακάρι να γινόταν. Πόσα όμως να σώσεις και πόσα να μαζέψεις; Ακριβώς από πίσω σου θα υπάρχει ο επόμενος που θα πετάξει. Τα πράγματα θα αλλάξουν, όταν αλλάξει η παιδεία μας και η κουλτούρα μας γενικότερα, όταν μιλήσουμε για αγάπη άδολη σε κάθε σχολείο και καταφέρουμε να διαμορφώσουμε μελλοντικούς πολίτες ευσυνείδητους που θα σέβονται οτιδήποτε ζει και αναπνέει πάνω στον πλανήτη. Και εμείς ως εκπαιδευτικοί έχουμε χρέος αυτό να προσπαθήσουμε να κάνουμε.
Η μέρα η σημερινή ας είναι μια ακόμη μέρα αφύπνισης! Για όλους μας!
Κατερίνα Παπαποστόλου
Γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, αυτός ήταν τελικά ο μαγικός κόσμος που ήθελα να ζήσω! Που πάντα τον αποτύπωνα με λέξεις στο χαρτί! Και σε όλες τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις! Δασκάλα στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, Εκπαιδεύτρια πλέον σκύλων, Αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει» και Δημιουργός του αγαπημένου μου παιδιού, της ομάδας Ζω.Ε.Σ! Ακλόνητη πάντα στο στόχο μου, «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά» κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου. Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε φορά και πάω. Παραμένω σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και γω ανήκω περήφανα σε αυτούς!
Όλες οι δημοσιεύσεις
