Σε κλίμα συγκίνησης έγινε η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου «Το Δώρο», η πρώτη αυτοβιογραφία σκύλου στην Ελλάδα

Ανάμεσα σε φίλους, συνεργάτες και ανθρώπους με ιδιαίτερη ευαισθησία στο θέμα της μεταχείρισης των ζώων, πραγματοποιήθηκε σε έντονα φορτισμένη συναισθηματικά ατμόσφαιρα το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2017, στο Monk στην Αθήνα, η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου της Κατερίνας Παπαποστόλου «Το Δώρο», η πρώτη αυτοβιογραφία σκύλου με τη δύναμη του μαγικού ρεαλισμού, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Welldone.

Στη μεγάλη γιορτή της παρουσίασης δεν θα μπορούσε να λείπει η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, η σκυλίτσα Διώνη, που μας μιλά και μας αφηγείται τη ζωή της μέσα από τις σελίδες του. Μια ζωή που μοιάζει με παραμύθι μα δεν είναι! Πάλεψε με δράκους και νίκησε. Πέρασε τις δοκιμασίες που είχαν προοριστεί για εκείνην και παρέα με μια νεράιδα και δύο βοηθούς αποφάσισε να γράψει ιστορία. Μετά από έξι χρόνια από τη διάσωσή της από την Κατερίνα Παπαποστόλου και την επαφή της με παραπάνω από 45.000 μαθητές, η Διώνη, ο σκύλος που δημιούργησε τις Ζω.Ε.Σ. (Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων), αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή της.

«Το Δώρο» είναι ένα βιβλίο για κάθε αδέσποτο σκύλο που πλέον έχει φωνή και δεν φοβάται να μιλήσει για όσα βιώνει. Ένα βιβλίο ενσυναίσθησης. Μια μαγική αλλά αληθινή ιστορία για τη δύναμη της αγάπης, της θέλησης και της καλοσύνης. Όταν υπάρχει κάτι τόσο δυνατό να μας ενώνει δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα να μας χωρίζει! Και αυτό είναι ο αγώνας για τα δικαιώματα αυτών των τόσο βασανισμένων ψυχών. Να γίνουμε η φωνή τους! Αυτό θέλει και η Διώνη!

Την εκδήλωση συντόνισε εξαιρετικά ο δημοσιογράφος Ηλίας Καραγιάννης, ενώ όλοι οι συντελεστές του βιβλίου και οι ξεχωριστοί καλεσμένοι που μίλησαν για «Το Δώρο» χειροκροτήθηκαν ολόθερμα από ένα πολύ ζεστό κοινό, που έζησε, με όλες του τις αισθήσεις, μια ξεχωριστή παρουσίαση. Η Κατερίνα Παπαποστόλου, συγγραφέας του βιβλίου, εκπαιδευτικός, εκπαιδεύτρια σκύλων και ιδρύτρια της ομάδας Ζω.Ε.Σ., ο Δρ. Χρήστος Καραγιάννης, Κτηνίατρος-Συμπεριφοριστής, ο Αλέξανδρος Μουσούρος, Κλινικός Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής και μέλος της ομάδας Ζω.Ε.Σ., ο Βασίλης Γουλιέλμος, Εκδότης και ιδιοκτήτης της εταιρείας Welldone, η Λιάνα Δενεζάκη, Συγγραφέας & Εικονογράφος, η Αργυρώ Πιπίνη, Συγγραφέας, η Ματίνα Λαμπροπούλου, Ζωγράφος, ο Θέμης Δημητρακόπουλος, Συγγραφέας & Πολιτικός Επιστήμονας και η Μαρία Κερασόγλου, Πρόεδρος ΜΚΟ ΕΔΡΑ άνοιξαν την καρδιά τους και μίλησαν για «Το Δώρο», ένα βιβλίο για κάθε αδέσποτο σκύλο που πλέον έχει φωνή και δεν φοβάται να μιλήσει για όσα βιώνει.

Η «παραμυθού» Εύη Γεροκώστα αφηγήθηκε με μοναδικό τρόπο αποσπάσματα του βιβλίου, ενώ η Διώνη μοίρασε την παρουσία της στην εκδήλωση ανάμεσα στην «πριγκιπική» της θέση στο πάνελ και στο μαλακό της κρεβατάκι χωμένη στα πόδια της μαμά της Κατερίνας και της Αργυρούς Πιπίνη.

Η συγγραφέας του βιβλίου Κατερίνα Παπαποστόλου στην εναρκτήρια ομιλία της αφού ευχαρίστησε όλους τους παρευρισκόμενους στην παρουσίαση, αλλά και έναν – έναν ξεχωριστά τους συντελεστές – συνεργάτες της, αλλά και τον εκδότη κ. Βασίλη Γουλιέλμο, ανέφερε ότι «Το Δώρο» είναι ένα βιβλίο ενσυναίσθησης που χρειάζεται να κλείσεις τα μάτια, να πάρεις μια βαθιά ανάσα, να γίνεις σκύλος και να ταξιδέψεις μαζί του βλέποντας μέσα από τα μάτια του και νιώθοντας όπως εκείνος! Και μετά, όταν επιστρέψεις από αυτό το ταξίδι, να γίνεις καλύτερος άνθρωπος! Είναι ένα βιβλίο, συνέχισε, αφιερωμένο σε όλους τους μικρούς αδέσποτους αγγέλους που χάνουν τη μάχη καθημερινά, αλλά και σε όλους τους μεγάλους ήρωες που στέκονται δίπλα τους διασφαλίζοντάς τους το δικαίωμα στη ζωή.

«Ένα βιβλίο μάθημα ζωής για να πιστέψουμε όλοι μας πως μπορούμε όλα να τα καταφέρουμε, αρκεί να το θελήσουμε πραγματικά. Ένα βιβλίο για τη Διώνη που δεν είναι πλέον μόνο ένας σκύλος. Είναι πια η φωνή όλων των σκύλων, όλων των ζώων που βίωσαν την κακοποίηση στα χέρια ακατάλληλων ανθρώπων. Ένα βιβλίο προτροπή στους ανθρώπους να εκτιμήσουν και να σεβαστούν τα ζώα σαν ξεχωριστές προσωπικότητες και όχι σαν κτήματά τους. Ένα βιβλίο κρυφή επιθυμία του καθενός μας να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, μαχητές της ζωής ό,τι και αν προκύψει. Ένα βιβλίο για κάθε αδέσποτο σκύλο που πλέον έχει φωνή και δεν φοβάται να μιλήσει για όσα βιώνει», επεσήμανε η Κατερίνα Παπαποστόλου, προσθέτοντας: «Το βιβλίο αυτό ξεκίνησε να γράφεται αρχές του 2012 μια νύχτα πολύ δύσκολη για τη Διώνη και κατά συνέπεια και για μας που προσπαθούσαμε να τη βοηθήσουμε να σταθεί και πάλι στα πόδια της.

Μια νύχτα που τα ουρλιαχτά της στον ύπνο της με οδήγησαν να πάρω ένα χαρτί να γράψω τι συναισθήματα μου γεννά όλο αυτό το δύσκολο ταξίδι αναγέννησης της. Έτσι ξεκίνησε «Το Δώρο!». Μετατράπηκε σε παιδικό παραμύθι αργότερα και το καλοκαίρι του 2017 οι κακοποιήσεις ζώων γύρω μου το μετέτρεψαν σε μυθιστόρημα μαγικού ρεαλισμού με ένα κείμενο γροθιά στο στομάχι, στο οποίο μιλά ένας πρώην αδέσποτος σκύλος για τη ζωή του. Τον εφιάλτη που βιώνει κάθε στιγμή στο δρόμο και στα άθλια κλουβιά. Και τη στιγμή μάλιστα που αντιλήφθηκα πως υπάρχουν συναντήσεις στη ζωή μας με ανθρώπους που πολλά εμπόδια μας τα διαλύουν και εκεί που βλέπουμε αδιέξοδα μας ανοίγουν τεράστιους δρόμους αποφασίστηκε ο τίτλος του! «Το Δώρο». Για όλα εκείνα τα κρυμμένα μυστικά που πολλές φορές ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό λέμε. Αν δεν είχα στο πλάι μου την Λιάνα Δενεζάκη πολύ δύσκολα θα είχε γίνει αυτή η μεγάλη ανατροπή. Δίπλα μου ακλόνητος βράχος σιγουριάς σε όλο αυτό το ταξίδι συγγραφής του. Σε έναν σπουδαίο όμως άνθρωπο, τον Βασίλη Γουλιέλμο πάντα θα χρωστώ απέραντη ευγνωμοσύνη! Χάρη σε εκείνον άλλωστε οι Ζω.Ε.Σ. έφτασαν σήμερα εδώ που είναι και συνεχίζουν απτόητες και «Το Δώρο» δεν έμεινε σκόρπιες σκέψεις στο χαρτί…» κατέληξε η Κατερίνα Παπαποστόλου, εμφανώς συγκινημένη,

Ο Δρ. Χρήστος Καραγιάννης, Κτηνίατρος- Συμπεριφοριολόγος, στην ομιλία του ανέφερε ότι η Κατερίνα Παπαποστόλου κατάφερε με έναν πολύ στοχευμένο τρόπο μέσα από τις ονειρεμένες προτάσεις της σ’ ένα παραμύθι μαγικού ρεαλισμού να περάσει στα παιδιά και στους ενήλικες τόσο βαθιά νοήματα, να διαπαιδαγωγεί και να προάγει τη φιλοζωία. Στη συνέχεια ο κ. Καραγιάννης διάβασε και σχολίασε 4 αποσπάσματα του βιβλίου «Το Δώρο» που σε δεύτερη ανάγνωση μιλούν για τον βίαιο απογαλακτισμό, την κακοποίηση στην εκπαίδευση, την «καθαροαιμία» στα χαρτιά και τη μοναδική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον άνθρωπο και τον σκύλο.

Το πρώτο απόσπασμα που διάβασε ο κ. Καραγιάννης αφορούσε την Αφροδίτη που μόλις είχε γεννήσει την Διώνη και ταλαιπωρημένη όπως ήταν λέει στη Σεμέλη: «Άσε με λίγο τώρα να ξεκουραστώ κρατώντας την στην αγκαλιά μου. Έχει τόση ανάγκη το μητρικό χάδι». Ο κ. Καραγιάννης σχολίασε ότι με βάση την ισχύουσα νομοθεσία ένα κουταβάκι ή ένα γατάκι πρέπει να μείνει μαζί με την μαμά του μέχρι την ηλικία των 8 εβδομάδων. Όπως επισήμανε πάρα πολλά κουταβάκια που έρχονται από το εξωτερικό απογαλακτίζονται βάρβαρα από τις μητέρες τους σε πολύ νεαρή ηλικία με αποτέλεσμα να έχουν προβλήματα τόσο υγείας όσο και συμπεριφοράς όταν έρθουν στην Ελλάδα και στα χέρια κάποιου κηδεμόνα».

Το δεύτερο απόσπασμα αφορούσε την Αφροδίτη, τη μαμά της Διώνης, η οποία στο παλάτι σχολίαζε αυτούς που πληρώνουν αδρά για να αγοράσουν κάποια ζώα. «Πλήρωσαν χρυσάφι τους καθαρόαιμους πρίγκιπες της ψυχοκόρης που δεν έχει αίμα βασιλικό». Ο κ. Καραγιάννης πολύ εύστοχα ανέφερε ότι το σκυλάκι ή το γατάκι θεωρείται καθαρόαιμο γιατί μοιάζει με αυτό που οι άνθρωποι έχουν συμφωνήσει να είναι εξωτερικά. «Η φυλή των Γερμανικών Ποιμενικών δεν ήταν η ίδια πριν από 30 και 40 χρόνια. Συμφωνήσαμε μεταξύ μας ότι πλέον θέλουμε να χαμηλώσουμε τα πόδια τους, να μεγαλώσουμε τα αυτιά τους, να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Αυτά θεωρούνται καθαρόαιμα και όχι τα υπόλοιπα. Κάνουμε λοιπόν αυτή τη συμφωνία μεταξύ μας. Ένα παιδάκι ή ένας μεγάλος μπορεί να καταλάβει το νόημα της ειρωνικής διάθεσης της Αφροδίτης απέναντι σε αυτούς που αγοράζουν ζώα που είναι ότι αυτό που «μοιάζει» μπορεί να μην είναι το σημαντικότερο, αλλά σημασία έχει το τι είναι ο σκύλος ή ο γάτος και όχι αυτό που συμφωνούμε εμείς και το πληρώνουμε» σχολίασε ο κ. Καραγιάννης.

Το τρίτο απόσπασμα αφορούσε την Διώνη που είχε πάει να εκπαιδευτεί σε κάποιους εκπαιδευτές που χρησιμοποιούσαν βία και «κάτι μεταλλικές αλυσίδες με καρφιά». «Δεν είναι σωστό να χρησιμοποιούμε πνίχτες, ηλεκτρικά κολάρα για να εκπαιδεύουμε ένα ζώο. Είναι πολύ σημαντικό διότι η Κατερίνα Παπαποστόλου δεν σου κουνάει το δάχτυλο να σου πει ότι αυτό που κάνεις είναι κακό, αλλά προσπαθεί να δημιουργήσει αυτή την ενσυναίσθηση για να καταλάβουμε πως νιώθει αυτό το ζώο όταν χρησιμοποιούμε αυτές τις μεθόδους. Χωρίς να μπλέκει επιστημοσύνη, καμία έρευνα με κανένα αντικειμενικό στοιχείο, αλλά μέσα από το συναίσθημα και πως ο σκύλος αισθάνεται εκείνη την στιγμή μας μαθαίνει πράγματα και διαπαιδαγωγεί τον κόσμο» επεσήμανε ο κ. Καραγιάννης.

Το τελευταίο απόσπασμα βρισκόταν στον επίλογο του βιβλίου και αφορούσε τη λύτρωση της Διώνης, η οποία λέει «Είναι τόσο περίεργο, αλλά πολλές φορές αναρωτιέμαι τι είμαι τελικά. Άνθρωπος ή σκύλος;». «Δεν ξέρουμε πώς να εξηγήσουμε όλη αυτή την αγάπη που έχουμε απέναντι στα ζώα. Το νιώθουμε. Θέλουμε να έχουμε ζώα μαζί μας. Βλέπουμε ότι και τα ζώα έχουν την ίδια αγάπη προς εμάς. Εάν δώσεις την επιλογή σε έναν σκύλο ή σε ένα κουτάβι να διαλέξει τον άνθρωπο ή τον σκύλο, θα επιλέξει τον άνθρωπο. Είναι το μόνο ζωικό είδος που θα επιλέξει ένα άλλο είδος, τον άνθρωπο και όχι τον σκύλο, την ίδια του την φύση. Αυτό μας κάνει τη σχέση μας ιδιαίτερα μοναδική. Πολλές φορές αναρωτιόμαστε και εμείς ποια είναι η ανάγκη που δημιουργεί αυτό το τρομερό συναίσθημα που να θέλουμε να είμαστε μαζί με σκυλιά.

Και όλο αυτό το παραμύθι που διαβάζεται πολύ ευχάριστα από ένα παιδί και από έναν μεγάλο μπορεί να διαπαιδαγωγήσει και να διαμορφώσει μια μελλοντική νεολαία που θα έχουν μια διαφορετική παιδεία από αυτή που εμείς μεγαλώσαμε, που μάθαμε από τους γονείς μας ότι τα ζώα τα χρησιμοποιούμε ως μέσα εργασίας και όχι ως μέσα συντροφιάς. Είναι μια καλή αφορμή αυτό το βιβλίο να βάλει ένα πολύ μικρό λιθαράκι για να μην είναι ένα παραμύθι σύγχρονου μαγικού ρεαλισμού, αλλά ελληνικού ρεαλισμού που θα αλλάξουν τα πράγματα στην Ελλάδα» κατέληξε ο κ. Καραγιάννης.

Στη συνέχεια τον λόγο πήρε ο κ. Αλέξανδρος Μουσούρος, Κλινικός Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπευτής και εθελοντής της ομάδας «Ζω.Ε.Σ.», ο οποίος ανέφερε: «Θα σας πω αυτό που εγώ έχω αποκομίσει από το βιβλίο σε συνδυασμό με δικές μου σκέψεις και πώς βλέπω εγώ τα πράγματα όσον αφορά στο επίπεδο της χώρας. Η μόρφωση σε συνδυασμό με την κουλτούρα ενός λαού είναι εν δυνάμει εργαλεία για να οδηγήσουν το άτομο στην απόκτηση παιδείας. Μια λέξη που είναι λίγο μπερδεμένη για αρκετό κόσμο. Η παιδεία είναι μια αξία που φαίνεται από μικρές κινήσεις και εκφάνσεις της ζωής του ατόμου. Χαρακτηριστικά παραδείγματα μπορεί να αποτελούν το πως χειριζόμαστε τη γλώσσα, λέξεις που χρησιμοποιούμε, φράσεις, ο τόνος της φωνής, η στάση του σώματος. Το πώς χρησιμοποιούμε τους κοινόχρηστους χώρους. Υπολογίζουμε τους άλλους ή είναι κάτι που κάνουμε μόνο για τον εαυτό μας, τον τρόπο διαχείρισης των απορριμμάτων, το κάπνισμα σε κλειστούς κοινόχρηστους χώρος, ο σεβασμός της κοινής ησυχίας, όπως επίσης και τον σεβασμό αυτών που έχουν λιγότερη ισχύ από εμάς. Είτε μιλάμε για δίποδους είτε τετράποδους.

Ναι η έλλειψη παιδείας φωνάζει από μακριά σε περιπτώσεις αδιαφορίας και κακοποίησης αυτών που δεν μπορούν να με βλάψουν. Η έλλειψη παιδεία κραυγάζει όταν αποφασίζουμε να είμαστε θεοί θέτοντας τη μοίρα ανυπεράσπιστων πλασμάτων στα δικά μας χέρια. Ναι με ένα άγγιγμα στη Διώνη αισθάνεσαι τη ζέστη της καρδιάς της κάτι το οποίο αισθάνθηκα και σήμερα. «Το Δώρο» λοιπόν ήρθε να δείξει μέσω της οπτικής της Διώνης πως είναι να ζεις κάπου ως παρίας, κάπου που δεν έχεις κανένα λόγο στην ύπαρξη σου, δεν αποφασίζεις εσύ για σένα, κάπου που αποτελείς ακόμα έναν αριθμό. Κάπου που η παιδεία έχει ένα πολύ μεγάλο δρόμο για να αποκτηθεί. Ωστόσο για να υπάρξει σκοτάδι πάντα χρειάζεται φως. Το που θα εστιάσουμε έχει να κάνει σε τεράστιο βαθμό στην προσωπικότητα μας. Αυτό συνεπάγεται και σε ποια κατεύθυνση θα πάμε. Δηλαδή θα κινηθούμε προς το σκοτάδι ή θα επιλέξουμε το φως. Το εν λόγω βιβλίο έρχεται να μας διδάξει ότι από το απόλυτο σκοτάδι που βίωσε ποικιλοτρόπως η Διώνη, μέσω της αφοσίωσης και της αγάπης από την μητέρας της, την Κατερίνα, έλαμψε το φως.

Και είναι η Διώνη που βλέπουμε σήμερα. Και είναι η Διώνη που μας αφηγείται όλα αυτά που έζησε και το τι κάνει σήμερα. Αυτή τη λάμψη της αγάπης και της αφοσίωσης έρχεται να διδάξει σε κάθε γωνιά της χώρας και όχι μόνο. Έρχεται να συμβάλει στην παιδεία από την τρυφερή ηλικία του νηπίου. Το μέλλον το φτιάχνουμε σήμερα. Και βασίζεται σε αυτά που θα δώσουμε στα παιδιά. Αν δώσουμε στα παιδιά αγάπη και τριαντάφυλλα θα μοσχοβολήσει ο τόπος. Αν όμως οπλίσεις τα παιδιά με αδιαφορία, βία και άγρια ένστικτα, αυτά θα επιστρέψουν πίσω στην κοινωνία. Δώσε αυτό που θέλεις να έχεις στην κοινωνία. Αν θέλεις να κτίσεις πολίτες που είναι πολιτισμένοι και είναι υπεύθυνοι πρέπει να τους δώσεις αντίστοιχα εργαλεία. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι σε αναπτυγμένες κοινωνίες δεν βλέπουμε αδέσποτα και οι νόμοι είναι αυστηρότατοι και εφαρμόζονται κατά γράμμα» επεσήμανε ο κ. Αλέξανδρος Μουσούρος,

Ακολούθως ο κ. Βασίλης Γουλιέλμος, Εκδότης του βιβλίου «Το Δώρο» ανέφερε: «Η σχέση μου με την Κατερίνα Παπαποστόλου ξεκίνησε από διαφορετικά σημεία. Οικονομικά έχω σπουδάσει εγώ. Και εκεί που ενώ φαίνονταν ότι οι δρόμοι μας είναι παράλληλοι εμείς δεν κλείσαμε το τηλέφωνο, αλλά προσπαθήσαμε να βρούμε τα κοινά μας σημεία, τα οποία στην αρχή όταν γνωριστήκαμε έδειχνε να είναι πολύ λίγα. Έτσι λοιπόν δουλέψαμε πάνω σε αυτό και αρχίσαμε να επηρεάζει ο ένας τον άλλον. Αρχίζει να με επηρεάζει στον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι, στον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζω τα φεστιβάλ, κι εγώ από την πλευρά μου την επηρεάζω με διαφορετικό τρόπο. Όλο αυτό αρχίζει και γίνεται γόνιμο και έτσι φτάσαμε στο βιβλίο. Για την εταιρεία Well Done η έκδοση του βιβλίου ήταν κάτι καινούριο. Εκδίδουμε περιοδικά, αλλά όχι βιβλία. Αναζητήσαμε τους τρόπους, συνεργαστήκαμε με τους συνεργάτες της Κατερίνας, μάθαμε πάρα πολλά από αυτούς και τους ευχαριστούμε πολύ και έτσι φθάσαμε σήμερα εδώ».

Στη συνέχεια η κα Λιάνα Δενεζάκη, Συγγραφέας & Εικονογράφος, που έχει την καλλιτεχνική επιμέλεια του βιβλίου «Το Δώρο», μίλησε για την Κατερίνα και την Διώνη, λέγοντας: «Υπάρχει μια ρήση του Κομφούκιου που λέει ότι «Στη θάλασσα φθάνει μόνο όποιος κολυμπάει με το ρεύμα». Υπάρχουν όμως προσωπικότητες μέσα στην ιστορία που έχουν αποδείξει ότι οι θάλασσες δεν τους χωράνε. Και όταν μετράνε τι μπορούν όλη η γη δεν τους χωράει. Μια τέτοια είναι η περίπτωση της Κατερίνας και της Διώνης. Αφού πρώτα έκτισαν μια αρμονική συνύπαρξη των αντιθέσεων και της διαφορετικότητας που ενέχουν τα δύο είδη, έπειτα βάλθηκαν να εμπνεύσουν όλους εμάς και να συμπαρασύρουν στο διάβα τους ανθρώπους που μοιράζονταν μαζί τους το ίδιο όραμα.

Μια νέου τύπου μορφή εκπαίδευσης που εντάσσει την αγάπη σαν πρωταρχικό μάθημα τόσο στην σχολική ζωή των ανθρώπων όσο και στην ενήλικη. Να καλλιεργήσει στα παιδιά την ενσυναίσθηση τους μέσα από ένα παραμύθι. Εύχομαι μέσα από την ψυχή μου το όνειρο της Διώνης και της Κατερίνας που είναι να εμπνεύσουν, να κάνουν αυτή την αλλαγή και να φέρουνε πραγματικό χρώμα και ελπίδα σε αυτό τον κόσμο, να γίνει πραγματικότητα. Και τα ζώα πια που κακοποιούνται να μην χρειάζονται νεράιδες για να τους φέρουνε την ευτυχία, αλλά να είναι ευτυχισμένα γιατί αυτό θα είναι το αυτονόητο».

Η συγγραφέας κα Αργυρώ Πιπίνη που έχει την επιμέλεια του κειμένου του βιβλίου «Το Δώρο», επέλεξε να διαβάσει το απόσπασμα, στο οποίο η Διώνη περιγράφει τις τελευταίες στιγμές του φίλου της Ορφέα δίπλα στην μαμά της Κατερίνα που ήταν και δική του μαμά για 18 ολόκληρα χρόνια, προκαλώντας την έντονη συγκίνηση όλων των παρευρισκομένων. Στη συνέχεια η κα Πιπίνη με αφορμή το βίντεο που τράβηξε ο φωτογράφος Paul Nicklen και δημοσίευσε το National Geographic που δείχνει μια σκελετωμένη πολική αρκούδα να περιφέρεται σε άνυδρη, χωρίς χιόνι περιοχή, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, με τα πίσω της πόδια να σέρνονται, να καταφεύγει σε κάδους με σκουπίδια για να βρει φαγητό, ανέφερε: «Καταστρέφοντας εμείς όλα αυτά τα πλάσματα στην Ελλάδα, αλλά και παντού στον κόσμο ουσιαστικά καταστρέφουμε τον εαυτό μας. Τα ζώα εξαρτώνται από εμάς κι εμείς εξαρτόμαστε από αυτά.

Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε το πόσο δύσκολο είναι να συνεχίσουμε να ζούμε χωρίς τα ζώα. Όχι επειδή μερικοί από εμάς τυχαίνει να είμαστε λίγο πιο ευαίσθητοι, λίγο πιο «παράξενοι», αλλά επειδή όλοι έχουμε ανάγκη τη ζωή. Η ζωή είναι ένα κολιέ, μια διαδρομή που τα ζώα εξαρτώνται από εμάς κι εμείς εξαρτόμαστε από αυτά και μαζί πορευόμαστε. Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό το κομμάτι που σας διάβασα γιατί δείχνει τον σεβασμό που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος για τη ζωή. Γιατί ένα πλάσμα που συντροφεύει μια οικογένεια 18 χρόνια δεν είναι απλά ένα κατοικίδιο, αλλά ένα μέλος της οικογένειας και αυτό το πλάσμα του αξίζει να έχει τον αποχαιρετισμό που έχει ένα μέλος μιας οικογένειας.

Θεωρώ λοιπόν αυτός που έχει τον πολιτισμό να αποχαιρετίσει έτσι ένα μέλος της οικογένειας του είτε έχει δύο πόδια ή τέσσερα πόδια τότε του αξίζει να λέγεται ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Όταν η Κατερίνα Παπαποστόλου μου ζήτησε να επιμεληθώ το κείμενο ήταν για μένα όχι μόνο μεγάλη χαρά, αλλά και υποχρέωση να το κάνω γιατί ένα τέτοιο κείμενο δε θα μπορούσε ποτέ να βγει πιθανώς από το δικό μου μυαλό ή τις δικές μου συγγραφικές δυνατότητες γιατί εγώ δεν έχω αυτό το παρελθόν που έχει η Κατερίνα με τη Διώνη και τα άλλα δύο αγαπημένα της ζώα. Διαβάστε το βιβλίο. Είναι πέρα από συγκινητικό. Είναι απαραίτητο» ανέφερε η κα Αργυρώ Πιπίνη.

Η ζωγράφος κα Ματίνα Λαμπροπούλου που ζωγράφισε την προσωπογραφία της Διώνης στο βιβλίο ανέφερε: «Η συγκίνηση μου δεν είναι μόνο για το βιβλίο και αυτά που γράφει γνωρίζοντας την ιστορία της Διώνης και της Κατερίνας. Θαυμάζω πάρα πολύ την Κατερίνα γιατί κάνει τα όνειρα της πραγματικότητα. Δεν μένει στις ευχές. Όλοι θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά, για την κοινωνία μας. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις ανθρώπους να κάνουν πράξη, να εννοούν και να μάχονται για όλα αυτά. Γι’ αυτό λοιπόν είμαι δίπλα της και την στηρίζω σε ό,τι χρειαστεί και σε ό,τι θέλει διότι και εγώ το θεωρώ χρέος μου».

Ο κ. Θέμης Δημητρακόπουλος, Συγγραφέας & Πολιτικός Επιστήμονας, ο οποίος όταν είχε τη θέση του Συμβούλου του τότε υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη, σε θέματα πολιτισμού και δικαιωμάτων στην εκπαίδευση, συνέβαλε καθοριστικά ώστε να εγκριθεί από το Υπουργείο Παιδείας το διαδραστικό και πολυθεματικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ζωο….φιλώντας μαθήματα άδολης αγάπης» της ομάδας Ζω.Ε.Σ. που ίδρυσε η Κατερίνα Παπαποστόλου, ανέφερε: «Στις 6 Σεπτεμβρίου του 2016 η Κατερίνα Παπαποστόλου ήρθε στο γραφείο μου στο Υπουργείο Παιδείας για να μιλήσουμε για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της ομάδας Ζω.Ε.Σ. για να κινήσουμε τις διαδικασίες έγκρισης του από το υπουργείο μας. Συμφωνήσαμε σε δύο πράγματα.

Πρώτον ότι το θέμα των δικαιωμάτων των ζώων είναι κατεξοχήν πολιτικό γιατί αφορά στην εκμετάλλευση του πιο ανίσχυρου από τον ισχυρό. Είναι μια ειδεχθής και αισχρή όψη του πολιτισμού μας όπου εμείς οι άνθρωποι εκμεταλλευόμαστε ασύδοτα και μέχρι την αναξιοπρεπή εξουθένωση τους τα υπόλοιπα τετράποδα ζώα, όλα αυτά τα συναισθανόμενα και νοήμονα πλάσματα με τα οποία μοιραζόμαστε τον πλανήτη. Και αναφέρομαι όχι μόνο για τα αδέσποτα, αλλά και όλα τα ζώα. Τα παραγωγικά, τα γουνοφόρα, τα πειραματόζωα, τα δελφίνια στα δελφινάρια. Το δεύτερο πράγμα που συμφωνήσαμε είναι ότι η παιδεία είναι ο μόνος δρόμος για να αλλάξει η μοίρα των ζώων, η οποία στη χώρα μας είναι σε άθλια επίπεδα. Να μην αναφερθώ στις φόλες, στις κλωτσιές μέχρι θανάτου, στις σταυρώσεις σκύλων.

Αυτά τα δύο πράγματα που συμφωνήσαμε μας κάνανε να έρθουμε κοντά. Τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει ριζικά η κατάσταση, η στάση και η συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα; Εγώ συνηθίζω να λέω ότι οι δικές μας γενιές είναι καμένες, δεν υπάρχει ελπίδα. Πολύ λίγα μπορούν να αλλάξουν σε ανθρώπους που έχουν υιοθετήσει στάσεις και συμπεριφορές και που βλέπουν τα ζώα σαν πράγματα και όχι σαν έμβια πλάσματα με τα ίδια ακριβώς δικαιώματα που έχουμε εμείς και στον πλανήτη. Η μόνη μας ελπίδα είναι τα παιδιά που έρχονται. Οι γενιές που έρχονται να αλλάξουνε τα πράγματα. Γι’ αυτό τον λόγο κάνει σπουδαία και σημαντική δουλειά η Κατερίνα Παπαποστόλου μέσα από την επιμόρφωση και τη βιωματική προσέγγιση του θέματος των σχέσεων μας με τα υπόλοιπα ζώα.

Αυτό το πολύ όμορφο βιβλίο «Το Δώρο» είναι μια ακόμα εξαιρετική αφορμή για να κουβεντιάσουμε ξανά για όλα αυτά τα θέματα που μας καίνε. Να μιλήσουμε για τους δράκους του παραμυθιού που όλοι ξέρουμε ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Είναι οι γείτονες μας, στην απέναντι πολυκατοικία, στον παρακάτω δρόμο. Αυτοί που ρίχνουν τις φόλες, σκοτώνουν τα ζώα, αποσύρουνε τις ποτίστρες ή τις ταΐστρες. Η ίδια η Διώνη είναι ένα δώρο ζωής, ένα δώρο σε όλους εμάς και μια υπόσχεση ότι ένας κόσμος αλλιώτικος είναι εφικτός. Αυτό είναι το αισιόδοξο μήνυμα του βιβλίου της Κατερίνας και της Διώνης, αυτού του ντουέτου ζωής. Η Διώνη αυτή τη στιγμή κοιμάται. Τι ωραία, τι ευτυχία να κοιμάσαι και να μιλάνε όλοι για εσένα» είπε ο κ. Θέμης Δημητρακόπουλος.

Η κα Μαρία Κερασόγλου, Πρόεδρος της Μ.Κ.Ο. «ΕΔΡΑ» πήρε τελευταία τον λόγο και με ιδιαίτερη συγκίνηση ανέφερε τα ακόλουθα: «Την Κατερίνα την γνώρισα σήμερα από κοντά. Μας σύστησε μια κοινή αγαπημένη φίλη και καταξιωμένη εικονογράφος και συγγραφέας, η Λιάνα Δενεζάκη. Έχω κάνει σπουδαίες στην ψυχολογία και τη δημοσιογραφία. Και τώρα τι κοινό έχω εγώ με το βιβλίο και τι έχω να πω. Πρώτα – πρώτα θα ξεκινήσω από την φράση της Κατερίνας που διάβασα μέσα στο βιβλίο, στη σελίδα 19. «Μεγάλωσα προσπαθώντας να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα για όλα τα πλάσματα που δεν έχουν φωνή να μιλήσουν ώστε να αγωνιστούν για τα δικαιώματά τους τους. Έτσι ακριβώς ξεκίνησα και εγώ μαζί με τον σύζυγό μου, τον Αλέξανδρο Οικονόμου, την Μ.Κ.Ο. Κοινωνικές Συνεταιριστικές Δραστηριότητες Ευπαθών Ομάδων – Κ.Σ.Δ.Ε.Ο. «ΕΔΡΑ» που στόχο έχει την προαγωγή της ψυχικής υγείας, την προάσπιση των δικαιωμάτων των ευπαθών ομάδων και την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του ευρύτερου κοινού σε θέματα Ψυχικής Υγείας.

Ξεκινήσαμε από το 2001 να υλοποιούμε προγράμματα ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης για άτομα που ήταν πάρα πολλά χρόνια έγκλειστα σε μεγάλα ψυχιατρεία της χώρας. Ήταν έγκλειστοι σε αποθήκες ψυχών. Τους είδα να περιφέρονται περιφραγμένοι ολόγυμνοι στο Δαφνή. Έπιναν νερό από μια μεγάλη λεκάνη στη μέση ενός τραπεζιού με ένα σιδερένιο κύπελο, το οποίο συνδεόταν με μια αλυσίδα στο τραπέζι. Είδα άνδρες και γυναίκες να είναι γυμνοί και να προσπαθούν να βρουν ρούχα μέσα από μια μεγάλη κούτα. Και βίωναν για χρόνια ολόκληρα ,ότι βίωναν και βιώνουν τα αδέσποτα ζώα στα απαράδεκτα κυνοκομεία. Δεν είχαν φωνή να μιλήσουν ώστε να αγωνιστούν για τα δικαιώματα τους. Σήμερα μετά από δουλειά και αγώνες χρόνων υλοποιούμε προγράμματα ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης που εποπτεύονται από το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (Δ/νση Ψυχικής Υγείας) και οργανώνουμε δράσεις ευαισθητοποίησής όπως φεστιβάλ Τέχνης για την ψυχική υγεία, αθλητικές οργανώσεις και άλλα.

Ένα άλλο κοινό είναι ο Νοέλ. Ποιος είναι ο Νοέλ; Να ξεκινήσω από την αρχή. Δεν ήμουν ποτέ φιλόζωη. Ίσα – ίσα τα φοβόμουν τα ζώα και ιδιαίτερα τα σκυλιά. Όταν τα έβλεπα στο δρόμο έκανα προσευχή να μην με πλησιάσουν. Η αδελφή μου που μένει στην Πάτρα έχει δύο μικρόσωμα σκυλάκια. Δεν τα φοβόμουν, αλλά δεν ήθελα να με πλησιάζουν και να με ακουμπάνε. Εννοείται ότι δεν σκέφτηκα ποτέ στη ζωή μου να έχω κάποιο ζώο, σκύλο ή γάτα, μέσα στο σπίτι μου. Όχι μόνο το είχα αποκλείσει, αλλά ούτε καν υπήρξε ποτέ στην σκέψη μου. Η ιστορία του Νοέλ λοιπόν. Ήταν Χριστούγεννα πριν από τρία χρόνια και είμασταν στο χωριό μας στην Τσαγκαράδα Πηλίου. Ανήμερα Χριστουγέννων πηγαίναμε στην εκκλησία. Στο δρόμο τα παιδιά μου παρατήρησαν μια κούτα στην άκρη του δρόμου και ένα κεφαλάκι να προεξέχει. Δεν σταματήσαμε γιατί βιαζόμασταν. Πήγαμε στην εκκλησία και μετά καθίσαμε κάπου για φαγητό. Τα παιδιά μου φύγαν πρώτα με το δικό τους αμάξι. Με παίρνουν τηλέφωνο μου λένε «μαμά το σκυλάκι είναι ακόμα εκεί». Είχα σκεφτεί από τη αρχή ότι αυτό το σκυλάκι δεν θα μείνει αδέσποτο.

Γυρνώντας προς το σπίτι μας στην Τσαγκαράδα, σταματάμε με τον σύζυγο μου και παίρνουμε το κουταβάκι από την κούτα. Έτρεμαν τα ποδαράκια του. Το πηγαίνουμε στο σπίτι. Η κόρη μου η Δανάη επειδή ήξερε ότι δεν υπήρχε περίπτωση εγώ να κρατήσω ζώο στο σπίτι, ήδη είχε φροντίσει να πάει ο Νοέλ στο σπίτι μιας οικογένειας στον Βόλο, η οποία φιλοξενούσε χρόνια ζώα κι εκεί θα ήταν ασφαλής. Τον βγάλαμε Νοέλ γιατί τον βρήκαμε τα Χριστούγεννα. Οπότε συμφωνήσαμε ότι ο Νοέλ θα μείνει στο σπίτι στον Βόλο φιλοξενούμενος. Ήταν γεμάτο ψύλλους που χοροπηδούσαν γύρω του. Τον βάλαμε μέσα στο σπίτι μας μέσα στην κούτα. Μας έκανε εντύπωση ότι έβγαινε έξω από την κούτα για να κάνει την ανάγκη του.

Ήρθε η μέρα που ο Νοέλ θα πήγαινε στο φιλοξενούμενο σπίτι. Και τελικά όταν πια έφυγε ο Νοέλ, τον είχε πάρει η κόρη μου η Δανάη για να τον πάει στον Βόλο, κλαίγαμε όλοι. Εγώ έκλαιγα με λυγμούς. Την επόμενη μέρα λέω στη Δανάη: «θα είναι μεγάλη ντροπή να ζητήσουμε πίσω τον Νοέλ;». Μου λέει «μαμά κι εγώ δεν είμαι καλά, και εγώ έκλαιγα». Έτσι ο Νοέλ ήρθε ξανά σπίτι μας. Τον πήγαμε στην Αθήνα και είναι πλέον μέλος στην οικογένεια μας. Δεν μπορούμε, ούτε εγώ ούτε ο σύζυγός μου, να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς τον Νοέλ.

Γυρνάω στο βιβλίο και πάλι, το οποίο με συγκλόνισε. Με έκανε να αισθανθώ παιδί που διηγείται ένα παραμύθι, γεμάτο αγωνία για τη συνέχεια, φόβο, χαρά, λύτρωση, αλλά πιο πολύ από όλα το αίσθημα της ελπίδας. Η Κατερίνα και η Διώνη μου έδωσαν την ελπίδα ότι ακόμα κι αν τα πράγματα συνεχίσουν να είναι δύσκολα θα υπάρχουν εκπαιδευμένοι στρατιώτες που θα χτυπούν το κακό στη ρίζα του, με την παιδεία βέβαια, όπως αναφέρει η Κατερίνα στο βιβλίο της. Τα παιδιά καταλαβαίνουν. Αγαπούν αν τους δείξεις αγάπη. Δεν έχουν προλάβει να σαπίσουν. Υπάρχει ελπίδα σε αυτά για να αλλάξουν τα πράγματα.

Θέλω να αναφερθώ στους γονείς της Κατερίνας και ειδικά για τον μπαμπά της. Πόσο πρωτοποριακό και ριζοσπαστικό να είσαι δήμαρχος σε μια επαρχιακή πόλη και να φέρνεις και το σκυλάκι σου στα δημοτικά συμβούλια; Αυτό και πολλά άλλα είχαν αντίκτυπο στην Κατερίνα και έγινε αυτό που έγινε και κάνει αυτά που κάνει. Και να σήμερα βρίσκεται εδώ στην παρουσίαση του βιβλίου της με την Διώνη. Οι γονείς σου Κατερίνα θα είναι υπερήφανοι για εσένα. Και για την παιδεία που σου έδωσαν ώστε να ταράζεις τα νερά ενός κακού κατεστημένου και να πρωτοπορείς με τις ιδέες σου, τις πράξεις και τους αγώνες σου. Και όλο αυτό το κακό συναπάντημα που λέγεται βία, κακοποίηση, παραμέληση και αδιαφορία ενάντια στα ζώα, αν κάτσει και σκεφτεί κανείς, δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός που στόχο έχει την εξόντωση των ζώων, αλλά ένα αρρωστημένο κύτταρο που επηρεάζει όλο το σύστημα.

Πού υπάρχει σήμερα αγάπη και αρμονία ανάμεσα στους συζύγους; Ανάμεσα στους γονείς και στα απιδιά τους; Ανάμεσα στους συναδέλφους στο χώρο εργασίας; Στις γειτονιές; Το πρόβλημα είναι ο άνθρωπος και η ανικανότητά του να αγαπά και να νοιάζεται. Γιατί εξυπακούεται αν νοιάζεται για τους συνανθρώπους του θα νοιάζεται και για όλα τα πλάσματα. Όλα τα έμβια όντα που τον περιβάλλουν. Συνεχίστε Κατερίνα και Διώνη τον αγώνα σας και να είσαστε σίγουρες ότι θα βρείτε πολλούς υποστηρικτές εκεί έξω, γιατί η αγάπη σας έχει περισσότερη δύναμη από οποιαδήποτε αρρωστημένη ενέργεια» τόνισε η κα Μαρία Κερασόγλου.

Το βιβλίο «Το Δώρο» μπορείτε να το αποκτήσετε με ηλεκτρονική παραγγελία από τα site www.welldone.com.gr & www.zwes.gr, από τα βιβλιοπωλεία Ιανός στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη και σε επιλεγμένα σημεία πώλησης σε όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.

Μέρος των εσόδων του βιβλίου «Το Δώρο» θα διατίθεται στην φροντίδα αδέσποτων ζώων.

Χορηγός Επικοινωνίας της εκδήλωσης ήταν η ιστοσελίδα «Ιστορίες Αδέσποτων».

Φωτογραφίες: Εύη Πανοπούλου