Η ζωή ξεκινά εκεί που σταματά η αδιαφορία μας

Γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου

Παρατηρώντας με μεγάλη προσοχή όλες τις αναρτήσεις στο Διαδίκτυο είτε των φιλοζωικών οργανώσεων είτε απλών «φιλόζωων» πολιτών, είτε ανθρώπων που δεν πολυσυμπαθούν τα ζώα, όλες μα όλες καταλήγουν στα ίδια συμπεράσματα. Στην ανείπωτη υπομονή των ζώων και στην κατάντια μας, η οποία δεν ξέρω πού έχει αρχή και πού τέλος και αν ξεκινάει μονάχα από την αδιαφορία μας, ή από κάτι άλλο βαθύτερο.

Η δε αδιαφορία για μένα υποδηλώνει ότι συναινώ και συμμετέχω σε ό, τι εγκληματικό συμβαίνει δίπλα μου σε βάρος και των ζώων και των ανθρώπων, που αν δεν φτάσει στο σπίτι μου, δύσκολα θα σηκωθώ από τον καναπέ μου που στην κυριολεξία έχω χρόνια τώρα βουλιάξει. Άλλωστε το κακό σήμερα για ένα λόγο πολλαπλασιάζεται. Όχι μόνο από αυτούς που διαπράττουν τα εγκλήματα, αλλά και από εκείνους περισσότερο που βλέπουν και δεν κάνουν τίποτα.

Που προσπερνούν και συνεχίζουν τη ζωή τους, και που χαρίζουν απλόχερα διαδικτυακά τα «dislike» τους, ποστάρουν κακοποιήσεις ή διασώσεις, σχολιάζουν λυπημένοι και περνάνε στο επόμενο θέμα. Και την ίδια στιγμή ξεκινούν οι διαδικτυακούς καβγάδες με τους έχοντας στο χέρι το μέτρο της φιλοζωίας. Το πόσο φιλόζωος είσαι σήμερα μετριέται από το πόσα ζώα «πόσταρες» ότι έσωσες, σε πόσα έβαλες χρήματα στους λογαριασμούς των κτηνιάτρων τους, στο πόσα ζώα φιλοξένησες ή υιοθέτησες ακόμη και αν δεν μπορούσες. Η ζωή που βρίσκεται στο facebook.
Δικάζει και αθωώνει. Σε καθιστά ήρωα ή «αλήτη»

Ένα είναι σίγουρο πάντως μέσα σε όλη αυτή τη βαθιά κρίση που βιώνουμε. Πως ζούμε σε εποχές όπου σπάνια θα απλώσεις το χέρι να βοηθήσεις το συνάνθρωπο και σε εποχές όπου θα πρέπει να ξεχάσουμε το κράτος πρόνοιας και αλληλεγγύης που κάποτε υπήρχε, αν υπήρχε. Από δω και πέρα μέσα σε όλη αυτή τη θύελλα της κρίσης αξιών και ιδανικών πρώτα απ’ όλα και μετέπειτα τη βαθύτατη οικονομική, αν το σκεφθούμε μόνο ο συνάνθρωπος μας υπάρχει. Και τι μας απομένει τελικά;

Μόνο να ξυπνήσουμε όσο είναι νωρίς ακόμα και να κινητοποιηθούμε, προσφέροντας το ελάχιστο που μπορεί ο καθένας μας σε όποιο έμψυχο πλάσμα το έχει ανάγκη. Χωρίς διάκριση για το πόσα πόδια έχει! Νιώθω ότι σε μια κοινωνία όπου όλα είναι αναλώσιμα, στο τέλος αναλώσιμο είδος θα γίνουμε και εμείς και πολύ με φοβίζει ότι δε θα είναι εκεί κάποιος να υψώσει τη φωνή του για μας και να αγωνιστεί για τα δικαιώματα μας.

Όσο η ανθρώπινη ανοησία δεν έχει τέλος, τόσο τα περιστατικά απανθρωπιάς απέναντι σε ζώα και σε ανθρώπους θα πολλαπλασιάζονται. Βέβαια, είναι στη φύση του ανθρώπου, μόνο όταν η «φλόγα» πλησιάσει την περιουσία του, τότε μόνο να κινητοποιηθεί και για τα δικαιώματά του να φωνάξει. Και αυτός ο άνθρωπος εμένα πάντα θα με τρομάζει….

Η φιλοζωία έχει όρια, όπως όλα στη ζωή και όλη αυτή η τρέλα των συλλεκτών ζώων σε σπίτια και αυλές, όπου κανένας ούτε οι άνθρωποι ούτε τα ζώα επιβιώνουν, για μένα είναι εγκληματική. Η περισυλλογή ζώων, όταν αρχίζει και ξεπερνάει το επιθυμητό όριο και δε σταματάει εκεί που να μπορείς όπως τους αξίζει να τα φροντίζεις, ειλικρινά δεν έχει τελειωμό.

Δεν ξέρω πόσα ζώα τελικά είναι πολλά, απλά γνωρίζω καλά ότι η περισυλλογή αδέσποτων ζώων δεν έχει τέλος, καθώς η ανθρώπινη βλακεία και ανευθυνότητα, η παράνοια και η απανθρωπιά δεν έχει όρια και τέλος επίσης.
Με τα τηλέφωνα που δέχομαι κάθε μέρα, θα έπρεπε να είχα τώρα στο σπίτι μου γύρω στα πενήντα σκυλιά και γατιά, «γιατί τα αγαπάω και γιατί είμαι φιλόζωη», θα έπρεπε να είμαι άνεργη για να έχω το χρόνο να τα φροντίζω, σίγουρα πάρα πολύ πλούσια και με πολλά συναισθηματικά κενά κατά το λαό. Δεν είμαι όμως τίποτα από όλα αυτά.

Είμαι απλά ένας άνθρωπος με πολλές ευαισθησίες, που έχω μάθει να προτιμώ να προσφέρω, παρά με τύψεις να ζω, που δεν κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια, αν ο διπλανός μου υποφέρει, που ναι πολύ στεναχωριέμαι για όλους τους ανθρώπους και για όλα τα ζώα που δε «ζουν» με αξιοπρέπεια, που ναι είμαι μέλος σε πολλές οικολογικές οργανώσεις και ναι, άνετα θα μπορούσα με μια βαλίτσα να πάω επ’ αορίστου εθελοντικά είτε να σώσω τα Δάση του Αμαζονίου, είτε να φροντίσω παιδιά στην Αφρική που κάθε μέρα από την πείνα πεθαίνουν.

Θα μπορούσα επίσης, να απομακρυνθώ σε ένα νησί της άγονης γραμμής μαζί με τα αγαπημένα μου πρόσωπα και ζώα, με τα πινέλα μου και τις ατελείωτες σκέψεις στο μυαλό μου, να διδάσκω σε ένα σχολείο με ελάχιστα παιδάκια και όλη μέρα να κοιτώ τη θάλασσα, να ζωγραφίζω και να μυθιστορώ.

Επίσης, από την περιήγηση μου στο διαδίκτυο, αξιοσημείωτο παραμένει το πόσο μαγικός είναι ο τρόπος που ο Έλληνας μετατρέπεται αυτόματα σε φιλόζωο, όταν πρόκειται να διώξει το σκύλο του γείτονα. Το τι καταγγελίες περιστατικών για σκύλους που ενοχλούν το γείτονα, έχουν τα φιλοζωικά σωματεία, δεν περιγράφεται. Μόλις συσταθεί ένα φιλοζωικό σωματείο σε μια πόλη,  ως δια μαγείας γίνονται όλοι ξαφνικά καταδότες, που ξαφνικά λυπούνται το σκύλο που τον έχει ο γείτονας στο μπαλκόνι παρατημένο, ή το βράδυ στην αυλή να γαβγίζει ασταμάτητα. Με απλά λόγια, όσο σκληρό και αν ακούγεται, το ζώο θα πληρώσει ένα σύστημα αξιών που καταρρέει, όπου η ανθρώπινη αλληλεγγύη και κατανόηση δεν έχει δυστυχώς θέση.

Όλοι εμείς που ασχολούμαστε με τη φιλανθρωπία και τη φιλοζωία καθημερινά σηκώνουμε ένα πολύ μεγάλο βάρος και τύψεις, για το αν θα μπορούσαμε να κάνουμε και κάτι περισσότερο και αισθανόμαστε μόνοι πολλές φορές με ένα φορτίο ασήκωτο στην πλάτη

Δεν ξέρω αν είναι μεγάλο λάθος η ευσυνειδησία και η συναισθηματική νοημοσύνη στις μέρες μας. Αυτό που ξέρω όμως σίγουρα είναι πως ζούμε σε έναν κόσμο που ό,τι δίνεις σε καλό, δεν πρέπει να περιμένεις να το λάβεις πίσω, μιας και δεν το έδωσες άλλωστε για αυτό. Σε εποχές όπου το «συγγνώμη» και το «ευχαριστώ», και η ευγένεια γενικότερα, ηχούν λέξεις μιας άλλης εποχής. Στο απυρόβλητο δε μένει κανείς, πόσο μάλλον οι άνθρωποι που δημιουργούν, προσφέρουν και αγωνίζονται.

Το πρόβλημα με τα αδέσποτα θα παραμένει πάντοτε άλυτο, όσο δεν πετυχαίνει η ευαισθητοποίηση από τα φιλοζωικά σωματεία και τις εθελοντικές ομάδες, ώστε οι άνθρωποι να μάθουν να μην πετάνε και να υιοθετούν.  Όσο όλοι εμείς που δρούμε εθελοντικά δεν είμαστε ενωμένοι. Όταν μας ενώνει αυτή η αγάπη για τα πλάσματα αυτά, τίποτα δεν επιτρέπεται να μας χωρίζει.

Η ουσία πάντως είναι να συνεχίζεις πορευόμενος με μεγαλύτερη ελπίδα και αισιοδοξία πως θα βρεθούν άνθρωποι να ακολουθήσουν το παράδειγμά σου και τότε είμαι σίγουρη πως κάτι θα μπορέσει στον απάνθρωπο κόσμο μας να αλλάξει.