Η οικογένεια μετακόμισε στην Αθήνα στο τέλος του Ιούνη, σε μια ήσυχη γειτονιά γεμάτη παιδάκια, χωρίς κίνηση αυτοκινήτων. Για πρώτη φορά ο 11χρονος Ξενοφών, μπορούσε να βγαίνει μόνος εκτός σπιτιού. Γνωρίστηκε αμέσως με όλα τα παιδιά κι άρχισαν να χτίζονται νέες φιλίες. Υπάρχουν αρκετές γάτες στη γειτονιά (αδέσποτες) και σχεδόν όλα τα σπίτια, έχουν ένα σκύλο “φύλακα”. Μια από τις αδέσποτες γάτες, είχε γεννήσει δυο γατάκια στα μέσα του Απρίλη. Το ένα από αυτά, έδειχνε άρρωστο. Ήταν πολύ αδύνατο και το τρίχωμα του, σχεδόν ξεμαλλιασμένο. Το άλλο ήταν όμορφο με λαμπερό τρίχωμα. Ο Ξενοφών, παρακίνησε τα παιδιά της γειτονιάς να δώσουν ονόματα σε όλες τις αδέσποτες γάτες και τα γατάκια. Έτσι, το γατάκι με το λαμπερό τρίχωμα ονομάστηκε “Μίκυ”, μια μεγάλη γάτα που ήταν πολύ μακρουλή και ντελικάτη για τα μάτια του Ξενοφώντα, ονομάστηκε “Σπαγγέτι” και μια άλλη με τρία χρώματα στη ράχη της, ονομάστηκε “Ανάμικτη”. Κάπως έτσι, πήραν το όνομα τους όλες σχεδόν οι γάτες της γειτονιάς. Το άρρωστο γατάκι το ονόμασαν Γλύκα, γιατί κανείς τους δεν υπολόγιζε ότι θα ζήσει, κι ήθελαν με το όνομα αυτό, να εκφράσουν τη συμπάθεια και τη συμπόνια τους για την άσχημη κατάσταση του.
Ο Ξενοφών είχε βάλει στον κήπο του σπιτιού του, μπολάκια με τροφή και νερό για κάθε γατάκι που τριγύριζε στη γειτονιά. Φυσικά, η μεγάλη μεταλλική, πράσινη πόρτα, παρέμενε ανοιχτή, όλη μέρα κι όλη νύχτα, γιατί παρόλο που τα αδέσποτα γατάκια μπορούσαν να μπουν στον κήπο περνώντας απ’ τα κάγκελα της μάντρας, ο Ξενοφών ήθελε να νιώθουν ευπρόσδεκτα. Κάθε φορά που έβγαινε έξω για παιχνίδι, μόνο το άρρωστο γατάκι τον ακολουθούσε. Ακόμα και στο σούπερ μάρκετ πήγαινε μαζί του. Περνούσε όλη την ημέρα του μπροστά στην πόρτα τους ή μπροστά στο αυτοκίνητο τους. Ο Ξενοφών απολάμβανε αυτή την αδυναμία που του είχε το γατάκι.
Μια μέρα, ήρθε στο σπίτι με το γατάκι αγκαλιά και με ύφος σχεδόν πανικόβλητος, είπε στους γονείς του: “Νομίζω πως δεν είναι καθόλου καλά, θα πεθάνει….κάντε κάτι. Θέλω να το υιοθετήσουμε”. Αφού έκαναν μια μεγααααααάλη συζήτηση μαζί του για την ευθύνη της υιοθεσίας, δέχτηκαν να προσθέσουν στην οικογένεια τους ένα νέο μέλος.
Πήγανε την ίδια κιόλας μέρα στον κτηνίατρο κι ακολούθησαν μια θεραπεία, η οποία αρχικά φαινόταν να μην έχει αποτέλεσμα. Ο Ξενοφών όμως, ήταν αποφασισμένος να το κρατήσει στη ζωή. Το είχε συνεχώς στην αγκαλιά του, δεν έβγαινε για παιχνίδι στη γειτονιά κι είχε παρατήσει τελείως τον καινούριο του υπολογιστή. Του έδωσε αγάπη και το ανέστησε. Του έδωσε και όνομα, Ζέλντα! Ένα όνομα που δεν έβρισκε σύμφωνη τη μαμά του Ξενοφώντα. Το όνομα αυτό έλεγε, ταιριάζει σε μεγαλόσωμες και δυνατές γάτες. Ο Ξενοφών, δεν άκουγε κουβέντα!
Η Ζέλντα είναι τώρα 5,5 μηνών κι είναι υγιής και πανέμορφη!
Μετά το θαύμα της Ζέλντα, ο Ξενοφών κι οι φίλοι του, σκέφτηκαν πως μπορούσαν να σώσουν κι άλλα γατάκια, που πιθανόν κινδύνευαν από έλλειψη τροφής κι αγάπης κι έφτιαξαν μια σούπερ ομάδα για την προστασία τους. Μία ομάδα από αυτές που πολλοί ενήλικες θα ζήλευαν για την συνέπεια και την οργανωτικότητα της. Αφού ζήτησαν πρώτα την άδεια των γονιών τους, πήραν ένα καρότσι από τον Σκλαβενίτη κι ένα τσουβάλι τροφή που παρήγγειλε ο Ξενοφών από τον μπαμπά του και τ’ απογεύματα, γυρνάνε στη γειτονιά κι αφήνουν τροφή, σε όλα τα σημεία που πιστεύουν ότι πηγαίνουν οι γάτες. Μα ο Ξενοφών, δεν σταμάτησε εκεί. Έφτιαξε στον κήπο τους, με ξύλα και άλλα υλικά από σκουπίδια που μάζεψε, ένα υποτυπώδες σπιτάκι, που όποτε το επιθυμούν, φιλοξενούνται ο Σπαγγέτι, η Ανάμικτη καθώς κι η Μίκυ, η αδερφή της Ζέλντα μαζί με τη μαμά τους.
Του έγινε μεγάλο μάθημα, το γεγονός ότι η Ζέλντα, που ήταν άσχημη και άρρωστη, τώρα είναι το αντικείμενο της “ζήλιας”, από την πανέμορφη αδερφή της κι από άλλες γάτες της γειτονιάς.
Όταν ένας πυροσβέστης σώζει ένα γατάκι από φωτιά, γίνεται viral στα social media και όλοι τον θαυμάζουμε. Λέμε πως είναι ήρωας! Όταν όμως ένα εντεκάχρονο παιδί κι η παρέα του κάνουν κάτι τέτοιο, είναι ακόμα πιο αξιοζήλευτο. Ειδικά, όταν αυτά τα παιδιά, ζουν σε μια Ελλάδα που κατέχει μια ακόμα θλιβερή πρωτιά στις κακοποιήσεις των ζώων.
Λιάνα Δενεζάκη, Εικονογράφος – Συγγραφέας
Κατερίνα Παπαποστόλου
Γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, αυτός ήταν τελικά ο μαγικός κόσμος που ήθελα να ζήσω! Που πάντα τον αποτύπωνα με λέξεις στο χαρτί! Και σε όλες τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις! Δασκάλα στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, Εκπαιδεύτρια πλέον σκύλων, Αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει» και Δημιουργός του αγαπημένου μου παιδιού, της ομάδας Ζω.Ε.Σ! Ακλόνητη πάντα στο στόχο μου, «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά» κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου. Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε φορά και πάω. Παραμένω σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και γω ανήκω περήφανα σε αυτούς!
Όλες οι δημοσιεύσεις
