Κατερίνα Παπαποστόλου: «Με τους ακτιβισμούς του πληκτρολογίου καμιά αδέσποτη ψυχή ποτέ δε σώθηκε»

Την συναντήσαμε πρόσφατα στην Αθήνα όπου είχε έρθει να μιλήσει για την κακοποίηση των ζώων από παιδιά και εφήβους στην ημερίδα που διοργάνωσε το Δίκτυο Τέχνης και Δράσης με θέμα «Ομάδα Δράσης Μαθητών για την Προστασία των Ζώων».

Στη συνομιλία που είχαμε μαζί της είδαμε μια δυναμική γυναίκα που δε μασά τα λόγια της, δε συμβιβάζεται με το κατεστημένο, γυρίζει την πλάτη της στις ακρότητες και κακεντρέχειες, απεχθάνεται την επανάσταση του πληκτρολογίου, του καναπέ και του φραπέ και αγωνίζεται κόντρα στους καιρούς να διαμορφώσει μέσα από την ομάδα της «Ζω.Ε.Σ.» (Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων) μια νέα φιλοζωική κουλτούρα στη χώρα μας.

Η Κατερίνα Παπαποστόλου, δασκάλα, εκπαιδεύτρια σκύλων και αρχισυντάκτρια του περιοδικού «Κατοικίδια εν Δράσει» στη συνέντευξη που παραχώρησε στην ιστοσελίδα «Ιστορίες Αδέσποτων» μιλά για τις Ζω.Ε.Σ., τους καβγάδες που γίνονται καθημερινά στο διαδίκτυο πάνω από το πτώμα ενός ζώου ή ενός κακοποιημένου πλάσματος που ζητά βοήθεια, για τις στειρώσεις, τους συλλέκτες ζώων, τον εθελοντισμό, την υπεύθυνη κηδεμονία, τους εκπαιδευτές, τις εγκαταλείψεις και απαντά σε όλους εκείνους που κατηγορούν όσους φροντίζουν τα αδέσποτα ότι προκαλούν σε εποχές που ο συνάνθρωπός τους υποφέρει.

Ιστορίες Αδέσποτων: Πώς ξεκίνησε αυτή η τόσο δυνατή σχέση σας με τα ζώα;

Κατερίνα Παπαποστόλου: Μάλλον γεννήθηκα με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, μιας που θυμάμαι οι γονείς μου να μου λένε πως κάθε φορά που κάποιος μου έφερνε για δώρο κάτι άλλο πέρα από το ο,τιδήποτε που να απεικονίζει ζώο, στεναχωριόμουν βαθιά! Στα τρία μου χρόνια απέκτησα τον πρώτο μου σκύλο, που μου τον χάρισαν από μια γέννα «παράνομη» σε μια αυλή κοντά στο σπίτι μου, στα 9 μου τον επόμενο, στα 17 μου έκανα την πρώτη μου διάσωση μιας 3 ημερών τετράποδης ψυχής από τα σκουπίδια και τότε ξεκίνησε και όλο μου το φιλοζωικό έργο.

Πάρα πολλές διασώσεις, πολλές περιθάλψεις αδέσποτων ζώων, με μια πολύ σημαντική που σημάδεψε και την μετέπειτα ζωή μου! Τον Σεπτέμβριο του 2011 που βρήκα μαχαιρωμένη, με κομμένη ουρά και πυροβολημένη στα πόδια τη Διώνη, τη ψυχή του οράματος μου! Το 2013 βρήκα τον Άξελ, πολύ άγρια κακοποιημένο και τον Πόθο πεταμένο σαν σκουπίδι στην αυλή του σπιτιού μου!

Σήμερα όλοι τους ζούνε μαζί μας ως ισότιμα μέλη της οικογένειάς μας! Διαθέτω ενσυναίσθηση και ευαισθησίες για όλα μα όλα τα ζώα αλλά με το σκύλο θα έλεγα έχω μια ιδιαίτερη σχέση! Τον θεωρώ ένα ον με ιδιαίτερα υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη και τρομερό δείκτη ευφυΐας! Ένα πλάσμα που έχει ήδη προσφέρει στην ανθρωπότητα πολλά και έχει ακόμη να δώσει άλλα τόσα!

Ιστορίες Αδέσποτων: Πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε την ομάδα Ζω.Ε.Σ. (Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων)  και ποιοι άνθρωποι σας βοήθησαν στην προσπάθειά σας;

Κατερίνα Παπαποστόλου: Οι Ζω.Ε.Σ. γεννήθηκαν ως ιδέα μέσα μου στα Χανιά της Κρήτης, ως δασκάλα σ’ ένα χωριό όπου το να σαπίσεις στο ξύλο ένα αδέσποτο ζώο ή να το κρεμάσεις αφού το ξεκοιλιάσεις, ήταν σύνηθες για ένα παιδί δημοτικού. Εμφυτεύθηκε όμως για τα καλά μέσα μου αργότερα στην Αστυπάλαια όπου εν έτη 2005 σε όλο το νησί υπήρχε μόνο ένας δεσποζόμενος ελεύθερος όμως πάντα σκύλος και τα παιδιά δεν είχαν καμιά επαφή με το σκύλο ως κατοικίδιο ζώο και ολοκληρώθηκε κάπου περίπου το 2015 όπου και κατάφερα να δημιουργήσω την ομάδα αυτή.

Ήταν ένας διαρκής 15χρονος αγώνας. Με πολλά εμπόδια στην αρχή, ένα βήμα μπροστά και δέκα πίσω και με ανθρώπους που έστηναν τοίχους τεράστιους μπροστά μου για να λυγίσω. Ο πρώτος άνθρωπος που με βοήθησε είναι η Ζωή Μποζαγλυκίδου, μια σπουδαία ακτιβίστρια στην οποία και έθεσα την ιδέα μου αρχικά και το ξεκινήσαμε με άλλες δύο κοπέλες, την Παναγιώτα Παράσχου και την Αλεξία Μελιδώνη, χωρίς να ξέρουμε καν αν θα πετύχει, και έπειτα κυρίως η Έφη Καραγιάννη, ιδιοκτήτρια του www.alexandriamou.gr, η οποία και με βοήθησε οικονομικά σε όλο αυτό τυπώνοντας όλο το υλικό των ομάδων.

Βασικός συνεργάτης μου υπήρξε ο Δάσκαλός μου Μουμιάδης Δημοσθένης, συμπεριφοριστής και εκπαιδευτής σκύλων, στον οποίο και χρωστώ τη ζωή των δύο σκύλων της ομάδας. Με στήριξε και με στηρίζει με τις επιστημονικές του γνώσεις πάρα πολύ σε όλο αυτό, μη φεύγοντας στιγμή από το πλευρό μου, όποτε τον χρειάστηκα.

Σε καμιά περίπτωση όμως αν δεν είχα την ασταμάτητη και τεράστια στήριξη του κ. Βασίλη Γουλιέλμου, διοργανωτή των μοναδικών φεστιβάλ για τα ζώα συντροφιάς σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, αλλά και εκδότη του περιοδικού του οποίου μου εμπιστεύτηκε να αναλάβω την αρχισυνταξία «Κατοικίδια Εν Δράσει», οι Ζω.Ε.Σ σίγουρα δε θα είχαν την αναγνωρισιμότητα που έχουν σήμερα. Και του είμαι απέραντα ευγνώμων γι’ αυτό! Σε τόσο σημαντικούς ανθρώπους όπως ο κ. Γουλιέλμος δε χρειάζονται άλλωστε μεγάλα λόγια! Μιλούν οι πράξεις τους από μόνες τους!

Ιστορίες Αδέσποτων: Τώρα που αναφέρατε το περιοδικό «Κατοικίδια εν Δράσει», του οποίου έχετε αναλάβει την αρχισυνταξία, ίσως θα έλεγε κάποιος πώς μια ακτιβίστρια εμπλέκεται σ’ ένα περιοδικό, το οποίο προβάλλει και τις καθαρόαιμες φυλές, και ίσως και εκτροφείς που για κάποιους αποτελούν πρόβλημα στις υιοθεσίες αδέσποτων ζώων;

Κατερίνα Παπαποστόλου: Μιας που είμαι πάντα απόλυτα ειλικρινής, ήδη το έχουν πει πολλοί. Στην Ελλάδα άλλωστε σε κάθε δράση υπάρχει αντίδραση! Έχω μάθει χρόνια τώρα να κλείνω τα αυτιά μου σε κάθε «Σειρήνα» που θέλει να με πισωγυρίσει! Καταρχάς ήταν τεράστια η τιμή που μου έκανε ο κ. Γουλιέλμος να μου εμπιστευτεί αυτή τη θέση, αποδεικνύοντας παράλληλα την εμπιστοσύνη του για την «φιλοζωική» μου κρίση στα ελληνικά δρώμενα.

Νιώθω πολύ τυχερή να συναντώ ανθρώπους στο δρόμο μου που σε εποχές όπου τα πάντα περνούν βαθιά κρίση και το χρήμα σε όσους έχει απομείνει κινεί τα νήματα, να υπάρχουν ακόμη επιχειρηματίες οι οποίοι να αγωνίζονται με τον δικό τους τρόπο για την ευζωία των ζώων συντροφιάς στην Ελλάδα. Το περιοδικό αυτό όπως και όλα τα φεστιβάλ που έχουν διοργανωθεί από την εταιρεία WellDone, κάνει τεράστιες προσπάθειες να πατάξει κάθε μορφή βίας στην εκπαίδευση του σκύλου, έχει δώσει φωνή στα αδέσποτα αυτής της χώρας, στους χιλιάδες εθελοντές που μοχθούν καθημερινά για αυτά και έχει δώσει βήμα και σε ανθρώπους της Τέχνης και του Πολιτισμού για να μιλήσουν με λόγο ακαδημαϊκό επιτέλους για τη βαθιά σχέση του ανθρώπου με τα ζώα.

Αυτή η διάκριση από την άλλη της καθαροαιμίας με την ημιαιμία με έχει αλήθεια κουράσει χρόνια τώρα. Σε πόλεμο μονίμως οι φιλόζωοι μεταξύ τους. Αν ρωτάτε την προσωπική μου άποψη, την έχω πει και είναι ξεκάθαρη. Ναι, είμαι κατά της εκτροφής, όσο υπάρχουν 3.000.000 ψυχές στο δρόμο να βασανίζονται κάθε λεπτό. Δεν αναιρώ όμως και το έργο συγκεκριμένων ελάχιστων εκτροφέων αυτής της χώρας που εκτρέφουν σκύλους για συγκεκριμένους σκοπούς και τους μεγαλώνουν με συνθήκες ευζωίας και αγάπης που ούτε καν άνθρωπος δεν έχει.

Είναι επιλογή του καθενός τι θα κάνει. Εγώ δεν κρίνω κανέναν. Τις ακρότητες όμως δεν θα τις υπηρετήσω ποτέ. Το περιοδικό αυτό έχω πεισθεί πως θα αφήσει εποχή στον κόσμο της φιλοζωίας και θα πείσει και τον τελευταίο ψυχικά ελλειμματικό που κάνει χρήση βίας στο ζώο του να αλλάξει δρόμο! Δίχως να κουνά επιδεικτικά το δάχτυλο σε όσους δρούνε διαφορετικά και δίχως να κρίνει τη στάση ζωής του καθενός.

Είναι σημαντικό πλέον κομμάτι της καρδιάς μου και ανήκει στις αξίες μου η στάση ζωής μου με ό,τι καταπιάνομαι να το πηγαίνω με ήθος και καθημερινό αγώνα στη θέση που του αξίζει! Και αυτό το περιοδικό έχει τεράστιες προοπτικές για να φέρει την πολυπόθητη αλλαγή στον τρόπο σκέψης κάθε ανθρώπου που συμπονεί τα πλάσματα αυτά. Θα είναι η φωνή τους!

Ιστορίες Αδέσποτων: Πώς θα μπορούσε κάποιος να γίνει εθελοντής σε μια από τις ομάδες σας σε όλη την Ελλάδα;

Κατερίνα Παπαποστόλου: Το να γίνει κάποιος εθελοντής σε μία από τις 15 ομάδες σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο, απαιτεί σαφώς σεμινάρια τα οποία διοργανώνουμε δωρεάν ως Ζω.Ε.Σ., αλλά και μέσω της Ακαδημίας Kynagon Dog Trainers Academy, για όποιον επιθυμεί να καταρτιστεί καλύτερα πάνω στο θέμα της ψυχολογίας ενός σκύλου.

Από κει και έπειτα εμείς εθελοντές χρειαζόμαστε πάντα όχι μόνο για τα σχολεία αλλά και για πολλές δημόσιες δράσεις στις οποίες λαμβάνουμε μέρος. Η προθυμία για να ενταχθούν στις ομάδες δεν είναι μεγάλη και αυτό από μόνο του καταδείχνει σαφώς πως και ο εθελοντισμός περνάει κρίση στην Ελλάδα όπως και πολλές αξίες σε αυτή τη χώρα.

Οι δε συνάδελφοι εκπαιδευτικοί που εξέφρασαν ενδιαφέρον να ενταχθούν  στην ομάδα αυτή ελάχιστοι! Θέλει δύναμη ψυχής να τελειώνεις την εργασία σου στο σχολείο και μετά να δρας εθελοντικά. Πολλοί θα πούνε μα οι μισθοί είναι τόσο χαμηλοί, πώς είναι δυνατόν να καλύπτεις τα μεταφορικά για μια ενημέρωση μόνος σου. Γνωρίζω εγώ ανθρώπους με πολύ χαμηλότερους μισθούς που φροντίζουν πάρα πολλά ζώα και παράλληλα ζούνε με αξιοπρέπεια. Ένας καφές λιγότερος την ημέρα είναι σημαντική βοήθεια για ένα καταφύγιο π.χ.! Αλλά ποιος το κάνει!

Η Ελλάδα βογκάει οικονομικά, αλλά τα café και τα εστιατόρια είναι γεμάτα! Τα café από νέους χωρίς οράματα, μόνιμα εξαρτημένους από τα χρήματα του μπαμπά και τα εστιατόρια από ενήλικες του «δε βαριέσαι τώρα, χαμένη αυτή η εποχή». Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως αν κάποιος επιθυμεί να βοηθήσει στο έργο μας, μπορεί με ένα μήνυμα στη σελίδα μας στο facebook να στείλει ένα σύντομο βιογραφικό του και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας. Κατανοείτε βέβαια πως είμαι πολύ προσεκτική στην επιλογή των ατόμων που θα πλαισιώσουν τις ομάδες και θα εισαχθούν στα σχολεία.

Έχω κατηγορηθεί και για αυτό! Είναι δυνατόν να εντάξω στην ομάδα μου άτομα τα οποία όλη την ημέρα χυδαιολογούν απολύτως ακραία και καταριούνται, αλλά και φασιστικά απαιτούν να έχει κάποιος την ίδια άποψη με αυτούς; Δεν αρκεί μόνο η αγάπη για τα ζώα! Χρειάζεται επιστημονικές βάσεις, αγάπη κυρίως για τα παιδιά, πολλή υπομονή και ικανότητα επικοινωνίας με αυτές τις ψυχές.

Σκύλοι θα μπούνε στην κάθε ομάδα μόνο όταν είναι στο έπακρο εκπαιδευμένοι για αυτό που ζητάμε, ώστε να χτίζουμε σχέσεις αμοιβαίας εμπιστοσύνης ανάμεσα σε παιδιά και σκυλιά. Και δεν είναι και η ουσία του προγράμματος μιας που οι ενημερώσεις μας δεν είναι αποκλειστικά και μόνο κυνοφιλικές.

Ιστορίες Αδέσποτων: Η ύπαρξη ενός τόσο μεγάλου αριθμού αδέσποτων ζώων δεν τιμά καθόλου τη χώρα μας. Με ποιους τρόπους θα μπορούσε να δοθεί ένα τέλος στις εγκαταλείψεις των ζώων που δεν φταίνε σε τίποτα και σε ποιο βαθμό θα συμβάλουν προς αυτή την κατεύθυνση οι Ζω.Ε.Σ.;

Κατερίνα Παπαποστόλου: Λύση υπάρχει. Και η λύση του προβλήματος των εκατομμυρίων αδέσποτων ζώων βρίσκεται πρωταρχικά στην παιδεία και έπειτα στην υιοθεσία από την πλευρά των Ελλήνων πολιτών, στις αυστηρές ποινές για τους παραβάτες από την πλευρά της πολιτείας, στην τιμωρία των παραβατών από την πλευρά της αστυνομίας και της ελληνικής δικαιοσύνης, αλλά κυρίως στην ανάληψη της υποχρέωσης από τον κάθε ένα από εμάς για σεβασμό και προστασία όλων των πλασμάτων της γης που βρίσκονται σε κίνδυνο. Στην συνειδητοποίηση πως σε αυτόν τον κόσμο είμαστε περαστικοί, και όσο και αν πλουτίσουμε υλικά, όσο δεν προσφέρουμε συναισθηματικά, αυτό το πέρασμα δεν το κάνουμε καλά.

Οι Ζω.Ε.Σ. από μόνες τους όχι, δεν μπορούν να λύσουν το θέμα των αδέσποτων ψυχών που βασανίζονται καθημερινά στην κόλαση που λέγεται «ζωή στους ελληνικούς δρόμους και στα κυνοκομεία κολαστήρια». Μπορούν όμως να συμβάλλουν τα μέγιστα στη διαμόρφωση μιας νέας φιλοζωικής κουλτούρας. Δε βαδίζω στα τυφλά! Η πίστη μου στη δύναμη των ζωοφιλικών ενημερώσεων σε όποιον χώρο δρούνε παιδιά, ως το μοναδικό μέσο της αλλαγής της παιδείας και της κουλτούρας του, είναι τεράστια, ακλόνητη, ανίκητη και με τρομερές προδιαγραφές. Ποτέ δε με ενδιέφερε πόσους μαζί μου θα πάρω!

Εγώ και μόνη μου και από το χέρι τα άδολα κομμάτια της ζωής μου πάω! Έτσι έρχεται η αλλαγή! Ούτε από τον καναπέ ούτε από τους ακτιβισμούς του πληκτρολογίου όπου με το πάτημα ενός κουμπιού σώζεις τα δάση του Αμαζονίου, στέλνεις νερό στην Αφρική ή ψηφίζεις για ο,τιδήποτε θέλεις να αλλάξει. Με τους ακτιβισμούς του πληκτρολογίου καμιά αδέσποτη ψυχή ποτέ δε σώθηκε.

Προσωπικά με όλα αυτά τα ψηφίσματα στο διαδίκτυο δεν έχω δει κάτι να αλλάζει ή να εισακούεται η φωνή μας. Αυτές οι υπογραφές πιστέψτε με δεν ασκούν καμιά μορφή πίεσης τελικά και ούτε αλλάζουν την κατάσταση στο δρόμο που ολοένα γίνεται χειρότερη για όλα τα πλάσματα που έμειναν χωρίς στέγη, χωρίς οικογένεια, χωρίς αγάπη! Εμείς πρέπει να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε στον κόσμο να δούμε!

Ιστορίες Αδέσποτων: Καθημερινά γινόμαστε αποδέκτες φρικαλέων κακοποιήσεων αδέσποτων και δεσποζόμενων ζώων. Πώς αισθάνεστε και τι σκέφτεστε μαθαίνοντας τέτοιου είδους περιστατικά;

Κατερίνα Παπαποστόλου: Πώς να αισθάνομαι γενικά όταν βλέπω καταφύγια εθελοντών χωρίς πόρους να παλεύουν να φροντίσουν τα αδέσποτα, χωρίς κρατική επιχορήγηση, Δήμους να δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση, και να μη διαθέτουν το παραμικρό ευρώ για τη διαχείριση των αδέσποτων ζώων, φιλοζωικές να λογομαχούν στο διαδίκτυο, λες και έχουν τόσο ανυπέρβλητα θέματα να τους χωρίζουν, «φιλόζωοι» να καταριούνται και να χυδαιολογούν όλη μέρα, κηδεμόνες να εγκαταλείπουν τα ζώα τους γιατί μεταναστεύουν στο εξωτερικό, νεογέννητα ζώα να πετιούνται στα σκουπίδια και άλλα να εγκαταλείπονται δεμένα στα βουνά, σε πάρκα, έξω από σχολεία και αυλές με την «προίκα» τους που αποδεικνύει μάλιστα πως είχαν το ζώο τους σαν μέλος της οικογένειας τους και σε ειδικές περιπτώσεις ακόμη και με «μελοδραματικά» σημειώματα.

Από την ἀλλη, pet shop να πουλάνε ακόμη σε κλουβιά ζώα, εκπαιδευτές να δηλώνουν «θετικοί», αλλά να φορούν πνίχτες και ηλεκτρικά κολάρα στα σκυλιά για να τα εκπαιδεύσουν, τονίζοντας στους κηδεμόνες πως μόνο έτσι «σπάει ο τσαμπουκάς τους», παράνομοι εκτροφείς να ξεφυτρώνουν από παντού, σελίδες στο διαδίκτυο για παράνομα ζευγαρώματα και πουθενά σχεδόν πλήρης εφαρμογή των νόμων.

Την ίδια στιγμή που οι «φιλόζωοι» λογομαχούν στο διαδίκτυο για το ποιος έσωσε πρώτος ένα ζώο ή έδωσε τα περισσότερα χρήματα για αυτό, ένα ακόμη ζώο πεθαίνει από τα χέρια ψυχικά άρρωστων που κυκλοφορούν ελεύθεροι και είναι για τα παιδιά που έρχονται επικίνδυνοι. Και όσοι δεν αγαπάνε τα ζώα, ας παλέψουν τουλάχιστον για αυτά τα παιδιά, αν όντως τα νοιάζονται περισσότερο

Θεωρώ πάντως πως όλες αυτές οι σοκαριστικές εικόνες και τα βίντεο κακοποίησης, εκτός του ότι όλους εμάς μας θλίβουν βαθιά, ούτε προκαλούν τη συμπόνια του κόσμου ούτε νουθετούν τους μελλοντικούς εγκληματίες. Ίσα- ίσα θεωρώ τους οπλίζουν για το επόμενο έγκλημα, δίνοντας τους ιδέες!

Ιστορίες Αδέσποτων: Πώς αντιμετωπίζετε όλους εκείνους που εγκαταλείπουν τα ζώα τους;

Κατερίνα Παπαποστόλου: Πώς να τους αντιμετωπίσω; Με μηδενική συναισθηματική νοημοσύνη και με πολλά δυστυχώς ψυχολογικά προβλήματα, επικίνδυνους για τη ζωή όσων τους συναναστρέφονται. Κρατώ όσο μπορώ τη ψυχραιμία μου και αναρωτιέμαι καμιά φορά πως ακόμη και τα παλιά μας ρούχα, παπούτσια ή αντικείμενα που τα βαρεθήκαμε τα χαρίζουμε σε όποιους τα έχουν ανάγκη.

Θέλετε να σας πω μια ιστορία από την παιδική μου ηλικία που η αλήθεια είναι ότι δεν την έχω αναφέρει ποτέ; Ήμασταν σε μια παρέα όπου ένας από μας κρατούσε στα χέρια του ένα μπουκαλάκι νερό κι ένας συμμαθητής μου του ζήτησε να του το δώσει, αφού δεν το ήθελε. Εκείνος προτίμησε να το πετάξει αντί να το δώσει σε κείνον που διψούσε.

Ξέρετε είναι γελοίο για άλλους αλλά εμένα με σημάδεψε βαθιά. Αυτός ήταν και είναι ο κόσμος μας. Αναφέρω την ιστορία γιατί ο ίδιος «άνθρωπος» από ότι έμαθα πολλά – πολλά χρόνια μετά μετέφερε τη μητέρα του σε γηροκομείο όπου στην κυριολεξία την παράτησε. Για τα δύο σκυλιά της δεν τόλμησα καν να ρωτήσω. Όλα είναι αλυσίδα!

Πόσες φορές βάζω τα δυνατά μου να εξηγήσω τη ψυχολογία ενός ανθρώπου που έχει το θάρρος να ξυπνήσει το πρωί, να ετοιμαστεί, να μαζέψει την προίκα του σκύλου του, να τον βάλει στο λουρί και κείνος γεμάτος χαρά να τον ακολουθήσει και να μην γνωρίζει πως είναι για κείνον η τελευταία του βόλτα και να τον παρατήσει στο βουνό.

Βέβαια όσο πλέον μέσω του διαδικτύου διαφαίνεται η ευαισθησία όλων αυτών των ανθρώπων ηρώων που συμπονούν τα πλάσματα αυτά, όλοι αυτοί οι υπάνθρωποι τα παρατάνε πλέον σε πάρκα, ώστε να μεταθέσουν το πρόβλημα στον πρώτο ευαίσθητο που θα περάσει και δε θα δεχτεί στη συνείδησή του να αφήσει το ζώο εκεί δεμένο.

Είμαι τόσο απογοητευμένη πολύ συχνά αλλά έχω βάλει στόχο ζωής όσα παιδιά περάσουν από τα χέρια μου είτε μέσω της διδασκαλίας μου στο σχολείο είτε μέσα από τις Ζω.Ε.Σ. να γίνουν υπεύθυνοι κηδεμόνες κρατώντας από το χέρι τα κατοικίδια τους μέχρι την τελευταία τους πνοή! Αυτό και μόνο σημαίνει υπεύθυνη κηδεμονία ζώου. Τελεία και παύλα!

Ιστορίες Αδέσποτων: Η στείρωση είναι ακόμα ένα θέμα αντιπαράθεσης μεταξύ των φιλόζωων. Εσείς είστε υπέρ ή κατά της στείρωσης;

Κατερίνα Παπαποστόλου: Όποιος δηλώνει φιλόζωος και δεν είναι υπέρ της στείρωσης πολύ απλά είτε δεν είναι τελικά φιλόζωος είτε είναι συλλέκτης ζώων. Και δυστυχώς οι συλλέκτες ζώων στην Ελλάδα πληθαίνουν. Όταν όλα όσα ζώα έχω είναι εμβολιασμένα, τσιπαρισμένα, στειρωμένα, απολαμβάνουν την απαραίτητη ετήσια κτηνιατρική περίθαλψη, έχουν την απαραίτητη τροφή, καθαρό νερό, την απαραίτητη εκτόνωση και αγάπη και ζούνε στις ιδανικές συνθήκες θερμοκρασίας για αυτά, δηλαδή απολαμβάνουν την πρέπουσα ευζωία που τους αξίζει, τότε ναι! Ας βλέπω σπίτια και με 150 και 200 ζώα!

Κάποτε κατηγορήθηκα ότι ακυρώνω έτσι τον αγώνα των ανθρώπων που διατηρούν χώρους με 200 και 300 ζώα. Εγώ δε μίλησα ποτέ για τεράστια κτήματα με κατασκευές για ζώα, μίλησα ξεκάθαρα για διαμερίσματα και μονοκατοικίες, όπου ας με συγχωρήσουν, αλλά δε θεωρώ πως εκεί μέσα μπορούν να ζήσουν με ευζωία 50 και 100 σκύλοι! Όσο πιστεύεις πως μπορείς να τα σώσεις όλα δυστυχώς ονειροβατείς. Ένα μαζεύεις και από πίσω του ο επόμενος παρατάει άλλα δέκα.

Η μοναδική λύση της μείωσης του αδέσποτου πληθυσμού είναι η στείρωση όλων των αδέσποτων αλλά και των δεσποζόμενων ζώων. Δεν  μπορείς να λες πως θέλω ένα παιδί του παιδιού μου, όταν δίπλα σου ένα κουτάβι αργοπεθαίνει μέσα στα σκουπίδια! Πολύ απλά δεν μπορείς! Ούτε να λες πως θέλω ο σκύλος μου να βιώσει τον «έρωτα» τουλάχιστον μια φορά, όταν αυτό δεν έχει καμιά επιστημονική βάση, απλά υπάρχουν κτηνίατροι ανίδεοι που το υποστηρίζουν και δεν ενημερώνουν για ποιους ιατρικούς λόγους κάνεις στείρωση στο ζώο σου πέρα από τους ηθικούς.

Όσοι επίσης επιμένουν πως δεν θέλουν να πάνε κόντρα στη φύση των ζώων τους, ας πάνε να ζήσουν και κείνοι όπως οι πρωτόγονοι! Μια μέρα χωρίς ρούχα, χωρίς τροφή και νερό, στο δρόμο με 2 μέτρα χιόνι, να τους χτυπάνε με ξύλα, να τους καίνε, να τους μαχαιρώνουν, να τους ρίχνουν φόλες, να τους τραυματίζουν με τα αυτοκίνητα και να τους δένουν χειροπόδαρα να τους πετάνε στα ποτάμια. Να συνεχίσω; Και αν επιβιώσουν, ας έρθουν να μας μιλήσουν με επιχειρήματα!

Ιστορίες Αδέσποτων: Τι συμβουλές θα δίνατε σε έναν νέο κηδεμόνα κατοικίδιου ζώου ως εκπαιδεύτρια σκύλων;

Κατερίνα Παπαποστόλου: Οι σκύλοι εκπαιδεύονται καταρχάς με απόλυτη αγάπη, υπομονή και κατανόηση. Εκπαιδεύονται αφού μάθουμε εμείς τη γλώσσα των σκύλων. Όχι μέσα από βίντεο που βλέπουμε στο διαδίκτυο, όχι από συμβουλές φίλων, όχι από υποθέσεις που κάνουμε!

Οι απόψεις που ακούγονται «δείξε στον σκύλο σου ποιος είναι το αφεντικό», έχουν καταστρέψει ψυχικά πολλά ζώα. Όταν αποφασίζουμε την κηδεμονία ενός σκύλου, δεν είμαστε ιδιοκτήτες του, μιας που δεν είναι αντικείμενο, αποφασίζουμε ταυτόχρονα πως κρατάμε από το χέρι ένα παιδί που δε μεγαλώνει ποτέ και στεκόμαστε δίπλα του μέχρι την τελευταία του πνοή.

Ένα πλάσμα, το οποίο αγαπάει άδολα, συγχωρεί και ξεχνάει τα πάντα, είναι δυνατόν να του φέρεσαι με βία; Θα μου πείτε πολλές φορές δεν μπορούμε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας στη ζημιά που έκανε το κουτάβι μας. Ε τότε δεν ήμασταν έτοιμοι να πάρουμε σκύλο, ή πήραμε αλλά δεν απευθυνθήκαμε σ’ έναν απόλυτα θετικό εκπαιδευτή ή δεν ακούσαμε τις συμβουλές του.

Ούτε η λέξη θετικός εκπαιδευτής μου αρέσει! Τι σημαίνει θετικός; Τα αυτονόητα θα απαιτούμε; Οι σκύλοι χρειάζονται χώρο, χρόνο και χρήμα. Όχι πολλά, αλλά χρειάζονται! Για να ζουν με απόλυτη ευζωία που σημαίνει πως «ξοδεύω» τον απαραίτητο χρόνο, χώρο στη ζωή μου και χρήμα που απαιτείται για να νιώθει το ζώο μου καλά και ασφαλές κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη της ζωής του.

Ιστορίες Αδέσποτων: Πώς μπορεί τελικά να κινητοποιηθεί ο κόσμος ώστε να υπάρξει μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση σχετικά με την κακοποίηση και τη φροντίδα των ζώων;

Κατερίνα Παπαποστόλου: Ο κόσμος θα ευαισθητοποιηθεί όταν όλοι εμείς που αποφασίσαμε να φέρουμε την αλλαγή, κλείσουμε το στόμα μας στο τι κάναμε, πόσα ζώα σώσαμε και μειώσουμε τη δίψα μας να αποκτήσουμε κοινό στο facebook που θα θεοποιεί τα κατορθώματα μας.

Για όλους όσους απομακρύνθηκαν από τα φιλοζωικά απογοητευμένοι, τεράστιο μερίδιο ευθύνης έχουμε όλοι εμείς οι φιλόζωοι με όλους τους καβγάδες που διαδραματίζονται καθημερινά στο διαδίκτυο πάνω από το πτώμα ενός ζώου ή ενός κακοποιημένου που ζητάει βοήθεια απεγνωσμένο.

Είμαι πολύ περήφανη που τόσο εγώ όσο και όλοι όσοι απαρτίζουν τις Ζω.Ε.Σ. ουδέποτε μπλεχτήκαμε σε τέτοιες ιστορίες που το μόνο που κάνουν είναι να στοχοποιούν όλους τους φιλόζωους ως γραφικούς, τρελούς, μισάνθρωπους και απατεώνες. Οι αγώνες για την επανάκτηση των δικαιωμάτων των ζώων θα πρέπει να μας βρούνε όλους ενωμένους. Όταν όλοι μας τα συμπονούμε, δεν υπάρχει τίποτα απολύτως να μας χωρίζει.

Οι Ζω.Ε.Σ. δε θα πάρουν ποτέ μέρος σε όλο αυτό το «θέατρο του παραλόγου» και δε δήλωσαν ποτέ πως δημιουργήθηκαν για να κάνουν περισυλλογή και περίθαλψη ζώων, γιατί για όλους εμάς που τις απαρτίζουμε για κάθε ζώο που πεθαίνει ευθύνεται το περιβάλλον του και εμείς αυτό ήρθαμε να αλλάξουμε. Αν πιστεύουν όλοι εκείνοι που όλη τη μέρα χυδαιολογούν στο facebook και καταριούνται τους δράστες και τις οικογένειες τους πως συνεισφέρουν θετικά στα φιλοζωικά, ας έρθουν να μου το αποδείξουν.

Αυτές οι τακτικές δεν αρμόζουν σε ανθρώπους που διαβαίνουν τις πόρτες των σχολείων και σίγουρα δεν αρμόζουν στο ήθος και στην πορεία μου μέχρι τώρα. Αν θιχτώ  εγώ προσωπικά, έχω την επιλογή του δρόμου της δικαιοσύνης. Στο facebook με 10 αυλικούς από δίπλα και άλλους 20 εχθρούς πάντως σίγουρα δε θα δικαιωθώ!

Συνήθως κλείνω τα μάτια και γυρνώ την πλάτη σε όλα αυτά, γιατί με απομακρύνουν από τον βασικό μου στόχο! Και είμαι έτοιμη για την οποιαδήποτε κριτική! Δεν είναι εύκολα άλλωστε αποδεκτό πως μια δασκάλα δημόσιος υπάλληλος, δεν σταματά να σπουδάζει από τα 17 της χρόνια μέχρι σήμερα, δρα εθελοντικά ασταμάτητα από τα 15 της, σώζει ζώα μόνη της χωρίς να το διατυμπανίζει και μετά το πέρας του ωραρίου της στο σχολείο προσφέρει αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες της για το κοινό καλό! Ακόμη και τα Σαββατοκύριακα!

Ιστορίες Αδέσποτων: Πόσο φιλόζωοι θεωρείτε ότι είναι οι Έλληνες;

Κατερίνα Παπαποστόλου: Οι Έλληνες θεωρώ είμαστε ίσως ο πιο οπισθοδρομικός λαός σε θέματα ευαισθητοποίησης στα φιλοζωικά. Τα καθημερινά εγκλήματα, οι κακοποιήσεις αδέσποτων αλλά και δεσποζόμενων και οι εγκαταλείψεις ζώων το αποδεικνύουν κάθε ώρα.

Και θα πει τώρα κάποιος μα εδώ στην Κίνα τρώνε τους σκύλους και σε άλλες χώρες έχουν οίκους ανοχής. Τους οποίους βέβαια να το αναφέρουμε και αυτό λέγεται πως μεγάλο ποσοστό τους γεμίζουν με ζώα που φεύγουν από την Ελλάδα. Ούτε ξέρεις τι να πιστέψεις.

Θεωρώ πως ένα σοκαριστικό ποσοστό Ελλήνων πολιτών δεν έχουν ιδέα από το τι σημαίνει «3.000.000 περίπου αδέσποτα στην χωρίς κανένα έλεος για αυτά Ελλάδα». Πουθενά μηχανισμοί πρόληψης, και τα μέτρα καταστολής παντελώς ανεπαρκή και αναποτελεσματικά. Υπάρχουν όμως Δήμοι που ξεκινούν κινητοποιήσεις στον ζωοφιλικό τομέα και αυτό μου δίνει μεγάλο θάρρος για το μέλλον.

Ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών επίσης είναι ευαισθητοποιημένα απέναντι στα ζώα και αυτό από μόνο του είναι τόσο ελπιδοφόρο για τη ριζική αλλαγή που θέλουμε να φέρουμε! Στη μια χούφτα ισορροπημένων εθελοντών που θυσιάζουν χρόνο, χώρο και χρήμα για αυτά τα βασανισμένα πλάσματα και στα παιδιά βασίζω εγώ τις ελπίδες μου για μια πολιτισμένη κοινωνία με σεβασμό προς τα ζώα και στον ερχομό μιας μέρας που θα αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες που μας αναλογούν και θα θέσουμε επιτέλους σε προτεραιότητα το γενικό συμφέρον από το προσωπικό, αφού μάθουμε να σεβόμαστε οποιαδήποτε μορφή ζωής στον πλανήτη που εγωιστικά καθημερινά καταπατούμε.

Σε κάθε άλλη περίπτωση δεν προσφέρουμε καμία υπηρεσία στους άλλους παρά μόνο στον εαυτό μας. Ακροβατώ συχνά ανάμεσα σε αλήθειες και ψέματα από όσα ακούω και ειλικρινά δεν ξέρω πλέον τι να πρωτοπιστέψω. Τα έχω διαγράψει όλα στο μυαλό μου, έχω πάρει μια βαθιά ανάσα, έχω μέσα μου γκρεμίσει συθέμελα όλο το σημερινό ζωοφιλικό κατεστημένο και έχω αποφάσισα να χτίσω από την αρχή νέους δρόμους με προοπτικές.

Ιστορίες Αδέσποτων: Οι Ζω.Ε.Σ. ως εθελοντική ομάδα με τόσο μεγάλο έργο πανελλαδικά πώς στηρίζουν οικονομικά όλον αυτόν τον αγώνα;

Κατερίνα Παπαποστόλου: Οι Ζω.Ε.Σ. δεν έχουν  κανένα μεγάλο χορηγό και ό, τι βλέπετε είναι με χρήματα κυρίως δικά μου αλλά και των εθελοντών μου! Μοναδική η βοήθεια της Έφης Καραγιάννη, ιδιοκτήτριας του www.alexandriamou.gr, που έχει τυπώσει και το μεγαλύτερο μέρος του υλικού μας και πάντα θα της είμαι ευγνώμων αλλά και του Pet Shop Amazonios, που είναι επίσης δίπλα μας στις δημόσιες δράσεις μας.

Οι εθελοντές μου ουδέποτε αρνήθηκαν ενημέρωση γιατί δε τους καλύφθηκαν τα μεταφορικά τους σε περιοχές απομακρυσμένες από τη βάση της ομάδας τους και όταν χρειάστηκε τύπωσαν οι ίδιοι το υλικό τους. Αν δεν είχαμε όμως την πολύτιμη στήριξη του κ. Γουλιέλμου Βασίλη, διοργανωτή όλων των μεγάλων φεστιβάλ για κατοικίδια στην Ελλάδα σαφέστατα δε θα μας είχε μάθει τόσος πολύς κόσμος και ίσως και να ήμασταν ακόμη στην αρχή, ειδικά στην Νότια Ελλάδα! Μας έδωσε βήμα να μεταδώσουμε το όραμα μας σε εποχές που κάθε κίνηση ριζικής αλλαγής φιμώνεται και τελικά καταπνίγεται.

Κανείς σχεδόν που «μεγαλοδραστηριοποιείται» στο χώρο των κατοικίδιων ζώων προς το παρόν δε με πλησίασε και αυτό αποδεικνύει περίτρανα πως δε θεωρείται ακόμη στην Ελλάδα αναγκαίο να στηριχθεί μια ομάδα που βλέπει το θέμα των αδέσποτων ζώων στη βάση του. Ίσως γιατί αργούν να φανούν τα αποτελέσματά του.

 Εγώ πάντως κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια γιατί όλα αυτά τα χρόνια που δρω ακτιβιστικά ή ως ιδρύτρια της ομάδας αυτής ουδέποτε κανείς έχει να μου προσάψει ότι «χρηματίστηκα». Βοηθάω πάρα πολλά ζώα αλλά έχω αποφασίσει να μη «διαφημίζω» το έργο μου. Ποιον νοιάζει άλλωστε! Για πολλούς «φιλόζωους», αφού δε φαίνομαι, είμαι ανενεργή ακτιβιστικά και επομένως μη αποδοτική στο φιλοζωικό καλό.

Αν στεκόμουν όμως σε ό,τι άκουγα ή διάβαζα δε θα είχα καταφέρει να συναντήσω και να μπω στις καρδιές 40.000 σχεδόν παιδιών μέχρι σήμερα είτε ως δασκάλα, είτε με τις Ζω.Ε.Σ. είτε κατά τη διάρκεια της κοινωνικοποίησης και εκπαίδευσης των τριών σκύλων μου.

Ιστορίες Αδέσποτων: Στο διαδίκτυο καθημερινά διακρίνουμε μια διαμάχη μεταξύ εκείνων που  φροντίζουν και αγωνιούν για τα ζώα και εκείνων που τους κατηγορούν ότι προκαλούν σε εποχές που ο συνάνθρωπός τους υποφέρει. Τι έχετε να πείτε πάνω σ’ αυτό;

Κατερίνα Παπαποστόλου: Είναι θα έλεγα ο μοναδικός τρόπος να μας «πολεμήσουν» όλοι εκείνοι που αγαπούν τόσο πολύ τον εαυτό τους, ώστε δεν του επιτρέπουν να βοηθήσει  κανέναν που υποφέρει είτε άνθρωπο είτε ζώο. Σε αυτούς ανήκουν σίγουρα και οι επαναστάτες του καναπέ και του πληκτρολογίου. Θεωρώ την κριτική αυτή αν μη τι άλλο αστεία.

Αυτό το ότι όσοι αγαπάνε τα ζώα, μισούν τους ανθρώπους μας κρατά πολύ πίσω ως χώρα. Από την άλλη αν όλοι αυτοί που μας κατηγορούν ξεχύνονταν στους δρόμους για να φροντίσουν αστέγους και άπορους, θα μιλούσαμε πραγματικά για μια νέα Ελλάδα.

Και η κοινωνία οφείλει να αναπλαισιωθεί και να λειτουργήσει στηρικτικά ως προς τις ευαίσθητες και ευπαθείς ομάδες «ατόμων» της, με απώτερο στόχο τη μετατροπή σε έναν πολιτισμένο, δίκαιο κόσμο συνύπαρξης και ανεκτικότητας! Η αγάπη δεν έχει ούτε χρώμα ούτε όρια. Εγώ προσωπικά όλους αυτούς ούτε καν τους «βλέπω».

Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια και να προσποιηθώ ότι όλα βαίνουν καλώς όταν γύρω μου επικρατεί μια αθλιότητα στο θέμα των ζώων και των ανθρώπων. Ο καθένας μας ας κάνει την αυτοκριτική του, γιατί πορεύεται όπως ο ίδιος πιστεύει πως γαληνεύει η ψυχή του. Εγώ πάντως θα παραμένω πάντα «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά», περήφανη για τις επιλογές μου και τυχερή για τους σπουδαίους ανθρώπους που τις πλαισιώνουν.

Παραμένω πάντα ακλόνητη στο στόχο μου, κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου.

Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε ϕορά και προχωράω.

Ακόμη και μόνη να μείνω πάλι θα προχωράω! Σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και εγώ ανήκω περήφανα σ’ αυτούς.