γράφει η Κατερίνα Παπαποστόλου, Εκπαιδευτικός, Εκπαιδεύτρια Σκύλων και ιδρύτρια Ζω.Ε.Σ.
Ήταν Τρίτη 22 Ιουλίου 2013 και δεν ξύπνησες καλά. Λίγο οι αρθριτικοί πόνοι των 18 σου χρόνων, λίγο τα παραπανίσια κιλά, λίγο η δυσκολία στην αναπνοή, λίγο η υπερβολική δίψα, λίγο η κακή διάθεση και μας οδήγησαν στον ακτινολόγο, ο οποίος γεμάτος απορία ρώτησε: «Μα πώς ζει αυτός ο σκύλος;».
Μια γρήγορη ματιά στο βιβλιάριο ήταν αρκετή για να επιβεβαιώσει την ημερομηνία γέννησης σου. Ακούγοντας ότι βρέθηκες πεταμένος στα σκουπίδια όταν ήσουν μόλις 2 ημερών το 1996, και πετάχτηκες μετά να πεθάνεις σ’ ένα άθλιο σπίτι ενός συλλέκτη ζώων, ενώ ήσουν μόλις 5 ημερών, χτυπήθηκες στα 3 σου χρόνια από αυτοκίνητο με αποτέλεσμα σπασίματα σε όλα τα πλευρά και εγκεφαλική αιμορραγία, τα 6 χειρουργεία και τους 2 καρκίνους, αφού συγκινημένος μας αποκάλυψε πως είσαι ο γηραιότερος σκύλος που έχει γνωρίσει, μας παρέπεμψε στον αγαπημένο μας επί 18 χρόνια κτηνίατρο που σε κράτησε από 2 ημερών στα χέρια του, για να μας πει εκείνος τα άσχημα νέα. Διάγνωση: καρκίνος στον πνεύμονα. Σκούρα τα πράγματα και όλα έδειχναν πάντως πως αυτή τη φορά δε θα τη βγάζαμε δυστυχώς καθαρή.
Μπήκαμε περπατώντας στο κτηνιατρείο με το κεφάλι ψηλά, και αγκαλιασμένοι ακούσαμε πως κάπου εδώ μάλλον θα έπρεπε να χωρίσουν οι κοινοί μας δρόμοι. Αφού ξέραμε τόσο καλά ο ένας τον άλλον, αφού συνεννοούμασταν επί 18 χρόνια μόνο με τα μάτια, αποφασίσαμε πως δε θα επιλέξουμε, εφόσον δεν πονούσαμε, την ευθανασία και θα ζήσουμε στο έπακρο κάθε μας τελευταία στιγμή.
Φύγαμε, αφού έγλυψες τα χέρια του επί 18 χρόνια γιατρού σου, κουνώντας του την ουρά, αποχαιρετώντας τον και μπαίνοντας στο αυτοκίνητο, πήραμε το δρόμο της επιστροφής, γνωρίζοντας πολύ καλά και οι δύο μας πως θα ήταν η τελευταία ηλιόλουστη κοινή μας βόλτα! Πήγαμε για έναν τελευταίο καφέ στη θάλασσα, κλείσαμε τα μάτια και είδαμε όλες μας τις στιγμές 18 χρόνια μία – μία. Περπατήσαμε ελάχιστα μιας που δεν μπορούσες και μπήκαμε αγκαλιά στο σπίτι.
Και αφού φάγαμε για τελευταία φορά, με πολύ μεγάλη όρεξη, το αγαπημένο σου φαγητό, αρχίσαμε παρέα με τη Διώνη, ως σιωπηλό παρατηρητή, να κάνουμε βόλτες σε όλο το σπίτι. Δυστυχώς η άσχημη κατάσταση του πνεύμονα σου δε μας επέτρεπε να ξαπλώσουμε για πολύ. Αποχαιρετήσαμε όλους τους αγαπημένους μας χώρους και δε σταματήσαμε αγκαλιασμένοι να κοιταζόμαστε στα μάτια όλη τη νύχτα, να νοσταλγούμε και να θυμόμαστε, ευχαριστώντας ο ένας τον άλλον για όλα αυτά τα αξέχαστα γεμάτα υπέροχες αναμνήσεις χρόνια.
Λίγες ώρες και αφού βεβαιωθήκαμε ότι είχε περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή, και δεν μπορούσες να εκτελέσεις ούτε τις πιο βασικές λειτουργίες αυτοσυντήρησης, σε πήρα αγκαλιά και σε πήγα στο αγαπημένο σου δωμάτιο. Και τότε εκεί και μέσα στην απόλυτη γαλήνη και ασφάλεια που έβρισκες όλα αυτά τα χρόνια, ήρεμος και τρισευτυχισμένος, με κοίταξες στα μάτια, μου έγνεψες ευχαριστώ και αποκοιμήθηκες για πάντα. Δίπλα σου να σε κοιτάει στα μάτια και η Διώνη. Το ημερολόγιο έδειχνε 06:45 και 23 Ιουλίου του 2013.
Για τι να μιλήσω τώρα εγώ Ορφέα μου, για το χαρακτήρα σου και τι να πρωτοπώ; Που υπήρξες η πιο σταθερή σχέση της ζωής μου. Θα χρειαζόμουν αμέτρητα χαρτιά και τόνους μελάνι. Αμέτρητα δάκρυα χαράς για όλα όσα μοναδικά ζήσαμε και αμέτρητα δάκρυα για τις δύσκολες ώρες και μέρες που ακολούθησαν τον οριστικό αποχωρισμό μας.
Σε κράτησα 5 ημερών πρώτη φορά στα χέρια μου! Μια σταλίτσα ήσουν! Είχες πάθος με το φαγητό και τη θάλασσα και ουδέποτε όρμηξες σε άνθρωπο, γάτα ή άλλο σκύλο. Ένας σκύλος που γινόσουν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος όπου βρισκόσουν, που είχες ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα μαζί μας. Ένας σκύλος που μου συμπαραστάθηκες όσο κανείς άλλος, όταν έχασα αγαπημένους μου ανθρώπους. Ένας σκύλος που έπεσες σε κατάθλιψη όταν χάσαμε τη μαμά μου. Ένας σκύλος που είχε κολυμπήσει σε ποτάμια, σε λίμνες παρέα με πάπιες, είχε παίξει σε κοτέτσια με κότες και χαιρόταν απίστευτα σε κοπάδια με πρόβατα. Που λάτρευε όλα τα ζώα, όλους τους ανθρώπους, που διψούσε για ζωή. Ένας σκύλος που μεγάλωσε με πολύ αγώνα μέχρι να γίνει ενός μηνών. Μα έζησε! Με χίλιες δυσκολίες και χίλια προβλήματα υγείας.
Ορφέα, εσύ που μου έμαθες να αγαπώ και να εκτιμώ τον εαυτό μου. Και το πιο σημαντικό ότι στα 16 σου χρόνια, όταν χωρίς δεύτερη σκέψη σου έφερα στο σπίτι τη Διώνη, με τα τόσα πολλά προβλήματα της από την κακοποίηση στο δρόμο, αποδέχθηκες αμέσως τον ιδιόμορφο χαρακτήρα της και δέχτηκες να μοιραστείς το φαγητό, το νερό, τα παιχνίδια, το κρεβάτι, και κυρίως τα χάδια και την αγάπη μας. Και τη βοήθησες στο να αποδεχθεί πως υπάρχει και η όμορφη πλευρά του κόσμου. Πως υπάρχουν σκύλοι που χαράζουν τον δρόμο. Το θυμάσαι; Εκείνες τις νύχτες με τα ουρλιαχτά της που την πλησίαζες, κοιμόσουν δίπλα της, να ακουμπά στην καρδιά σου να μη φοβάται. Βήμα δεν έκανε χωρίς εσένα…
Με ελάχιστα λόγια, ήσουν ο σκύλος που είχε καταφέρει ό,τι δεν καταφέρνουμε εμείς οι άνθρωποι συχνά με τον ανυπέρβλητο εγωισμό μας. Να συγχωρείς, να αγαπάς και να προσέχεις ό,τι εγώ με πάθος αγαπούσα.
Πέθανες λοιπόν και δε ψόφησες, όπως είπαν τότε πολλοί. Πέθανες και μαζί σου πέθανε και ό,τι πιο αθώο είχα ζήσει. Ο,τιδήποτε έχει μέσα του ψυχή πεθαίνει.
Σε κήδευσα εκεί που θα σε ένιωθα κοντά και έπειτα έκλαψα. Φώναξα χωρίς ντροπή και χωρίς ενοχή. Ξυπνούσα μέρα τη μέρα λίγο πιο άδεια συναισθηματικά.
Άρχιζα σιγά – σιγά όλο και λιγότερο να σε θυμάμαι στην καθημερινότητα μου, ξεχνώντας ίσως και κάποια χαρακτηριστικά της φάτσας σου, τον ήχο του γαβγίσματός σου και του περπατήματός σου στο ξύλινο μας πάτωμα και προσπαθούσα μέσα από τη συμβίωση μου με τη Διώνη, τον Άξελ και τον Πόθο αλλά και άλλα σκυλιά λίγο – λίγο να σε ξεπεράσω, καθώς αυτά προσπαθούσαν να πάρουν τη θέση σου στην καρδιά μου.
Και εγώ δεν ήθελα να τους στερήσω την ευκαιρία. Κάθε σκύλος άλλωστε είναι μοναδικός και έρχεται στη ζωή μας για να μας δώσει ένα μάθημα ζωής σημαντικό. Ένα μάθημα ανόθευτης αγάπης και ανιδιοτελούς προσφοράς. Για να μας κάνει όλους μας λίγο περισσότερο ευαίσθητους, λιγότερο εγωιστές, περισσότερο ευγνώμονες για τα απλά και τα μικρά και γενικότερα περισσότερο φιλάνθρωπους. Φιλόζωοι ούτως η άλλως εμείς που αποφασίζουμε να ταξιδεύουμε στη ζωή παρέα με ένα ζώο είμαστε.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι σίγουρα ένας επικήδειος σε μορφή γράμματος για την πιο άδολη τετράποδη ψυχή που γνώρισα ποτέ μου. Ούτε είναι μια μορφή εξομολόγησης με τυπωμένες λέξεις για το τεράστιο κενό που άφησε πίσω του.
Είναι περισσότερο ένα κάλεσμα προς όλους εσάς για να σας πείσει να αποφασίσετε να ζήσετε από δω και πέρα παρέα και μ’ έναν σκύλο.
Η μοναδική άλλωστε στιγμή που λες ότι η ενεργή φιλοζωία κάνει για σένα είναι όταν χάνεις τον πιο πιστό σου φίλο. Και όταν έχεις τη δύναμη στην τελευταία του πνοή εκεί που ο χρόνος παγώνει και πρέπει να τον αφήσεις ήρεμα να περάσει στην αντίπερα όχθη να είσαι εκεί. Δίπλα του να του κρατάς το χέρι να μη φοβάται. Τότε άλλωστε σε χρειάζεται όσο ποτέ.
Σε ποιον αξίζει άλλωστε να φεύγει πονεμένος και μόνος χωρίς τον αγαπημένο του άνθρωπο να τον αγκαλιάζει;
Φυσικά και η ζωή πάντα συνεχίζεται. Οι σκύλοι έχουν όλα τα καλά του κόσμου. Όποιος τους «έπλασε» όμως δεν σκέφτηκε πως θα ζούσαν τόσο λίγο. Οι στιγμές όμως που σου χαρίζουν αξίζουν τόσα πολλά που αρκούν για να γίνεσαι μετά ζητιάνος στις αναμνήσεις, για να δέχεσαι αυτό το τεράστιο κενό που σου προσφέρεται, γιατί πολύ απλά είναι πολύ καλύτερο από το τίποτα που θα ένιωθες χωρίς να είχες πορευτεί μαζί του σ’ ένα από της ζωής τα πολλά ταξίδια.
Έχουμε δύο χέρια. Με το ένα ας βοηθάμε τους άλλους. Μ’ αυτά άλλωστε σώσαμε από το θάνατο την πρώτη φορά πολλοί από μας τα σκυλιά μας, μ’ αυτά τα χαϊδεύουμε, μ’ αυτά τα επιβραβεύουμε, τα παρηγορούμε, τα αγαπάμε, τα αποχαιρετάμε και με αυτά εκδηλώνουμε τη θλίψη μας. Με αυτά αγγίζουμε τον πόνο. Και τον απαλύνουμε. Και με αυτά ανασταίνουμε ψυχές.
Μ’ αυτά ας τους κλείσουμε και για τελευταία φορά τα μάτια και ας τους οδηγήσουμε εκεί που θα κοιμούνται πλέον από όλα ήρεμοι και χαρούμενοι. Τα χέρια μας δεν είναι άλλωστε και που πρώτα μυρίζει ένα σκυλί, όταν μας πλησιάζει για να μας γνωρίσει, να μας εμπιστευθεί και να μας χαρίσει την αιώνια αφοσίωσή του;
Αυτή είναι ευτυχώς ή δυστυχώς η ζωή. Ένας κύκλος με άλλους ομόκεντρους κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν.
Άλλωστε, όπως πολύ σοφά έλεγε και ο φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενάουερ «Πεθαίνουμε λίγο – λίγο με κάθε μας κοντινό θάνατο» και πολύ συχνά όλοι εμείς που πορευόμαστε παρέα με ζώα καταλαβαίνουμε πολύ αληθινά τι εννοεί.
Αγαπήστε κάθε λεπτό ολοένα και περισσότερο το σκύλο σας. Και παλέψτε με θηρία και δαίμονες για την ευζωία του. Σκύλοι ορόσημα της ζωής μας που μας ανοίγουν την πόρτα του παραδείσου. Και ίσα που προλαβαίνουμε…
Κατερίνα Παπαποστόλου
Γεννημένη με έμφυτη την αγάπη για τα ζώα, αυτός ήταν τελικά ο μαγικός κόσμος που ήθελα να ζήσω! Που πάντα τον αποτύπωνα με λέξεις στο χαρτί! Και σε όλες τις καλλιτεχνικές μου αναζητήσεις! Δασκάλα στα Χανιά, στην Αστυπάλαια και τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα χωριό του νομού Ημαθίας, Εκπαιδεύτρια πλέον σκύλων, Αρχισυντάκτρια του Περιοδικού «Κατοικίδια Εν Δράσει» και Δημιουργός του αγαπημένου μου παιδιού, της ομάδας Ζω.Ε.Σ! Ακλόνητη πάντα στο στόχο μου, «αθεράπευτα ρομαντική σε καιρούς σκοτεινούς με συναισθήματα νεκρά» κρατώ από το χέρι τα τρία σκυλιά μου που χτυπηθήκαμε όλοι μαζί με τον εφιάλτη της κακοποίησής τους και τον νικήσαμε, χαράζω πάντα νέους δρόμους και παλεύω για το χτίσιμο από την αρχή ενός νέου ζωοφιλικού κατεστημένου. Οι εικόνες της κόλασης που λέγεται «αδέσποτη ζωή στους δρόμους και τα κυνοκομεία της Ελλάδας» και τα ουρλιαχτά «μωρών» που πετάχτηκαν σαν σκουπίδια στοιχειώνουν τον ύπνο μου χρόνια τώρα. Δε μένω όμως εκεί. Μαζεύω τα κομμάτια μου κάθε φορά και πάω. Παραμένω σταθερή στις εξαιρέσεις, γίνομαι η αλλαγή που θέλω σε αυτόν τον κόσμο να δω και ξέρω πως τις μεγαλύτερες επαναστάσεις στην ιστορία τις ξεκίνησαν πάντα οι λίγοι που δε λύγισαν! Και γω ανήκω περήφανα σε αυτούς!
Όλες οι δημοσιεύσεις
