Γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου
Πορευόμενη σχεδόν 20 χρόνια μέσα στα φιλοζωικά δρώμενα, καταλήγω κάθε φορά πως τα ζώα θα παραμένουν πάντα η ανώτερη μορφή πάνω στον πλανήτη. Νοήμονα όντα που διαθέτουν συναισθηματική νοημοσύνη και μη μετρήσιμη ευφυΐα. Το μοναδικό «άλογο ον» για μένα είναι τελικά και θα είναι για πάντα ο άνθρωπος. Γιατί στερείται λόγου, όταν κλείνει το στόμα του στην κακοποίηση που συντελείται ακόμη και δίπλα του, νόησις και συναισθήματος, όταν είτε ο ίδιος βασανίζει είτε βλέπει μπροστά στα μάτια του όλη αυτή την εξαθλίωση αυτών των τόσο βασανισμένων πλασμάτων στους ελληνικούς δρόμους και στα κυνοκομεία-κολαστήρια.
Και δεν προβαίνει στα αυτονόητα! Σε ένα μπολ με καθαρό νερό έξω από την πόρτα του, στο να μην πετάει στα σκουπίδια τα αποφάγια του. Σε καιρούς όπου εκτός από αδέσποτα υπάρχουν χιλιάδες άστεγοι που από αξιοπρέπεια προτιμούν να πεθάνουν παρά να παρακαλέσουν για ένα πιάτο φαγητό.
Η άποψη πως όλοι όσοι φροντίζουμε για τα αδέσποτα και προκαλούμε σε εποχές που πεινάει και πεθαίνει ο συνάνθρωπός μας, θύμα της οικονομικής κρίσης, είναι η δικαιολογία για να ταΐσουν συγχωροχάρτια στις ανύπαρκτες τελικά τύψεις τους όλοι εκείνοι που ουδέποτε άπλωσαν το χέρι να βοηθήσουν μήτε άνθρωπο μήτε ζώο.
Άλλωστε αν όλοι αυτοί που μας κατηγορούν έκαναν ακτιβισμό για τους κατατρεγμένους από τη μοίρα συνανθρώπους μας, θα μιλούσαμε για μια νέα Ελλάδα με υποδειγματική κοινωνική πρόνοια για όσους υποφέρουν.
Πολύ συχνά με τρομάζει μάλιστα η ψυχοσύνθεση του σκύλου, όταν σκέφτομαι πως αν ο ίδιος ο εγκληματίας που τον πέταξε από το μπαλκόνι κατέβει μετά να τον περιμαζέψει, εκείνος θα τον γλύψει, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης που τον έσωσε.
Χωρίς στιγμή να σκεφτεί πως αυτός ήταν ο παρολίγο δολοφόνος του. Σκεφτείτε μόνο πόσο καιρό περιμένουν τα πλάσματα αυτά στο σημείο που ο κηδεμόνας τους τα εγκατέλειψε; Και ζούνε μέρα νύχτα με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα γυρίσει ζητιανεύοντας λίγα χάδια από τους περαστικούς. Αυτό θέλουν τα αδέσποτα! Όχι το φαγητό σας, όχι το νερό σας, μα την αγάπη σας! Που δεν σας κοστίζει τίποτα! Χαρίζοντας απλόχερα παίρνεις περισσότερα από όσα δίνεις άλλωστε.
Πόσα έχει να μας διδάξει ακόμη ένας σκύλος! Αυτό το πλάσμα έχει τη δύναμη να μας οδηγεί στο να βγάζουμε τα καλύτερα κομμάτια του εαυτού μας και να αντιλαμβανόμαστε αρετές που ούτε καν γνωρίζαμε πως τις διαθέτουμε. Να παραμένουμε στην ψυχή πάντα παιδιά!
Το θέμα βέβαια έχει σίγουρα βαθύτερες ρίζες, μιας που ο άνθρωπος αν και «εξημέρωσε» το σκύλο δεν αντιλήφθηκε ότι θα έπρεπε και να τον θρέφει αλλά και να είναι δίπλα του σε όσα ωραία και σε όσα άσχημα έρθουν. Πέρασαν δηλαδή χιλιάδες χρόνια και ακόμη αναρωτιούνται οι άνθρωποι γιατί υπάρχουν τόσα πολλά αδέσποτα. Τα οποία και σιτίζονται και περιθάλπονται από ευαίσθητους φιλάνθρωπους και φιλόζωους που γνώρισαν πρώτα την «αμορφωσιά» και την «κενότητα» ορισμένων ανθρώπων και κατέληξαν στην συντροφιά των ζώων ως ένα «καταφύγιο» να εναποθέτουν τις θλίψεις και τις χαρές τους.
Τα ζώα είναι οι αληθινοί φίλοι μας που χαίρονται διπλά με τη χαρά μας και μας συμπαραστέκονται στον πόνο μας. Που είναι πάντα εκεί ακόμη και όταν όλα και όλοι έχουν χαθεί. Τα αδέσποτα είναι συμπολίτες μας! Μόνο που «απολαμβάνουν» μια μόνιμη χρόνια ταξική διαίρεση, μοιάζουν πολίτες ενός κατώτερου Θεού.
Μήπως εξάλλου και οι άνθρωποι με οποιουδήποτε είδους αναπηρία έτσι δεν αντιμετωπίζονται σήμερα; Δεν ιδρυματοποιούνται από μια ελληνική κοινωνία που ουδέποτε αποδέχθηκε το διαφορετικό, που ουδέποτε σηκώθηκε να επαναστατήσει αν δεν πλήττονταν τα δικά της συμφέροντα;
Και αν πολλοί ισχυρίζονται πως ο σκύλος έρχεται κοντά σου μόνο για το «κόκκαλο», μόνο για το συμφέρον τότε από αρχαιοτάτων χρόνων γιατί….. «Αργον δ’ αυ κατά μοίρα λάβειν μέλανος θανάτοιο…Αυτίκ’ ιδόντα Οδυσύα εεκοστώ ενιαυτώ….», μοίρα δηλαδή είχε και ο Άργος, το μαύρο θάνατο, είκοσι χρόνια τον περίμενε…..
Στη σύγχρονη εποχή, Ο Νίκος Δήμου, αναφέρει απόλυτα εύστοχα πως τα ζώα «στέκονται πάντα δίπλα μας βράχοι τελειότητα και σιγουριάς. Και είναι κοντά στη φύση, την ίδια στιγμή που ο άνθρωπος είναι ενάντια, είναι η γέφυρα που μας ενώνει με τη ζωή πριν από τη γνώση, ίσως και με τη ζωή μετά τη γνώση. Γιατί παρέχουν απλόχερα σταθερότητα, εμπιστοσύνη, δεν ταλαντεύονται συναισθηματικά, δεν παλινδρομούν, δεν αμφιβάλλουν ούτε αμφισβητούν, δεν έχουν άγχος ούτε ζωής ούτε θανάτου και ζούνε τη ζωή τους με μια αγάπη διαυγής, σταθερή, χωρίς προϋποθέσεις, ούτε διαθέσεις ούτε διακυμάνσεις.
Το ζώο είναι απλά η υπέρβαση της ιστορίας, αλλά ανήκει στη φύση και η παρουσία του για τον άνθρωπο είναι το βάλσαμο για τις οδύνες της ύπαρξης….» και περικλείει μέσα σε αυτές τις λίγες προτάσεις το μεγαλείο της ψυχικής υπόστασης ενός ζώου και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη!
Κατερίνα Παπαποστόλου
Γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, αυτός ήταν τελικά ο μαγικός κόσμος που ήθελα να ζήσω! Που πάντα τον αποτύπωνα με λέξεις στο χαρτί! Και σε όλες τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις! Δασκάλα στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, Εκπαιδεύτρια πλέον σκύλων, Αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει» και Δημιουργός του αγαπημένου μου παιδιού, της ομάδας Ζω.Ε.Σ! Ακλόνητη πάντα στο στόχο μου, «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά» κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου. Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε φορά και πάω. Παραμένω σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και γω ανήκω περήφανα σε αυτούς!
Όλες οι δημοσιεύσεις
